SAPcup: mijn 1e bikini fitness wedstrijd!

Als je mij op zaterdagavond had gevraagd hoe het was geweest of hoe ik me voelde, had ik waarschijnlijk een héél ander blog geschreven dan onderstaand. Gelukkig vroegen de meeste mensen het pas op zondag of maandag, dus kan ik er achteraf een positief  en iéts meer samenhangend verhaal van maken. De reden dat dit blog zo laat is, is dan ook dat ik écht even tijd nodig had om ‘terug bij mezelf’ te komen en niet alleen maar in volle euforie of adrenaline wilde schrijven. Gedurende mijn hele reis naar het podium, en eigenlijk al vanaf vorig jaar en in al mijn blogs, probeer ik zo eerlijk en open mogelijk te zijn. Dus niet alleen de mooie en fijne kanten laten zien, maar ook het afzien en de kl*te momenten. Dat zal ik ook nu doen! Bereid je dus voor… 😉 Maar laten we wel even beginnen met:

Ik heb een beker mee naar huis genomen!

En daar ben ik nog steeds tot-over-mijn-oren hotel-de-botel super-mega-ongelooflijk verliefd en trots op! Het grappige is: normaal ben ik ZOOO’N strebertje dat ik altijd 1e wil worden en 2e al een teleurstelling is, maar afgelopen weekend heb ik een 3e plaats behaald en ik ben daar echt, werkelijk, 100% HAPPY mee. Ten eerste omdat ik oprecht vind dat plaats 1 en 2 hun plek verdiend hebben en ik mijzelf, na het zien van de line up (van maar liefst 12 prachtige meiden) niet eens met zekerheid in de top 6 durfde te denken. Ten tweede gaf mijn coach vooraf in alle eerlijkheid aan dat ik waarschijnlijk niet genoeg tijd had gehad in die 10 weken om schouders te bouwen (mijn schouders zijn nu eenmaal mijn meest slome spieren qua groei) of om nog droger te worden, dus dat ik waarschijnlijk niet was wat ze op dit moment zochten. Dat is even slikken om te horen 2 uur voordat je het podium op moet, maar ik zette door en ik denk dat ik qua uitstraling, houding en poseren een heleboel goed heb gemaakt wat er op andere vlakken ontbrak. Het gaat immers bij bikini fitness om het complete plaatje. En ten derde omdat ik gewoon geen flauw idee had wat de jury wilde zien. Het is en blijft een jurysport en dus is het moeilijk te zeggen hoe je er exact uit moet zien.

BEDANKT

First things first, ik wil even iedereen die mij heeft geholpen en vooraf onwijs heeft lopen oppeppen, MEGA bedanken. Super cliché, maar toch echt recht uit mijn hart.

Lienke  (mis je) en haar coach die mij een beetje op sleeptouw namen omdat ik daar alleen was, die mij kalmeerden toen ik haast, paniek & stress had op de zaterdag en mij hielpen herinneren dat ik moest lachen, lachen en nog eens lachen op het podium – en mij weer in mijzelf (en een top-5-mogelijkheid) lieten geloven toen ik na zaterdag de moed even diep in de schoenen had zitten.
Nina mijn lieve vriendin (die inmiddels alweer 8,7 kg is afgevallen, topper) die mij zo steunt in alles wat ik doe (ook al is het een ver-van-haar-bed-show) en altijd zo trots op me is, net als mijn lieve oma die er niets van snapt waarom ik zo droog moet zijn (“kind, er blijft niets van je over!”) maar mij dan tóch 100% steunt in wat ik wil doen.
Mijn lieve vader die me regelmatig chagrijnig op de gym heeft moeten meemaken én helemaal dat freaking eind naar Eindhoven kwam op zaterdag om mij te bekijken en een rondje met me te lopen door de Expo… en vervolgens weer helemaal terug reed.
Mijn lieve vrienden Laura & Nardo die op zondag dat pokke eind naar de cup kwamen om mijn T-walk te zien (en goede foto’s te maken – die komen nog) en mij zagen genieten van mijn eerste Kinderbueno, Cappuccino, Bounty en Carpaccio 🙂
Mijn onwijs toffe cliënten Rianne & Renske, die mijn lage energie en slechte geheugen de laatste paar weken volledig begrepen, mij gedurende het hele wedstrijdweekend super stimulerende en lieve dingen hebben geappt en daar gewoon mee door bleven gaan ondanks dat ik amper antwoordde EN ook nog eens een prachtige bos bloemen en gepersonaliseerd kaartje stuurden met felicitaties (WAUW)…
Mijn gympartner John die, zelfs door chagrijnige buien en soms door m’n tranen heen, hielp en trainde in de sportschool en mij in mijn kracht liet geloven op dagen dat ik het liefst weer naar huis ging.
Anouk (prsandpoptarts op IG) voor mijn mooie make up, de meiden van de tanning & het haar die allemaal zeer geduldig waren, Joyce voor mijn mooie nageltjes en Jeanet voor de schema’s en poseerlessen en het mij klaarstomen in 10 weken, Viola voor de perfecte bikini en natuurlijk JOU, JULLIE, mijn meest fantastische volgers en lezers voor alle succeswensen en felicitaties achteraf. EN voor de vele foto’s die ik zomaar van allerlei mensen die schijnbaar in de zaal zaten en mij herkenden kreeg toe gemaild en via DM’s en privéberichten. Man, wat gaf en geeft dat een positieve energie zeg! Nothing but LOVE.

