Ik was een kei in mezelf naar beneden praten..

2015 herinner ik mij vaak als het jaar waarin ik mijn moeder verloor.

Naast dat dit ook het geval is, heeft 2015 mij ondanks alles gelukkig ook mooie dingen gebracht en heb ik ánderen ook mooie dingen mogen brengen.
Rianne (die belachelijk mooie chick op de foto hierboven) heeft een heel speciaal plaatsje in mijn hart en zij heeft mij de meest prachtige e-mail gestuurd, welke ik met jou mag delen.

Tranen in 3, 2, 1…

“In 2015 zijn wij gestart met een mooi traject. Dit was een traject met twee doelen (fysiek en mentaal). De staat waarin ik op beide gebieden verkeerde was by far van oké.

Ik was niet blij met mezelf, ik vond mezelf niet goed genoeg. Nooit. Zelfacceptatie? Was niet aan de orde. Om nog maar niet te spreken over mijn zelfvertrouwen, want die was erg laag.

Dit vroeg voor mij om actie, ondanks dat ik er weinig vertrouwen in had. Dit gebrek aan vertrouwen kwam bij mij, doordat ik al weet-ik-hoeveel coaches had gehad. Eindstand na al die coachingstrajecten: 0. Ik had geen vertrouwen en klik met eerdere coaches, die waren vooral (no hard feelings) gericht op het ‘bodybuilding/bikini’ segment. Ik dacht dat dat de enige methode was. Immers had ik toen ook nog een relatie met mijn ex, en die zat ook in die scene. Eigenlijk na de coachingstrajecten vóór jou had ik het al min of meer opgegeven – ik moest me neerleggen bij het fysiek dat ik had. Ik dacht: “dit is wie ik ben en dat moet ik linksom of rechtsom maar gewoon gaan accepteren”. Maar diep in mijn hart? Dat was eigenlijk, nu achteraf gezien, voor mij geen keuze of optie om te accepteren.

Ik voelde me niet happy. Ik was niet blij met mezelf. Sterker nog, ik was een kei in mezelf naar beneden praten. Ik was immers niet goed genoeg. Ik was het niet waard.
Die gedachten/overtuigingen hield ik heel sterk in stand. En oohja, ik was ook een perfectionist (hahaha, ik wilde het bijna niet typen, omdat het me nu jeuk geeft als ik dit zeg). Maar dat wilde ik niet.

Bij toeval kwam er op een random avond een stuk tekst voorbij op Facebook, dat was van jou. En die tekst, die trok mijn aandacht. Er stonden rake opmerkingen en zeer herkenbare uitspraken in. Ik dacht: “Hmm, interessant”.

Maar anderzijds vertelde mijn R-brein mij:

“Daar heb je weer zo’n guru. Hoezo zou dit wél werken? Niks heeft tot nu toe gewerkt“.

Maar goed, toch ging ik verder lezen op jouw pagina en vervolgens door naar je website. Destijds had ik goed contact met een collega en één van onze grote raakvlakken waren trainen en voeding. Alle teksten van jou hadden mij inmiddels zo getriggerd dat ik het met haar besprak. Ook bij haar triggerde het. Dus ik zei: “zal ik haar benaderen en gewoon eens informatie opvragen?”. Dit vond zij een goed idee en dus deed ik het.

Dat eerste gesprek met jou, ik weet het nog zo goed. Ik voelde vertrouwen. Ik voelde hoop.
Dát gesprek deed mij besluiten om toch bij je langs te gaan en fysiek dat gesprek aan te gaan. Dát ene gesprek, dat veranderde ALLES voor mij. Uit dat gesprek kwam namelijk een heel mooi uitgestippeld traject van 6 maanden. Ondanks mijn wantrouwen uit vorige trajecten, zat er voor mij maar één ding op: 100 FUCKING % commitment. Daar is dan voor mij nooit een stok tussen te steken – als ik besluit ervoor te gaan, dan ga ik er ook écht voor. En ja, natuurlijk ging ik zo nu en dan op mijn (figuurlijke) bek, but hey! Who cares. Sta daarna weer op en herpak jezelf. Het gaat niet om de hobbel in de weg, maar wel om hoe je daarmee omgaat.

Gaande dat half jaar werd mijn vertrouwen groter en groter. Daar waar ik in de eerste maanden nog veel lastige momenten had (alsin emotioneel), leerde ik daar gaandeweg beter mee om te gaan. En waarom? Omdat jij mij de juiste spiegel voorhield, het juiste triggerde en iets in werking stelde. En dat iets, jongens, dat heeft mij doen groeien.

Na die 6 maanden voelde het voor mij niet als ‘ik ben klaar’. Integendeel. Dit wilde ik niet beëindigen. Het had mij zovéél gebracht. Meer dan ik had kunnen wensen. Ik moest hier een vervolg aan geven, ook omdat ik toen al een méga groei had doorgemaakt, maar ik had behoefte aan meer. Veel meer. En ik wist één ding zeker: onder jou kom ik daar. Daar waar ik wil zijn. Daar waar mijn diepste angsten liggen. Daar waar mijn diepste onzekerheden liggen. Daar op dat punt waar ik gelukkig kan zijn met wie ik ben. Gewoon omdat ik ben en er mag zijn, no matter what. Omdat ik goed genoeg ben.

