Waarom ik Caiden ineens minder liet zien op Instagram (en stopte met vloggen)

Misschien is het je opgevallen, misschien ook helemaal niet. Kan me voorstellen dat je heel veel beters te doen hebt op een dag 😉 maar toch ontving ik er ook wel berichtjes en vragen over… wat ik óók begrijp. Vandaar een klein stukje uitleg.

Een aantal weken, maanden inmiddels zelfs al, stopte ik vrij abrupt met het delen van Caidens mooie koppie op social media. De laatste foto van hem pontificaal in beeld was ergens in september. Daarna zag je hem nog wel, maar vooral van de achterkant/zijkant of wat meer op insta stories. Nogal een ommezwaai voor iemand die niet alleen altijd heel open is geweest over alles (inclusief foto’s van alles, dus ook mijn kind), maar ook eerder in september nog bij radio NPO1 te gast was over dit onderwerp én in de KEK mama van november staat met een artikel over waarom wij vloggen (of eigenlijk: vlogden, want daar stopten we al eerder mee). Maar ook al was ik bij radio NPO1 ‘#team laat haar kinderen wél zien online’, ik gaf ook daar al aan dat we ons gevoel volgen en er altijd over in gesprek blijven.

Ook het stoppen met vloggen was eigenlijk nogal plotseling en zonder uitleg. Dat heeft niet een specifieke reden gehad, behalve wederom dit: we doen alles op gevoel. Ik zal je vertellen wat ik daarmee bedoel.

We hebben ons nooit verplicht gevoeld om Caiden te delen. Ook niet om te vloggen. Dat klinkt heel logisch, maar dat is ’t niet per se… er zijn namelijk best wel veel bedrijven die dat semi-nodig hebben gemaakt (!) voor hun business. Misschien niet de KPN (alhoewel..) of de Zara, maar wel andere bedrijven anno nu: ZZP’ers, influencers, kleine persoonlijke bedrijven. Ze ZIJN hun business. Hun Instagramaccounts, ZIJN hun business of brood. En omdat heel veel mensen mij proberen in 1 van die hokjes te douwen (wat vaak niet lukt), gaan we het samen even proberen te ontleden.

#influencerlife

Ik voel me persoonlijk niet zo verwant met de term influencer. Dat zeggen bijna alle influencers, omdat ze iets ‘tegen het woord hebben’, maar ik heb helemaal niets tegen het woord/de term. Laten we even kijken naar de definitie van een influencer (van een andere website af, lab51.nl en geen idee waar die het weer van heeft)

“a range of third parties who exercise influence over the organization and its potential customers”[1]
“a third party who shapes the customer’s purchasing decision, but may never be accountable for it.”[2]
“a person who has a greater than average reach or impact through word of mouth in a relevant marketplace.”[3]
“influencers are activists, are well-connected, have impact, have active minds, and are trendsetters.”[4]

Zoals je hierboven ziet bestaat er geen eenduidige definitie, maar over het algemeen beschikken deze individuen over (een gevoelde) autoriteit, kennis, een bepaalde positie of specifieke relatie ten aanzien van andere personen. Aldus lab51.

Ten eerste: ik geloof direct dat ik invloed kan hebben op anderen. Net zoals dat anderen invloed kunnen hebben op mij. Toevallig lezen vrij veel mensen mijn stukkies tekst, en daarom heb ik ‘meer invloed’ dan een gemiddeld persoon. En ja, daarmee kun je ook invloed hebben op het koopgedrag van een ander, da’s nou eenmaal een feit. We laten ons allemaal leiden door wat we zien en horen, en tegenwoordig nemen we veel, of misschien zelfs wel méér aan van mensen op social media dan van reclamespotjes. So far: begrijp ik. Als we ’t zo bekijken ben ik inderdaad een influencer.

Maar wat veel mensen onder ‘influencer’ scharen is iemand die voor haar werk – bij wijze van spreken – van 9 tot 17 op social media zit en content maakt + reclame maakt voor andere bedrijven, om daar betaald voor te krijgen.

Dit is niet mijn werk. Niet dat daar iets mis mee is, maar zoals ik al zei: veel mensen proberen me in een hokje te stoppen (‘he Janne, wat doe jij nou eigenlijk precies, iets met social media toch?’) en áls we dat dan al willen doen, dan pas ik eerder in het hokje ‘ondernemer’, ‘coach/expert (op het gebied van mindset)’ of ‘auteur’.

