WTF just happened? - mijn bevallingsverhaal

Uhhmmmm oke, het is inmiddels bijna 16 weken geleden dat ik 16 uur lang in een opblaasbaar bad in de woonkamer lag te creperen met als eindresultaat baby Caiden.

Hoe dan?

..Wtf just happened? (dit denk ik al 16 weken lang)

Aan de ene kant voelt het als de dag van gisteren, aan de andere kant juist alsof dat alweer in een vér verleden ligt. Je leven verandert plotsklaps (is dat een echt woord?) zo intens, dat je even niet meer doorhebt wat voor en achter is. En, cliché maar daarom dus hartstikke waar: de tijd gaat ZO snel met een kleintje.

En ja, sommige dingen heb ik zeker onderschat.
Andere dingen heb ik echter juist overschat/spannender gemaakt dan ze zijn.
My point is: wanneer het je eerste is, kun je in mijn optiek doen wat je wilt, lezen wat je wilt, erover praten met wie je wilt, maar je echt voorbereiden is onmogelijk.

Totdat je het meemaakt en ervaart.

En dan komt dus uiteindelijk ruim 3 maand later het verhaal dat velen schijnbaar graag willen horen (ja ik weet ook niet waarom hoor): mijn bevallingsverhaal.

Voor een ieder die:
– hoogzwanger is
– of niet eens ‘hoog’ zwanger
– of überhaupt nog niet eens zwanger maar wel van plan dat ooit te raken
– of voor mannen van zwangeren
– of voor eigenlijk iedereen op deze aardkloot

…als je een rainbows en unicorns verhaal verwacht (of daar op hoopt), haak dan bij deze af.

Ik herhaal, haak af.
ABORT MISSION.

(Dat is overigens ook wat ik continu dacht tijdens de gehele bevalling, maar dat terzijde)

That being said…

Het was 19 september, ik was 39 weken en 1 dag zwanger en ik had zojuist bij de Mediamarkt een nieuwe laptop gekocht, omdat mijn oude besloot er mee te kappen.
Ik vatte dat maar op als een teken dat ik even rustiger aan moest gaan doen (en sloeg het gelijk in de wind door een nieuwe te kopen).
’t Was nog een hele bevalling om er één uit te kiezen (see what i did there?) en daarom waren mijn vader en broer mee – oja, ook omdat ik hoogzwanger was enzo.

Af en toe moest ik even gaan zitten aangezien m’n onderrug toch wel lastig deed, maar ja, daar had ik al zoveel last van gehad in m’n zwangerschap dat het niets nieuws was.
Ik was eigenlijk totaal niet meer bezig met ‘de bevalling’ en leefde vooral toe naar de 40 á 41 weken.

Toen ik de 36 weken bereikte was ik wél dagelijks bezig met “oeh, het ZOU nu elk moment kunnen beginnen” en dit vertelde ik dan ook iedereen die het horen wilde.

Bij 37 weken was dit een piek (“nee maar NU kan het ECHT elk moment zijn”), en daarna daalde het weer want er gebeurde jack shit.

Ergens in die week heb ik mezelf dan ook overtuigd dat ik vast overtijd zou raken en pas na 41 weken zou bevallen, zodat ik er niet op zou gaan zitten wachten (en ’t zat zou raken) en ondertussen lekker door kon werken.
Ik had zelfs in week 40 nog een coachingscall gepland staan 🙂

Mijn lieve vader en broer vonden het nodig me naar huis (en naar binnen) te begeleiden en hielpen nog even met het uitpakken en aansluiten van de gloednieuwe, supersonische, pretty laptop (ja, ik heb m’n laptop vooral uitgekozen op hoe mooi en licht -1,3 kg!- ‘ie is #sorrynotsorry).
En met het uittrekken van m’n schoenen, want dat ging niet meer zo soepeltjes met die pens.

Ik denk dat het rond 16.00 uur was dat we gedag zeiden, ik benoemde nog even dat m’n onderrug nu toch wel vrij irritant zeurde en ‘k ook een beetje kramp in m’n buik had, we deden er alle drie precies helemaal niets mee en ze gingen naar huis.
En ik plofte braaf op de bank.
Want dat had ik beloofd.
Met m’n laptop, dat dan weer wel.

Ff een appje naar manlief om te jubelen over de laptop en even te zeuren over de pijntjes. Manlief zei iets in de trant van “mayday mayday” en “ik ben onderweg naar huis en kom zo snel mogelijk” en “probeer te timen hoeveel tijd er tussen de kramp zit” toen ik begon over menstruatie-achtige-pijn in m’n onderbuik.

