Wij gaan samen een nieuw begin aan

Op onze eerste date was het al duidelijk dat mijn ambitieuze plannen en ideeën over hoe het leven wel of niet zou ‘moeten zijn’, waar ik naartoe wilde en waar ik mee bezig was, Felipe niet afschrikte. Verre van dat zelfs, hij praatte er met me over alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Dat viel me niet eens zo zeer op: IK vond het eigenlijk óók normaal. Achteraf besef ik me dat dat best bijzonder is en ik er mee in mn handjes mag knijpen. Overigens had ik ook niets minder getolereerd, want een leven volgens de norm heeft nooit bij mij gepast en zal dat ook nooit doen. Een man die dat wel wil, zou daarom ook niet bij mij passen.

Ook onze dates verliepen niet volgens het boekje, en 3 maanden later zwanger zijn viel best buiten de toon van wat algemeen geaccepteerd is binnen onze maatschappij 😉

En nu zetten we wederom een stap die voor sommige mensen moeilijk te bevatten en zeker niet gemiddeld is… maar waar wij zó excited over zijn.

Ik mag EINDELIJK bekend maken dat dit Felipe’s laatste week is dat hij werkzaam is! Hij heeft in september al ontslag genomen en is officieel werkzaam tot het nieuwe jaar, maar heeft vanaf vrijdag vakantie. #vlagmaguit

Vragen die ons al gesteld werden hierover inclusief antwoorden die wij geven of willen geven:

• Was ‘ie dan niet happy bij zijn baan?
  Zeker wel.
• Maar ZIJN carrière dan? Wat moet híj́ nu doen dan?
  Zou je dat ook vragen als de rollen omgedraaid waren en ik als vrouw thuis zou gaan zijn met de kinderen + mee zou helpen in het bedrijf van mijn man? (zo ja, ik geef er later antwoord op ;-))
• En hoe moet dat financieel dan?
  Again: zou je me dat ook vragen als de rollen omgedraaid waren? (schijnbaar is het mogelijk om ons gezin van brood en water te blijven voorzien anders hadden we de stap waarschijnlijk niet -nu- gezet)
• Vinden jullie dat niet spannend?
  Tuurlijk wel! Of nouja: ik nog meer dan Felipe. We zijn er vooral allebei ontzettend aan toe.
• Maar waarom dan, als hij wel blij was in z’n werk?
  Dat zal ik je vertellen.

Hij heeft ontslag genomen om 3 redenen:

1. Om meer thuis te zijn bij Caiden, meer bij te kunnen dragen aan het huishouden en te delen in de ‘mental load’ ofwel de hoofdverantwoordelijkheid voor ‘thuis’, die vaak alleen bij moeders ligt. Wat helaas bij ons niet anders was.

   Ik ben al sinds 2014, een jaar waarin ik eindelijk uit een zeer toxische relatie ontsnapte, ondernemer. In 2015 overleed mijn moeder en eindigde ik het jaar met een netto omzet van – 5000, mede omdat ik flink investeerde in persoonlijke en zakelijke groei. In 2016 groeide mijn bedrijf daardoor exponentieel. In september dat jaar ontmoette ik Felipe en januari 2017 kwamen we erachter dat we zwanger waren.
   Tot aan dat moment kon ik doen wat ik wilde en werken wanneer en waar ik wilde. Ineens was dat voorbij en lag ik kotsmisselijk en hondsberoerd op de bank een kindje te laten groeien in mijn buik. Ik wist: het bedrijf moet anders. Minder van mij afhankelijk zijn (tot die tijd deed ik nog heel veel 1 op 1 coaching) en ook kunnen doordraaien als ik ziek ben of uitval om welke reden dan ook. Daar is het idee voor wat nu de Mindshift Methode is, geboren. Tijdens mijn zwangerschap, toen ik me weer iets fitter voelde, heb ik er keihard aan gewerkt om dit te realiseren. Het was niet mijn beste bedrijfsjaar ooit, maar nog steeds succesvol en in 2018 groeide dat wederom exponentieel, ondanks dat ik een pasgeboren baby’tje had dat ook nog eens veel extra zorg/aandacht in ziekenhuizen etc. nodig had.