En ja: ik heb ook een YouTube kanaal, een Instagram account, een podcast en een blog. Maar eigenlijk loopt alles een beetje door elkaar heen. Mijn onderneming heet notabene (nu nog) JanneSchuijn.nl en mijn website is dus ook mijn zakelijke visitekaartje. Maar mijn persoonlijke blog staat daar ook op.. INGEWIKKELD. Ook op mijn andere kanalen deel ik zowel bedrijfsgerelateerde dingen (bijvoorbeeld over ons programma Mindshift of membership EVOLVE) als persoonlijke verhalen en kwesties (bijvoorbeeld over onze zoon). INGEWIKKELD.

Terug naar waarom het niet mijn werk is om reclame te maken voor andere bedrijven op mijn accounts:

1. Omdat ik simpelweg ander werk doe. Ik (of eigenlijk mijn bedrijf, wat inmiddels veel groter is dan alleen ik) help mensen, in het bijzonder veelal moeders/ouders, de regie over hun leven (terug) te krijgen en persoonlijk te groeien. Dat is nogal breed, maar als je daar meer over wil weten dan weet je ons ongetwijfeld te vinden.
2. Omdat ik te allen tijde wil kunnen plaatsen wat ik WIL plaatsen. Niet omdat ik iets moét plaatsen, niet omdat ik iets anders niet mág plaatsen, of me inhouden omdat een bepaald merk wil dat ik me op een bepaalde manier profileer.

#vrijheidblijheid

Ik ben extreem gesteld op mijn vrijheid: mede daarom ben ik ook ondernemer geworden. En daarom gaat 2020 er ook voor ons heel anders uitzien, met nog veel meer vrijheid. Vertel ik je later meer over. Als in, over een maandje or so.

Ook ben ik nogal lang van stof (JOH), ik vind ’t heerlijk om mijn hersenspinsels te ontleden en ze op papier te zetten, zoals ik nu aan het doen ben, en schijnbaar zijn er mensen die dat leuk vinden om te lezen of luisteren (wat ik al 5 jaar lang naast hilarisch, heel bijzonder vind). Maar ik wil nooit dat die worden beïnvloed door een ander bedrijf. Of nee, ik wil nooit dat ze worden bepááld door een ander bedrijf. Daar kan geen geld tegenop.

Dat gezegd hebbende, heb ik vanuit mijn persoonlijke merk (om het maar ff een naam te geven) wel degelijk een samenwerking gedaan, en zal ik er ook zeker nog meer gaan doen als die bij mij passen: neem Centraal Beheer. En er komt rond kerst nog een samenwerking aan met het Voedingscentrum. Dit zijn alleen dingen die ik uitermate belangrijk vind: de samenwerking met Centraal Beheer ging over de AOV voor een financieel gezonde toekomst als ondernemer (iets waar wij zelf veel te lang, veel te laks in zijn geweest en ik hoop anderen daarvoor te kunnen behoeden) en de samenwerking met het Voedingscentrum zal gaan over voedselverspilling: ik hoef hopelijk niet te uit te leggen waarom dit belangrijk is.
Het past precies in mijn straatje, zijn dingen die ik sowieso een warm hart toedraag en waar ik graag mensen ‘for the better’ in beïnvloed.

Nu ik zo’n relatief groot bereik heb wil ik er wat nuttigs mee doen. Ik wil mensen best ‘beïnvloeden in hun koopgedrag’ als dat betekent dat ik ze kan aansporen om juist minder/bewuster te kopen. Ik ben me zelf steeds meer aan het verdiepen in slow fashion, een minder consumerende wereld en duurzamere manieren om te leven. Het zou heel krom zijn als ik vervolgens jurkjes van een fast fashion fabriek stond te promoten in ruil voor geld, en dat doe ik dus ook niet.

#fucktaboes

Maar ik wil ook taboes doorbreken. ‘Anders’ normaliseren. Bewustwording oproepen. Brutaal eerlijk zijn over echte onderwerpen. Zowel vanuit mijn persoonlijkheid als mijn bedrijf, gezien deze gedeelde kernwaarden hebben.

Waarmee ik deze maand in de KEK mama sta is o.a. het verhaal van waarom we ons leven en in het bijzonder Caiden nou eigenlijk zo openbaar delen, en een reden daarvoor is dat we meer aandacht willen creëren voor microcefalie. Ook vinden we het belangrijk om te laten zien hoe het leven met een kindje dat ‘niet gezond’ is (die term voelt overigens niet helemaal kloppend voor ons, vandaar de aanhalingstekens ;-)) en ook meer bekendheid te genereren rondom PGD. Veel mensen kennen immers IVF wel, maar PGD is nog relatief onbekend.