En toen ging er bij mij pas een belletje rinkelen.

“Je merkt het vanzelf wanneer het echt gaat gebeuren”

of

“Wanneer het weëen zijn, dan weet je het wel!”

zei iedereen tijdens mijn zwangerschap.

Nou, mooi niet dus he.

Oké, timen dan maar.
Ik had al wel zo’n contraction app op m’n telefoon (vast gedownload in week 36 of 37) en deze meldde mij dat er 7 minuten tussen de ‘pijntjes’ zaten, die inderdaad toch wel als golfbewegingen leken te komen en gaan. Maar het was zó licht, dat ik niet echt geloofde dat dit (voor)weeën konden zijn. Ik had al WEKEN, wat, maanden last van indalingsweeën en teringjantje, wat deden DIE pijn. Dit was dus niks, daarbij vergeleken.
De app vertelde mij echter dat ik “me klaar moest gaan maken om naar het ziekenhuis te gaan”.

…

Excuse me?

Ten eerste, ik ga überhaupt niet naar het ziekenhuis, en ten tweede, er is nog niks aan de hand joh.

Calm the fuck down.

De mister werkt in Haarlem en dat is zo’n 2 a 2,5 uur reizen vanaf Zwolle.
Ja, I know, wtf. Maar echt.
Het duurde dus nog wel even voordat die thuis zou komen en in de tussentijd heb ik maar gewoon eten gekookt en mezelf nuttig gemaakt.

Ik geloofde eigenlijk nog steeds niet dat dit HÉT was, en dacht dat het gewoon wat gerommel was wat in mijn optiek wel weken kon duren.

Tegen de tijd dat Felipe thuis was (rond 19.00 uur denk ik?) en we gingen eten kwamen de (wat ik nu weet) weeën om de 5 minuten, als ik het me goed herinner. Het begon steeds iets vervelender te worden en toen heb ik de verloskundige gebeld.
“Tja, het kan niks zijn, het kan ook het begin zijn” zei ze. Ja zo ver was ik zelf ook wel. Ze zou even langskomen, ik heb geen idee meer hoe laat dat was (maar ik denk tussen 20.00 en 21.00 uur). Conclusie daarvan was: afwachten. Inwendig onderzoek nog niet nodig zolang er geen echte duidelijke (heftigere) weeën waren.

In die avond appte ik nog met m’n oma en vriendin, om te melden dat het eeeventueel begonnen zou kunnen zijn.

Ineens lag ik tegen Felipe aan te huilen dat ik er nog helemaal niet klaar voor was.
Huh? Ik heb geen idee meer waarom ik dat zei. Ik was er hartstikke klaar voor.
Wellicht had ik het me iets romantischer voorgesteld, dat je heel enthousiast en blij zou zijn wanneer het zou beginnen, maar ik voelde me eigenlijk een beetje afwezig en vaag.
Misschien keerde ik toen al wel een beetje in mezelf, je hoort vaak dat dat gebeurt en dat deed ik later ook. Bovendien was ik ook gewoon moe en hormonaal als de pleuris.
En eerlijk is eerlijk: het idee dat je moeder wordt terwijl je eigen moeder er niet meer is, maakt het ook wel wat verdrietig.

De weeën werden nog regelmatiger en steeds sterker en pijnlijker.
Waar ik eerder nog zei “joh, als DIT weeën zijn, dan wordt het een makkie!” zat ik nu toch wel behoorlijk te mopperen en vond ik het niet enorm leuk meer. Ik wilde naar bed, het was na tienen, ik was hoogzwanger en kapot moe.

Maar ja, die weeën houden je wakker. We zijn dus maar voor de tv blijven zitten alsof de avond nog niet voorbij was.
Nog steeds niet beseffend dat ik zometeen een KIND zou hebben. Wij. Ouders. Mama en papa. So unreal.

Tegen 00.00 uur belde ik de verloskundige weer en zei ik dat het nu toch wel écht pijnlijk begon te worden en wel zeker wist dat dit hét was. Ze meldde dat het een beetje druk was, er ook een andere bevalling gaande was en ze niet eerder dan met 3 kwartier tot een uur bij me kon zijn.
Of ik dat oké vond?
Anders zou er een andere verloskundige komen.
Hmm, nee dan liever even wachten.