   Aan het eind van dat jaar begon het daarom een beetje krom te voelen dat het soort van automatisch zo was gelopen dat ik (veel) meer thuis was dan Felipe, en dat ik eigenlijk voor het grootste gedeelte verantwoordelijk was voor alles wat met een gezin te maken heeft: van medische/therapeutische afspraken voor Caiden, tot de boodschappen bestellen en van thuisblijven wanneer Caiden of de nanny ziek was, tot aan het kopen van kleertjes als hij er weer eens uitgegroeid was/zijn nageltjes knippen/nadenken over wat we gingen eten ’s avonds en/of wat we in het weekend gingen doen. Alles, eigenlijk.De meeste mensen vinden (en in vele, vele huishoudens is) dit vrij normaal, ook al wordt het niet zo vaak uitgesproken op deze manier. In verreweg de meeste gezinnen is het de moeder die parttime werkt of thuis is en thuis alles regelt. Daarmee bedoel ik niet dat een man nooit afwast, met z’n kids speelt, de vuilnis buitenzet of een was erin gooit, want dat doet en deed Felipe heus wel en ik hoop alle mannen, maar een huishouden en gezinsleven omvat zoveel meer dan dat) en werkt de man vooral.
   (Ik besef me dat er meerdere soorten relaties zijn dan alleen vrouw/man en wil zeker niemand buitensluiten, dit zal ongetwijfeld ook spelen in man/man of vrouw/vrouw relaties, of personen in een relatie zonder gespecificeerd gender, maar daar heb ik persoonlijk geen ervaring mee vandaar dat het er even zo staat.)

   En misschien had ik het ook wel ‘normaal’ en ‘oke’ gevonden, mits ik een bewust besluit had genomen om mijn bedrijf of carrière op een lager pitje te zetten en de man kostwinner was. Alle hulde namelijk voor stay-at-home-moms.
   Maar… ik verdiende eigenlijk al tijden meer dan Felipe, en er zat meer financiële groeipotentie in mijn bedrijf dan in zijn baan.  En ja, dat mag ik gewoon zeggen en daar is niets lulligs of vernederend aan naar Felipe toe, het zijn gewoon feiten en hebben niets te maken met onze (eigen)waarde. Bovendien zou niemand het, als de rollen omgedraaid waren, gek hebben gevonden.

   Hierop zijn we veel gaan praten. Ik voelde me af en toe ‘de huisvrouw met een bedrijfje’ (nam ik ook een podcast over op) en we spraken over het bedrijf en onze toekomst. Waar we nou eigenlijk naartoe wilden. Wat we wilden bereiken in het leven, hoe we wilden leven, wat we voor ons zagen en vooral: wat we Caiden en eventuele andere kinderen wilden gaan bieden. Ook wanneer Caiden bijvoorbeeld wel achteruit zou gaan en nog veel meer zorg nodig zou hebben. Er was maar 1 logisch besluit.

   Daarnaast heeft Felipe doordat zijn baan in Haarlem was en wij in Zwolle wonen, zo veel tijd gemist met Caiden in de eerste 2 jaar: hij stond vaak om 5.00 uur op, ging om 5.45 de deur uit (en zag dan Caiden vaak maar heel kort of helemaal niet) om vervolgens ’s avonds rond 19.00 uur thuis te komen. Soms iets eerder, maar nog vaker later dan dat. Ook dan zag hij Caiden soms heel kort, en soms helemaal niet. Zo gingen er dagen, weken, maanden en jaren voorbij. In ’t hoogseizoen was hij veel weekenden dan ook nog eens in het buitenland, waardoor ik er weer alleen voor stond en hij Caiden weer niet kon zien/we niet met z’n drieën waren. Dit voelde niet meer goed.

