Waarom in de Telegraaf staat dat ik eenzaam ben..

Na paginagroot in de Viva te hebben gestaan, op Linda TV te zijn geweest en ik ook wel eens bij RTL te zien was, had ik eigenlijk niet (meer) zoveel commotie verwacht over een klein stukje in de Telegraaf en op Vrouw.nl.

Het is namelijk de week tegen eenzaamheid en ik werkte dan ook graag mee aan een interview, om het taboe op eenzaamheid (vooral onder twintig- en dertigers) te helpen doorbreken. Het was een leuk, luchtig gesprek met een hele aardige schrijfster voor VROUW, niet te dramatisch en simpelweg over het feit dat ook ik wel eens eenzaamheid ervaar – en je bij ‘eenzaam’ dus niet alleen hoeft te denken aan oude mensjes in een bejaardentehuis of stumpers in een cel wiens vriendinnetje niet meer op bezoek wil komen.

Wist ik veel, dat ik -toen het direct de ochtend daarna live stond– bezorgde berichtjes zou ontvangen van mensen die dichtbij mij staan (nee, ik ben dus niet moederziel alleen, zoals sommigen n.a.v. het interview vrezen ;)) “waarom ze hier niks vanaf wisten” en “of alles wel goed gaat met me”. Whoops, dit was nu ook weer niet helemaal de bedoeling.

De dag dáárna, gisteren dus, verscheen het blijkbaar op de hoofdpagina van de Telegraaf (had ik toch nooit over nagedacht joh) en ontplofte mijn inbox op Instagram, Facebook en in m’n mailbox. Ook tientallen, misschien wel meer dan honderd vriendschapsverzoeken. 3 keer raden. Létterlijk alléén maar mannen. Mannen die voorstelden dit zielige, eenzame en allenige (is geen woord, laat me) meisje wel even gezelschap te komen houden.

Goed. Laat me eerst even een paar dingen verduidelijken: ik heb gewoon vrienden en vriendinnen. Nog steeds is het niet ‘sneu’ of ‘triest’ als je dit niét hebt, maar dat is bij mij niet het geval. Wel ben ik erg kritisch in met wie ik mijn tijd spendeer en heb ik geen enorme massa aan vriendschappen, en ook niet één grote vriendengroep. Wel heb ik een enorme massa aan kennissen en is mijn netwerk zowel privé als zakelijk alles behalve klein.

Waarom ben je dan volgens de Telegraaf eenzaam, Janne?

Inmiddels ben ik op een leeftijd waarop de meeste mensen om mij heen gaan trouwen, kindjes krijgen en vaste banen hebben. 9.00 tot 17.00 dingen. Allemaal niets mis mee, maar totaal een ander leven dan dat van mij at the moment. Dan heb je nog mensen die juist nog helemaal hun jeugd aan het inhalen zijn en ieder weekend de kroeg en feestjes bezoeken en geen één festival missen. Ook dát past niet bij mijn leven at the moment.

Misschien ben ik ook wel té kritisch in met wie ik omga (of date, for that matter), maar dat heeft dan weer te maken met het feit dat ik nu eenmaal heel weinig tijd héb en dus zuinig moet omgaan met dat kleine stukje ruimte voor sociale contacten. Dat betekent echter wel vaak dat wanneer ik wél iets leuks wil doen en vriendin A en B niet kunnen of willen vanwege partner en/of kids, ik meestal toch weer alleen op de bank eindig. Of nouja, meestal achter de laptop, want het werk ligt nooit stil. Dat brengt mij bij het volgende:

ZZP’er is een eenzaam beroep

En niet alleen omdat ik “alleen mijzelf tegenkom bij het koffiezetapparaat”, maar ook omdat je wanneer je een droom najaagt die alleen jij helder voor je ziet -zoals het opbouwen van een succesvol bedrijf in je uppie- en waarvoor je bereid bent om álles te doen… je daar uiteindelijk alleen in staat. Ja, anderen kunnen je proberen te steunen of zeggen dat ze trots op je zijn, maar je zult zelf door de ups en downs heen moeten worstelen en alleen jijzelf begrijpt meestal waarom je zo ontzettend vroeg opstaat en laat naar bed gaat, en inlevert op dingen als slaap én dus sociale contacten.

Zoiets, dus. Maar terug naar het onderwerp:

De week van de eenzaamheid

Ik vind dat we moeten ophouden met continu zo’n taboe op allerlei dingen te leggen. We schamen ons voor de meest normale zaken (zoals je eenzaam voelen), en schamen ons juist niet genoeg voor de meest belachelijke dingen (zoals respectloos met elkaar omgaan).. if you ask me.