Tegen de tijd dat ze er was (1:00 uur) had ik pas 2 centimeter ontsluiting.
En toen besefte ik me 2 dingen.
1, het is dus écht écht begonnen (holy shit, holy shit) en
2, als ik me al zó voel bij pas 2 centimeter.. hoe ga ik me dan straks wel niet voelen? (holy shit)

Weer een appje naar de mensen, met de mededeling dat ze er niet voor hoefden wakker te blijven want het kon maar zo de volgende ochtend worden. En dat werd het ook.

11.42 uur om precies te zijn (overigens is Caiden al 2 maanden oud op deze foto)

Ik kan je vertellen, dat duurt teringlang.
Zeker als je UITGEPUT bent, niét hebt geslapen, steeds pijn hebt en niet meer weet of je moet staan, zitten, liggen of lopen. En ook niet of je moet lachen of huilen.

Weeën zijn een bitch. Althans dat waren ze bij mij wel, want ik ben schijnbaar niet zo’n “oh-ik-voelde-ze-amper-hoor” type. Ik kon de bevalling niet afdoen met 1 x niesen en HOP, je hebt een zoon.
Nope.
Ik moest VOL erin en doorheen.
MAAR, tegelijkertijd moet ik dan wel weer toegeven, dat ik me dus de pijn nu achteraf echt niet meer kan herinneren. Ik weet simpelweg niet meer hoe het voelde. Wel dát het pijn deed, maar niet meer hóe dat dan voelde.
Moeder Natuur is daar heel slim in, anders zouden er maar weinig vrouwen zo gek zijn een tweede kind te willen verwekken.
Het persen kan ik me trouwens nog wel HEEL goed voor de geest halen, maar daar komen we zo meteen op terug 😉

Mijn hersens zijn ergens in de tussentijd op non actief gegaan en ik heb vervolgens urenlang niks anders uitgekraamd dan “ik kan dit niet”. (‘powervrouw’ my ass!)

Ik wilde de hele boel graag annuleren en lekker in bed kruipen. Maar ja, dat schijnt niet te kunnen. Die shit stopt niet. Het komt zoals het komt en ook al ben ik “van de mindset”, die was even vér te zoeken tijdens m’n bevalling :’)
Ik had het niet meer onder controle (die weeën en je lijf doen op dat moment met je wat ze willen zonder ook maar een klein beetje met jou rekening te houden) en dat vond ik ronduit kut.
Ik moest me totaal overgeven.
Meh. Not my strongest point.

Toegegeven, ik was nog wel in staat in de tussentijd een broodje Nutella te eten. Of twee. (Ja weet je wat een calorieën je verbrandt tijdens een bevalling!? ik weet ’t overigens niet, maar zou ’t graag willen weten. Maakt het hele gebeuren misschien toch iets aantrekkelijker.)

Maar verder moest je me met rust laten.

Anyway, tegen drieën of vieren waren m’n vliezen nog-steeds-niet gebroken en had ik een centimeter of 4 (? sommige dingen zijn echt een blur, zeker ruim 15 weken later) ontsluiting. In mijn beleving betekende dit dat het HE LE MAAL mis ging en mijn bevalling faliekant mislukte.

ZO VEEL UREN DOEN OVER (en pijn lijden voor) 2 CENTIMETER ERBIJ?!
EN IK MOET NOG TOT 10 cm!

Overigens is het gewoon echt kut dat ze je in films altijd doen laten geloven dat een bevalling begint met het breken van je vliezen (zo’n plons, midden in de supermarkt weet je wel) want ondanks dat je best wéét dat dat niet zo hoeft te gaan, is het toch een soort van teleurstelling als ze dus balls deep in je bevalling nog steeds niet gebroken zijn. Terwijl je weeën al op standje tornado staan.

Schijnt allemaal totaal normaal te zijn (en dat schijnt ook tegen mij te zijn gezegd keer op keer), maar op 1 of andere manier heb ik de hele bevalling van begin tot eind het gevoel gehad dat het niet goed ging. Dat het niet verliep zoals het zou moeten. En dan te bedenken dat ik helemaal geen voorstelling of verwachtingen had van hoe het zou moeten.

Uuuuuuren, duurde het. Logisch ook, want dat werkt nou eenmaal zo, maar ik vond het be-la-che-lijk.
Ondertussen zat ik al een tijdje in bad trouwens, die had Felipe rond 1 uur opgezet.
Dit verzachte wel wat pijn, ’t haalt de superscherpe randjes er vanaf – maar maak je geen illusies. Bevallen blijft een bitch.