& last but not least..
Mijn Team Droog collega Michael die volledig in mijn kunnen geloofde toen ik het kwijt dreigde te raken en 100.000 keer zei:

“kijk de jury aan als je opkomt, kijk de jury aan als je poseert, kijk de jury aan als je je omdraait, kijk ELK jurylid minstens 1 keer aan…..kijk de jury aan tot – in – hun – ziel”

Haha! maar wat ik dus ook echt heb gedaan en wat ook echt hielp! En ook:

“als je denkt dat je te langzaam loopt – ga NOG langzamer lopen!”

Wat dus écht zo is op het podium. Je wil alles overhaast doen en hebt het gevoel voor eeuwig in de spotlight te staan, terwijl je achteraf gezien maar heel even bezig was. Zo gek. Gelukkig was ik het een klein beetje gewend van vroegere catwalks en dat soort dingen, maar zonder die herinnering vooraf zou ik het nu van de spanning toch waarschijnlijk zijn vergeten.

Spanning?

Ja, kijk.. ik lijk misschien stoer, en een bikkel, en tof, en doe alsof ik alles prima in mijn eentje aankan. Enne… dat kán ik ook (en het is heerlijk om dat te ontdekken en te weten)… maar het is nog altijd fijner om iemand aan je zijde te hebben die door je stoere laag heen prikt en je gewoon bijstaat – of je nou wil of niet. Of meerdere iemanden (is geen woord –  I don’t care). Die net even de goede dingen zeggen voordat je op moet, die je motiveren en je laten geloven dat je écht heel goed bent, die je dingen helpen herinneren die je vergeet door alle adrenaline…

Conclusie is dan ook dat ik een volgende keer absoluut niet alleen zou gaan. Je bent uitgedroogd, koud, moe, slap en je geheugen werkt door alle commotie gewoon maar op halve kracht. Vervolgens moet je aan 100 dingen tegelijk denken – ten eerste je reis erheen, alles wat je moet meenemen, je registratie bij aankomst (en welke papieren en spullen je daarvoor nodig hebt), vervolgens eenmaal daar moet je denken aan je make up tijd, je tanning tijd en wat je er voor nodig hebt, je haar, je schoenen, bikini, je bikini vastlijmen, opwarmen en oppompen voordat je on stage moet, het feit dat de planning kan veranderen of voor kan gaan lopen -iets wat je niet doorhebt als je continue in je hotelkamer, 10 min verderop, in bed ligt omdat je zo koud en moe bent-, oppassen met kleding (maar ondertussen heb je het mega koud dus het liefst draag je 100.000 stukken kleding, wat niet kan, want dan gaat het vlekken en uitlopen), oppassen met plassen (i.v.m. strepen, maar gelukkig drink je bijna niets dus plas je ook bijna niet) en met het niet-vies-maken-van-lakens-en-toiletbrillen (zie onderstaande foto) denken aan zoiets als lachen op het podium en de jury aankijken, je poses…… en je vergeet bovendien continue het belangrijkste: dat je ook nog moet genieten!

Mijn zaterdag was daardoor niet alleen heel vermoeiend, maar ook écht niet leuk en behoorlijk teleurstellend. Toen ik het podium was op geweest (waar ze mijn naam en nummer niet opnoemden, pas helemaal op het eind terwijl ik als 6e in de rij stond en ik dus was vergeten & overgeslagen, wat een HEL) en ik wel een “1st Call Out” had gehad, maar geen “3d Call Out” was ik in plaats van blij juist zó vreselijk onzeker, omdat ik dacht dat de derde vergelijking waarschijnlijk de top 5 zou gaan worden.. en ik dus niet. Het liefst reed ik die avond nog naar huis, want ik had eigenlijk de hele dag voor mijn gevoel een beetje ‘gemist’. Ik snapte ook niet waarom mensen zeiden dat het “zoooo’n fantastische ervaring was” en dacht dat het aan mij lag en het gewoon “niet mijn ding” was of zo. Ik had ook weinig leuke mensen verder gezien en gesproken, me alleen maar gefocust op resultaat & prestatie en niet op genieten . Ik had lang moeten wachten (mocht pas om 18.10 uur op) en uiteindelijk na een lange, koude dag wachten, tóch moeten haasten omdat ik eigenlijk had moeten weten dat ik ruim een uur voor podiumtijd al wel beneden had moeten zijn, maar ik toen mijn haar nog moest laten doen etc….. Anyway: zaterdag was stom.