Wij begrijpen eigenlijk niet dat dit soort onderwerpen als een taboe voelen voor sommige mede-ouders. Of nouja, we begrijpen het absoluut, maar we vinden het onnodig en pijnlijk dat dat schijnbaar zo is. Het zijn gewoon dingen die bij het leven kunnen komen en aangezien wij het niet moeilijk vinden om het te delen, voelt dat voor ons als het juiste, en zelfs nodig, om te doen. De keren dat een gezin ons berichtte dat ze veel steun ervoeren door het feit dat wij er zo open over zijn, betekenen heel veel voor ons.

#terugnaarhetonderwerpindetitel

Dat allemaal gezegd hebbende (wow, als je er nu nog bent na zo’n 8000 leestekens: respect):
Caiden ontvangt duizenden, DUI-ZEN-DEN likes + reacties op een foto van zijn blije koppie. En terecht, want hoe knap, grappig, bijzonder en fantastisch is ‘ie. Maar tegelijkertijd vind ik dat soms ook heftig.

Hij begint groter te worden, steeds meer een heus mensje met een eigen karaktertje, en zal eventueel naar (iets zoals een) school gaan over een paar jaar. Wij willen hem alle kans geven om op te groeien precies zoals hij is of wilt zijn. Niet zoals wij hem profileren of mensen die hem denken te kennen van sociale media, hem zien. (Blijf altijd onthouden dat je iemand die je volgt niet werkelijk ként, ook al voelt het soms zo, en dat bedoel en zeg ik echt met alle liefde.)
Zijn moeder (hoi, that’s me) ontvangt een schijntje aan aandacht vergeleken bij hem. Daar is ze niet rouwig om (eh, zal ik effe teruggaan naar spreken in de eerste persoon) en mijn ego is niet gekrenkt… maar ik vind het wel een beetje overweldigend als ik bedenk dat het MIJN account is, maar er schijnbaar mensen zijn die mij enkel volgen vanwege dat kleine persoontje dat 2 jaar geleden uit mijn buik kwam. It feels… off.
Ik wil van Caiden namelijk geen halve BN’er maken, omdat ik – los van het feit dat hij z’n privacy verdient en die keus altijd nog zelf zou moeten maken – vrees dat het hem zou beperken, maar ik wil hem ook niet verstoppen want hij mag gewoon gezien worden met alles wat en wie hij is. ♡ Hij heeft de wereld immers ontzettend veel te bieden. Ook geloof ik dat hij een boegbeeld is van veerkracht, #fucktheodds, blijheid en eigengereidheid. Maar het is wel een kind van 2. IK ben de volwassene en als je mij volgt moet je dat doen om mij te volgen, niet enkel om Caiden.

En dus ben ik weer wat meer van mijzelf, mijn werk, mijn visie en mijn hersenspinsels gaan delen en wat minder (foto’s vooral) van hem. Maar ja, hij is wel onderdeel van mijn leven, dus hij zal ook zeker in beeld blijven en is dat de laatste tijd weer wat meer, maar wel iets minder pontificaal. #nietmeerdegrotecaidenshow

Kortom: het blijft zoeken. Zoeken naar wat goed voelt. Zoeken naar wat bij ons past. Vrij van wat anderen van ons willen en verwachten.

Ik ben er in ieder geval over uit dat ik mijn persoonlijke account en mijn bedrijf/onze toekomstige bedrijven ga scheiden. Ergens voelt het niet kloppend dat een account waar ik het ook over mijn business heb (en er dus indirect ook geld mee verdien) ook mijn kind laat zien, die nogal wat ‘engagement’ oproept.
Dat betekent niet dat ik het op m’n persoonlijke account helemaal niet meer over mindset, groei, ondernemen of ‘Wat nou als het ook anders kan?’ zal hebben want dat is ook gewoon onderdeel van mijzelf. Maar je gaat op @janneschuijn meer persoonlijke verhalen vinden over mijn leven (ook met Caiden) en o.a. moederschap, en op @mindset.enzo (een voorlopige naam, waar nog niets opstaat.. maar je kunt ‘m vast volgen als je wilt) meer over mindset, gedragsverandering, persoonlijke ontwikkeling & ouderschap.

LANG verhaal kort: ik neem jullie mee in mijn proces van zoeken en voelen. En ik wil je uitnodigen hetzelfde te doen.
Op dit vlak van social media en je kinderen, of op een compleet ander vlak.

Wij, en dan heb ik het vooral over Felipe en ik, zijn continu in gesprek over wat goed voelt en wat niet. We durven ook altijd te handelen naar dat gevoel (uiteraard mits onderbouwd en over nagedacht).
Voelt het goed? Dan gaan we er voor, ongeacht wat anderen misschien vinden.
Voelt het niet goed? Dan stoppen we ergens mee. Ongeacht wat daar voor gevolgen aan zitten.

Dat voelt pas als echte vrijheid.

Hoe is dat voor jou?