Iedere keer dat ik eruit moest voor de controles (ze checken je ontsluiting, maar ook het hartje van de baby – of hij of zij het allemaal nog wel leuk vindt) liep ik krom van de pijn en met ondersteuning naar m’n slaapkamer en bed. Daar kronkelde ik over ’t bed heen, want AUW TERING op m’n rug waren de weeën totaal niet op te vangen.. en dan waggelde ik weer terug naar ’t bad.
Ki-lo-me-ters.
Leken het.

Op gegeven moment lag ik op bed en werd me gevraagd of ik m’n vliezen wilde láten breken. Ik denk dat het toen tegen zes uur ’s morgens was?

Het zou dan waarschijnlijk allemaal wat sneller gaan qua ontsluiting en dan zou het persen (en dus het einde van dit feestje) ook misschien in zicht gaan komen.
Dat stond mij wel aan, want dit nog heel lang doen was niet per se iets waar ik warm van werd.
MAAR.

DE
GROTE
MAAR:

Dan was er geen enkele optie meer om eventueel nog naar het ziekenhuis te gaan. Wat zou inhouden dat pijnbestrijding dan echt geen optie meer was.

Mijn plan wás ook totaal zonder pijnbestrijding en volledig vanuit eigen kracht bevallen, maar man man man.. wat klonken die pompjes en prikken ineens aantrekkelijk.
Spuit me maar plat, ging er af en toe door me heen.
Je moet begrijpen dat je na uren, UREN aan pijn, toch wel knetterlijp moet zijn om NEE te zeggen tegen dingen die die pijn minder zouden kunnen maken of zelfs zouden kunnen wegnemen.
Knetterlijp, zeg ik je.

En wat zei ik? Prik die vliezen maar door, ik blijf thuis en doe ’t zonder.

Dit klinkt heel stoer, maar het was een te-ring moeilijke keus. Zeker als je half van de wereld bent en in je eigen bubbel probeert alles te overleven wat je op dat moment overkomt.

Het was alleen iets wat ik écht heel graag een keer wilde meemaken. Rauw. Puur natuur. Zonder hulp. Voelen hoe dat echt is. Zonder drugged up te zijn, hoe aantrekkelijk dat ook was op dat moment. Felipe heeft me enorm gesteund door me daaraan te helpen herinneren -terwijl ik dus op bed lag te kronkelen van de teringzere weëen- op dat moment.
Wat ik écht wilde. En dat was me niet laten leiden door iets wat op korte termijn fijner zou voelen, maar wat op lange termijn niet mijn keus was en ik dus van zou balen.

Goed, in de tussentijd zijn die nacht (of was het al de volgende ochtend?) een extra verloskundige gekomen, de kraamverzorgster én m’n oma: een huis vol dus. Ik heb er maar weinig van mee gekregen.
De kraamhulp schijnt heel vaak een washandje over m’n gezicht heen te hebben gehaald, me drinken te hebben gegeven en zelfs m’n hand veel te hebben vastgehouden, maar ik zag letterlijk pas haar gezicht toen ik om 12.00 uur ’s middags met Caiden op bed lag. :’) Oops. Volgens mij heb ik me toen ook geëxcuseerd (ook voor de vele ‘fuuuuck’s), waar iedereen wel om kon lachen.

Tja.
Ik ben dus overduidelijk niet zo’n type dat met een Kumbaya muziekje, geurkaarsen en fucking rozenblaadjes “een mooie bevalling” heeft.
Dat terugkijkt op een ‘prachtige ervaring’.
Dat geniet, van urenlang pijn lijden en je hele foef uitscheuren (oké, ik ben van achteren bespaard gebleven, dat had ik dan wel weer meezitten)
(maar even serieus, wie wist -en waarom is me nooit verteld- dat je schaamlippen dus ook konden uit- euh, inscheuren? in 1 zat zelfs een GAT! Een gat, zeg ik je. Hoe dan?)

Neen.
Ik vond het heavy shit.
En ik zou ’t niet graag nog een keer willen doen.
Maar toch ben ik zo’n mafklapper, net als heel veel andere vrouwen die ook niet goed snik zijn om die keus te maken, die toch graag een 2e kindje wil.
Ja.
Koekoek.
Vrijwillig nogmaals die hel doormaken.

OK.
Terug naar het moment dat er liters vruchtwater uit m’n poes naar beneden stroomden.
Ook zo’n top moment.
Dat mijn onderburen geen lekkage hebben gehad is een wonder.
Ik moet zeggen dat ik het redelijk opluchtend vond, voelde toch ff een stuk lichter. Maar ja. Toen gebeurde er weer jack shit.
Ja, de weëen waren er nog gewoon hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar verder?