Ik heb even uitgehuild bij lieve mensen en wilde toen naar mijn hotelkamer, ook al was het nog vroeg. Ik had gewoon geen zin meer en zag enorm op tegen de zondag. Wel zei iedereen die ik onderweg naar mijn kamer sprak dat ik het zooooo fantastisch had gedaan en ik echt trots moest zijn op de 1st call out, iets wat nog niet helemaal door drong.
Ik plaatste een toffe foto op Instagram, probeerde positief te zijn (because that’s what I do) en hoopte blijer te worden…maar dit kwam niet. En dus ben ik gaan slapen.

Zondag was gelukkig het tegenovergestelde!

Ja hoor! Ik werd wakker, las allemaal superlieve, motiverende berichten op mijn telefoon, checkte mijn abs (die er voor m’n gevoel nog veel droger bij stonden dan de dag er voor) en besloot om te gaan ROCKEN. Om 8.30 uur zat ik al in de make up,  daarna direct de tanning en mijn haar en om 11 uur was ik ready to rumble, ook al hoefde ik pas om 14.45 uur op. Vandaag geen stress, besloot ik! En toen gebeurde het…. ik ging GENIETEN. Socializen, rondlopen, ook nog wel even rusten op bed maar alles in een positieve, relaxte vibe en wetende dat er een heleboel mensen voor me klaarstonden met oprecht geloof in mij. Ondanks het feit dat mijn nek ineens mega vastzat en ik daar behoorlijk pijn aan had, had ik zooo’n zin om te knallen op het podium. Ik wist dat ik goed kon lopen en poseren en dit had ik nog even geoefend met Jeanet, ik wist dat ik moest lachen en de jury moest aankijken en ik wist dat het MIJN moment was. Bam.

De prijsuitreiking

In de tussentijd heb ik lekker wat gegeten & gedronken (heavennnn) en rondgelopen op het evenement en écht mijn best gedaan niet teveel te eten en drinken, omdat we om 21.45 uur (super laat) de prijsuitreikingen nog hadden en ook daar wil je op het podium natuurlijk nog enigszins goed bij staan.

Na héél lang backstage wachten tot alle andere klassen waren geweest, mocht ik dan eindelijk…. en ik was ineens MEGA zenuwachtig. OMG! HIER DRAAIT HET OM! ik zag andere mensen met bekers of medailles het podium afkomen en óf met een big smile, óf met tranen of een boos gezicht… ik was ineens zeeeenuwachtig als een malle.

En daar sta je dan. En ze gaan de nummers opnoemen. 5 stuks, die een stapje achteruit moeten doen. Die blijven op het podium staan en de overige 7 worden bedankt en moeten het podium af met een medaille, zonder plaatsing. Kippppppenvel.

Er wordt een nummer opgenoemd. Niet het mijne. En nog één. Ook niet mijne.

En dan hoor je…. 251. OMG DAT BEN IK !!!!!!!!!!!!!

Ik kan het niet omschrijven. Ik was ZO blij dat ik alleen al top 5 was! Vervolgens noemen ze vanaf nummer 5 naar nummer 1 de namen op..

Ik word niet als eerste genoemd. OMG ik ben top 4!!

En wéér wordt er een nummer opgenoemd – GEEN 251.

En toen wist ik direct… Nu ben ik. Ik ben derde. Ik voelde dat die plaats perfect was en geknipt voor MIJ. Nummer 3.. Janne Schuijn. No words. Ik reageerde volgens mij ook echt alsof ik had gewonnen, haha!

En nu?

Deze hele week train ik even niet, omdat ik bij de fysio ben geweest en deze ook aangaf dat rust nu écht even nodig was, vooral voor mijn nek. Ik eet wel. Veel. Veel te veel. En het maakt me ook niet uit. Ik ga me daar nu écht niet schuldig of rot om voelen, misschien over een paar dagen wel, maar nu even niet. En ja, ik ben alweer aangekomen, maar vooral in vocht natuurlijk en dat vet zal iets langer duren (ik heb nog abs ;)) maar komt ook heus wel terug. Dat is nu eenmaal realistisch. Uiteraard zal ik bloggen over mijn vervolg. Voor nu…. genieten. En indien ik mij heb gekwalificeerd als B-atleet (meestal is dat het geval bij top 3, maar soms alleen nr 1 en 2 dus ik wacht rustig even het juryrapport af), wellicht nog wel een keer een wedstrijd?………..

LIEFS!