We besloten een tweede traject van tevens 6 maanden aan te gaan. Mensen in mijn omgeving waren sceptisch: “wat kan zij jou nu nog meer brengen?”, zeiden ze. Mensen in mijn omgeving vonden het zweverig. Dit gaf weerstand. Soms heel veel. Dat vond ik lastig, maar het leerde mij ook veel. Ik besprak dit namelijk ook met jou en je leerde mij hier mee omgaan, namelijk: “de reden waarom mensen hier tegen in opstand komen, dat kan heel divers zijn, maar dit ligt bij/aan hun. Niet aan jou. Dat is niet JOUW probleem of uitdaging. Respecteer dat mensen het lastig vinden en/of er anders naar kijken dan dat jij dat doet. Die mensen zijn gewoon nog niet daar. Sterker nog, misschien komen zij daar nooit. En dat is goed. Goed zoals het is.”, dat waren jouw woorden.

Totdat jij mij hier op wees, had ik hier letterlijk nog nooit zo over nagedacht. Het kwam niet in me op. Waarom? In mijn ogen hing toen (zo af en toe) mijn waarde als mens nog af van wat anderen van mij vonden/dachten. Als ik daar nu aan terugdenk, verbaast dat me. Aan de andere kant maakt het me trots. Trots omdat ik zie waar ik vandaan kom en wat ik ervan heb geleerd. Ondanks alle weerstand ging ik door. Ik wilde dit, dus waarom zou ik mij laten tegenhouden door wat anderen daarvan vinden. Precies: NIET! Het tweede traject startte en ook dit was een succes. Een groot succes. Dit tweede traject gingen we naast body nog dieper in mindset. Hier had ik nog wel wat te behalen en wauw, wat heeft mij dit veel gebracht. Je leerde mij dat ik niet als perfectionist ben geboren, maar me zo gedroeg (en wat daar aan ten grondslag lag). Mijn reptielenbrein had ik toen al onder controle – ik weet nog zo goed dat ik het zo bizar, maar zó fijn vond om te ervaren dat IK de baas was over alles wat ik dacht en invloed had op hoe ik mij voelde.

Inmiddels door deze trajecten ontstond er een prachtige vriendschap. En hoe! En het allermooiste daaraan, dit kon zo goed gescheiden worden. Dat kwam omdat ik mijzelf als mens goed genoeg begon te vinden. Sterker nog, ik kon mezelf in de spiegel aankijken dat ik goed was zoals ik ben. De scherpe kritiek en de kritische vragen, die kon ik perfect van jou hebben. Ik wist dat ik daardoor alleen maar zou groeien. En dat deed ik. Veel mensen in mijn omgeving geloofden er niks van: “hoe kun je bevriend zijn met iemand die je zo bekritiseerd?”. Ik kreeg dan keer op keer een glimlach op mijn gezicht en zei: “Dat doet ze niet. Ze leert me. Ik ken denk dat niemand me met zoveel liefde zoveel kan leren als dat zij doet”. Een gelijkgestemde, want dat zijn wij; grootste ambities, mooie grote dromen, een puur/kwetsbaar, liefdevol en prachtig mens..

In deze tijd deelde je veel met me, dat ging van je business tot aan heel grootste privé dingen. Ik voelde me een rijk mens. Intens rijk. Dit alles was voor mij een onbetaalbaar geheel geworden. Iets dat je niet in woorden kan beschrijven. Ik probeer het in dit stuk, maar geloof me, alles wat ik hier schrijf, dekt de lading niet eens.

En nu, inmiddels 3 jaar later, ben ik een heel rijk en krachtig mens – en ja, nog steeds in coaching bij jou. Ik kan oprecht zeggen dat ik intentioneel, bewust en dankbaar leef. Ik ben oprecht gelukkig met mezelf – ik ben perfect zoals ik ben en daar hoef ik (mits ik dat zelf wil) helemaal niets aan te veranderen. Het maakt me zelden of nooit meer uit wat mensen van mij vinden of denken. Guess what: mensen vinden ALTIJD iets van je. En wat maakt het uit? Dat is HUN waarheid en niet DE waarheid. Leven en laten leven. Ik neem ownership, met alles wat daarbij hoort.

Ik ben vaak nog nieuwsgierig naar bepaalt gedrag en/of bepaalde acties naar mezelf – kritisch blijven, vind ik heel leuk en goed. Voor mij is niet groeien géén optie! Daarnaast dat het niet erg is om fouten te maken of op je bek te gaan, het zijn namelijk geen fouten, maar lessen. In het leven is er bijna niets mooiers dan ‘fouten’ maken en/of op je bek gaan. Gebeurt het je? Neem ownership. Kies bewust je gedachten en lach erom – de volgende keer heb je een herkansing en kun je het zomaar opnieuw en/of anders doen. Hoe mooi is dat inzicht? Hoe mooi en geweldig voelt dat? Voel eens OPRECHT wat dit met je doet.

Ik geloof niet dat ik nog uit hoef te leggen wat jou als coach uniek maakt en/of wat je pluspunten zijn. Alles hierboven zegt wie jij bent als coach.

Lieve, lieve schat, bedankt voor wie je bent en wat je bent. En BLIJF wie je bent, want holy fuck, wat ben ik jou dankbaar! Zonder jouw hulp en handvatten, had ik niet kunnen zijn waar ik nu ben. Ik verwacht en hoop nog lang onder jouw hoede door te kunnen. Niet alleen als vriendin, maar ook als klant.
Daarnaast wil ik dat er veel meer vrouwen dit mogen ervaren en op deze manier mogen groeien!”

….
Moet ik hier nog iets aan toevoegen? Ik hoop het niet, want ik ben compleet speechless. Lieve Ri, ik weet niet hoe ik je moet bedanken voor deze woorden. I fucking love you. Ga ik nu even een potje janken (I still blame hormones ook al is Caiden al 6 maanden).

Bye.

x

Ps. Wil je meer weten over 1 op 1 coaching? Je kunt altijd even mailen om te kijken of er plek is en of we een match zouden kunnen zijn, of hier het contactformulier invullen.