Fast forward naar een paar uur later, waarbij ik dus in de tussentijd vooral heb liggen zeiken dat ik het zo zwaar had (en niemand die zei “dan had je lekker naar het ziekenhuis moeten gaan, sukkel” wat ik wel lief vind achteraf want dat had ik misschien wel gezegd) en in bad lag te puffen, zuchten, steunen, kreunen en de hele reutemeteut.
Toen begon (na de “ik-ga-dood-fase”) de “ik-moet-naar-de-wc-fase”.

En toen wist mijn verloskundige: er komt een baby aan.
Maar dat wist ik niet.
Wist ik veel.
Ik zat al uren met die ellende, er gebeurde voor mijn gevoel heeeelemaal niks en ik wist niet eens hoe laat het was en of ik überhaupt nog wel leefde.

Zit je dan, op de wc, met weëen, een dikke pens en kou te lijden omdat je net uit bad komt.
Durf je niet te plassen of poepen omdat je bang bent dat de baby in de wc valt (terwijl je aan de andere kant denkt dat hij er never nooit uit gaat komen).

Komt ineens je verloskundige voor je zitten die zegt JE MOET PERSEN.

Waarop je denkt.. HO. STOP. Hoezo persen?

JANNE, kijk me aan.
KIJK ME AAN.
Je zit in de persfase en je moet gaan persen, want je kindje komt eraan!

Wtf?

Nee nee nee nee nee. Dat doet pijn man.
Dat past niet.
Dat past niet.

DAT
PAST
NIET
!

Is wat ik ongeveer 100 keer herhaald heb.

En geloof me, dat pást ook helemaal niet. Maar je schaamlippen (of je perineum en anus) offeren zich wel op. Great.

Maar toen lieten ze me voelen…
en voelde ik een klein stukje van een hoofdje.
Met haartjes erop.

Freaky as fuck, en ongelooflijk mooi tegelijk…

Ze hielpen me van de wc (want ik hoefde helemaal niet naar de wc, ik moest bevallen) weer even naar het bed, om voor de laatste keer te toucheren. 10 CENTIMETER! (9.5, maar dat staat niet leuk in een bevallingsverhaal)

Ik vertelde je net toch dat ik steeds krom liep van de pijn en amper kon bewegen als ik uit bad was? Nu rende ik bijna naar het bad terug -> er kwam een eind in zicht!

De verloskundige had een baarkruk die ik in bad kon gebruiken, dan hadden ze perfect zicht op wat er gebeurde én kon Felipe de baby aanpakken/opvangen. Hij kwam achter mij in bad zitten, en toen moest ik dat hoofdje met haartjes úit mij en óp de wereld zien te krijgen….

…en dus perste ik voor mijn leven.
Nee, Caidens leven.
Ik heb letterlijk in de tussentijd nógmaals ff gedacht om de hele boel te cancelen, lekker iedereen naar huis te sturen en naar bed te gaan, maar dat lukte toen dus echt niet meer.

Maar het-paste-niet. Man man man, wat een pijn. Een ‘ring of fire’, zoals het door sommigen genoemd wordt. (nee, ik ben dus ook niet het type dat zegt dat het persen het makkelijkste gedeelte was)

Het kon niet. Ik las ergens een omschrijving:

‘Pak je bovenlip en probeer ‘m over je hoofd te trekken. dat is de kort samengevatte versie van hoe het ongeveer voelt.’

en dat vind ik een vrij sterke vergelijking.

Het lukte niet.
Wilde niet.
Onmogelijk.

En toch.. toch paste het uiteindelijk, na een half uur persen – ademen – persen – schreeuwen dat het niet past en lukt – persen – pijn lijden – persen – … wél.

Want ineens moest ik van de verloskundige van de baarkruk af, voorover gaan hangen op handen en voeten en voelde ik haar aan de achterkant ergens aan trekken…. en toen voelde ik niks meer.

Ja, wacht, eerst teeeeeeeeeeeeeringveel pijn,

….en toen een mega opluchting.

Jezus allemachtig, wat een opluchting. It’s done.
Ik ben klaar.
Geslaagd.
Ik krijg een voldoende op mijn bevallingsrapport. Een sticker, misschien wel.

En terwijl ik ZO heerlijk aan het uitrusten was na mijn topprestatie en genoot van even helemaal niks, liep iedereen aan m’n kop te zeiken dat ik achterom moest kijken.