Ik voel me dus best wel eens eenzaam ja, en gelukkig kreeg ik naast een heleboel geile mannen, ook een boel toffe berichten in mijn inbox van mensen die zich enorm herkenden in mijn verhaal. Allemaal leuke, intelligente, verzorgde mensen waar niks mis mee is of aan mankeert. Mensen van 25, 30, of 35, you name it. En toch reageren die mensen privé, in mijn inbox, en niet openbaar. Want dat is misschien toch een beetje taboe?

Een stelling op Vrouw.nl die ik aanklikte, liet daarna dit zien:

En dat vind ik SCHOKKEND.

Nu zijn er ongetwijfeld mensen bij die net als ik (deels) min of meer zelf gekozen hebben voor die eenzaamheid, maar ik denk dat er ook een heel groot deel van die mensen daar absoluut niet voor kiest. Mensen die door een samenloop van omstandigheden – denk aan relatiebreuk, verhuizing, overleden dierbaren – ineens weinig mensen om zich heen hebben. Of mensen die simpelweg nooit een grote vriendengroep hebben gehad maar alleen losse vriendschappen die stukje bij beetje wegvallen. Of mensen die weinig familie om zich heen hebben waar ze close mee zijn, geen broers of zussen hebben, geen partner hebben en dus ook niet de vrienden van die partner.
Tel dit hierboven allemaal een beetje bij elkaar op, en je kunt je van tijd tot tijd behoorlijk eenzaam voelen.

En mijn enige doel met dit interview was: het bespreekbaar maken. Want als jij je ook wel eens alleen voelt en je afvraagt of er misschien iets aan je mankeert: don’t. Praat erover! Dat hoeft niet per se zoals ik, met mijn grote mond in een interview in de Telegraaf, maar dat kan ook met iemand die je vertrouwt, of een professional.

Onderneem stappen. Onderneem actie. Doe er iets aan.. dat ben je waard. Dat is ie-de-reen waard!

Het laatste dat ik wil aanhalen is dit:

Ik ben niet eenzaam dóór social media

Er zijn altijd een paar mensen die denken alle wijsheid in pacht te hebben en direct een mening klaar hebben. Zo kwamen er wat reacties op het artikel:

“Volgers zijn GEEN vrienden
90% van de vrienden op Facebook zijn GEEN vrienden”

(Joh.. Echt? Thanks)

Waarop iemand dan weer reageerde:

“Ja idd! Als je dat niet snapt…”

*insert emoticon with rolled eyes*

En:

“Social media maakt mensen eenzaam. men komt niet meer zoals vroeger bij elkaar op de koffie. een normaal telefoongesprek is er al niet meer bij tegenwoordig. iedereen doet alles via whatsapp. eigenlijk walgelijk als je goed nadenkt.”

Maar ook:

“Het probleem van tegenwoordig!”

Als deze lieve mensen het artikel hadden geopend en gelezen, hadden ze gezien dat ik ook nergens zeg dat mijn volgers vrienden zijn (although i love you guys!), of dat ik mijn ‘vrienden op Facebook’ daadwerkelijk vrienden noem. I mean… duh.
Maar ook hadden zij gezien dat dit niet de REDEN is dat ik me soms eenzaam voel. If anything, zou ik me juist beter en minder eenzaam voelen dankzij social media, op de momenten dat ik alleen thuiszit terwijl ik dat misschien niet wil op dat moment. Thank god for Instagram 😉

Ik denk ook niet dat het veel zin heeft om het huidige tijdperk walgelijk te vinden, want dat verandert niks. Tenzij je zelf wat verandert en je telefoon de hele dag weglegt en alleen nog maar naar mensen toegaat. Maar dat doen we dan ook weer niet. Dus… zeur er dan ook niet over. Mensen komen heus nog wel bij elkaar over de vloer, drinken nog koffie samen en spreken ook wel eens zonder WhatsApp. Sociale media zoals Facebook heeft het alleen maar makkelijker gemaakt om oude bekenden te vinden, of zelfs je overgrootoma of nichtje van tien. Probeer overal een voordeel uit te halen in plaats van alleen maar het negatieve erin te zien. Bovendien gebruik ik mijn sociale media uiteindelijk vooral voor ‘business’, en het is heel mooi dat dat tegenwoordig kan.

Maar ik raak een beetje offtopic: wat ik wil zeggen is, er is geen connectie tussen het feit dat ik >18000 volgers heb en toch af en toe eenzaam ben. Zonder Instagram zou het niet anders zijn. Het klonk alleen wel als een paradox en dat is de reden dat Vrouw.nl die titel gebruikt. En natuurlijk als clickbait 🙂

Yes, ik ben single. Nee, het was geen datingoproep

So please: calm the fck down.

Tenzij je natuurlijk 30 – 35 jaar en >1,80m bent, woest aantrekkelijk, minimaal net zoveel als ik in de sportschool staat, een killer job hebt of een eigen onderneming, ambitieus, integer, respectvol, bijzonder intelligent en welbespraakt en, nogmaals, woest aantrekkelijk bent.

See you in my inbox 😉