2. Om bij mij in het bedrijf te komen werken.

   Hier kan ik kort over zijn: Felipe is een aanwinst en heeft weer andere kwaliteiten dan ik. Waarom zou ik het team uitbreiden met nieuw personeel, terwijl ik een ambitieuze en intelligente vent aan mijn zijde heb? Het bedrijf gaat ook veranderen nu we samen een grotere visie hebben. Er komen wellicht verschillende takken aan, en ook meer gericht op ouders. Vertel ik wel over wanneer het zo ver is 😉

3. Omdat we een visie hebben voor de toekomst waar we beide voor nodig zijn.

   Om Felipe’s woorden te gebruiken in zijn mail naar z’n collega’s:

   “After becoming parents of our son Caiden, our goals and perspective in life changed completely, when he was diagnosed with Microcephaly.

   Together with my wife Janne we want to grow the business/company of Janne and eventually starting our own foundation.

   By doing that we want to support children, with brain disorders & their families in developing countries, without a proper health care system. With our foundation we will support on treatment, preventing or reducing problems and maximizing a child’s abilities.

   That’s the goal for the upcoming years!”

Waar sommige mensen klagen over volle parkeerplaatsen bij ziekenhuizen, lange wachttijden of te dure kantines, zijn wij ons zo ontiegelijk bewust van hoeveel geluk we hebben dat we in Nederland wonen en hiér een kindje met microcefalie hebben gekregen. Was dit in Colombia, waar Felipe geboren is, of een ander ontwikkelingsland gebeurd, dan hadden we ons veel meer en vaker druk moeten maken over waar we met Caiden heen moesten gaan en wat we moesten doen voor/met hem. Ons is alles bij wijze van in de schoot geworpen, alles gaat zo vanzelf (van de kinderarts tot aan de therapieën en van zijn spalken/hulpmiddelen tot aan de therapeutische peutergroep) en het belangrijkste: we hebben en hadden de financiële middelen (die voor t grootste gedeelte nog vergoed worden ook).

We zijn bevoorrecht en enorm dankbaar.
Heel veel kindjes in andere landen groeien op zonder deze luxepositie.

Zonder middelen.
Zonder hulp.

Ouders die operaties niet kunnen betalen, of zelfs geen onderzoeken kunnen laten doen. Die de kindjes niet de hulp en steun kunnen bieden om zich optimaal te ontwikkelen.

Die in sommige landen zelfs verbannen worden uit de maatschappij, nooit naar school mogen, en waar zelfs familieleden niet meer naar omkijken, omdat zij geloven dat hun voorouders of zelfs goden/spirits dit bij wijze van straf hebben besloten. Kindjes ‘die iets mankeren’ die zelfs in de rivier worden gegooid, “om ze terug te geven aan de natuur” of waarvan de ouders simpelweg niet weten wat ze er mee aan moeten.

Ons hart breekt daarvan.

Sowieso zijn er nog te weinig goede doelen en fondsen waarin veel aandacht is voor mensen en kinderen die afwijken, ‘buiten de norm’ vallen en een beperking, aandoening of andere stoornis hebben. En dat terwijl juist in ontwikkelingslanden de meeste kindjes en mensen leven met een handicap (armoede creëert meer aandoeningen en meer aandoeningen creëren meer armoede. Het is een vicieuze cirkel)

Lang verhaal kort: het is al jaren een doel van mij om mensen te kunnen helpen een zo fijn mogelijk leven te leiden dat dicht bij hen zelf staat, met een krachtige & positieve mindset, maar het reikt nu ook verder: we willen ook meer focussen op de ‘buitenbeentjes’, mensen die zich anders voelen, die niet binnen de norm of het gemiddelde leven (en misschien ook wel juist graag buiten de norm wíllen leven en zich niet willen conformeren aan wat iedereen om hen heen doet en/of van ze verwacht) en/of anders zijn dan anderen, met of zonder (kind met) beperking.

En de uiteindelijke visie, om kinderen met een hersenaandoening in kansarme landen te helpen.

Met z’n allen de wereld een klein stukje mooier maken.
Hoe cliché het ook klinken mag. 🙂

Want wat nou als het ook ánders kan?

Ons leven is verre van een cliché, gelukkig.
Felipe, ik ben ongelooflijk trots op je en dankbaar voor jou in mijn, ons, leven.
We staan zo ontzettend SAMEN in dit leven en er is niemand op de wereld met wie ik dit liever zou doen en aangaan, dan met jou.

Leven is in liefde bloeien. #quotevanmijnmama

2020, here we come!