Laaaaat me met rust joh.

Janne, kijk naar je kindje!

Holy shit.
Das waar ook.
Dát was ik aan het doen!
Een kind baren.

En toen keek ik achterom… en zag ik een roze frummeltje..
een heus mensje.
En was mijn leven nooit meer hetzelfde.

Caiden Ayrton Zane Hubertus is om 11.42 uur geboren, in ons huis, in bad, en was de rust zelve (na een kort huiltje dat aan mij voorbij is gegaan toen ik nog in m’n eigen roes zat) en heeft heerlijk op mijn borst gelegen terwijl ik tegen Felipe aanlag.

Dacht je dat ik nu klaar was?
HA, dacht ik dus ook.
Mooi einde zou dat zijn.

Maar nee.

Ben je eindelijk klaar met je bevalling, krijg je een fucking spuit in je been.
Hee bedankt he!
“Is om de placenta een zetje te geven.”
Oh ja.. die moet er ook nog uit.

Lig je dus even later ein-de-lijk rustig in bed, met je kindje op je.. die geheel zonder tussenkomst van een ziekenhuis is geboren….
Zie je ineens bezorgde gezichten boven je hangen.
“Janne, we hebben toch het ziekenhuis ingelicht en een ambulance gebeld, want je placenta komt niet en die had er nu toch wel moeten zijn”.

Are you fucking kidding me?

De ironie.

Ondertussen kreeg ik nóg een spuit in m’n been (thanks again) en waren de verloskundigen – al een tijdje, terwijl ik steeds weer moest persen – hevig op m’n buik aan het drukken.

Nothing.

Één van mijn verloskundigen zei echter ‘fuck die shit (oke dat zei ze niet letterlijk) we gaan dit flikken’ en probeerde het nog één keer.

JANNE, PERSEN, ZO HARD ALS JE KAN!
Oke. Ik heb géén idee waar ik de kracht nog vandaan moet halen na 16 uur bevallen, maar als dat kan voorkomen dat ik alsnog naar ’t ziekenhuis moet…

Ik heb geloof ik harder geperst tijdens het bevallen van de placenta dan tijdens het bevallen van Caiden.

En daar was ie..

Thank god. Een groot, ranzig ding, maar wat wás ik blij dat ie er was.
De verloskundige hield ‘m trots omhoog en Felipe maakte enthousiast foto’s er van. (ja, koekoek)

En dan denk je dat ik toen écht klaar was he?
Ja.
Dacht ik ook.

Nee, dán krijg je te horen dat je schaamlippen kapoet zijn en moeten worden gehecht.
Nu.
Met naald en draad.
Zonder verdoving.
Nouja, een verdovingsspray die vrij weinig doet.
Hop, kan er ook nog wel bij.

Dus dan ga je met je nog bebloede benen en foef wijd liggen (op dit punt schaam je je nergens meer voor, geloof me) en gaat iemand met een lampje, naald en draad aan de slag. Fuck me.

En dan, DAN..
Ben je klaar.
Mag je doen wat je wilt. Slapen, thee drinken, je net geboren kind aanstaren, je familie ontvangen. Huilen, lachen.
Ik heb ’t allemaal gedaan.

Nou ja.. ‘klaar’.. hier na komen de dagen waarin verschuiven, lopen, plassen en lachen pijn doet (of op z’n minst supervaag voelt) aan o.a. je hechtingen (en überhaupt je hele lijf), je nog steeds aardig pijnlijke weeën hebt tijdens het geven van borstvoeding, je tepels aanvoelen alsof ze in de fik staan en je ondertussen een kindje hebt waar je nog niks van snapt.

Vervolgens moet je denken aan dingen als geboortekaartjes (wij hebben ze zelf samengesteld bij Hipdesign waar we nog steeds onwijs blij mee zijn), beschuit met muisjes, visite indelen en andere dingen waar je kop ei-gen-lijk niet zo naar staat.
Je wilt alleen maar naar dat kleine hompje mens kijken. Dat, en slapen.

Gelukkig hebben we doorgekregen hoe dat minifrummeltje werkt en is het inmiddels al een heuse vent van 7 kilo schoon aan de haak, en ik kan me het leven niet meer indenken zonder hem.

“Je krijgt er zoveel voor terug hè”, vond ik echt de meest laaaame uitspraak éver in mijn zwangerschap en daar hoefde je bij mij écht niet mee aan te komen.

En toch was het deze hel waard.