3:10 uur vannacht. Caiden is wakker en staat zachtjes te jammeren bij zijn kamerdeur. Het duurt even voordat het bij me landt, maar sta dan op en breng hem weer naar bed. Tot drie keer toe, want hij blijft eruit kruipen en wilt pas weer slapen als ik even bij hem blijf zitten en hem over z’n hoofdje kriebel en wat extra kusjes geef.
‘Welterusten Caiden, tot morgen’.
Eenmaal weer in bed bekruipt me een vreemd gevoel.
Precies 5 jaar geleden, rond 3:00 uur ’s nachts op 19 februari, overleed mijn moeder.
Caidens oma, die hij helaas nooit heeft kunnen leren kennen.
Nu ben ik, zoals je wellicht weet, te nuchter om daar iets in te zoeken… maar het zorgde er wel voor dat ik bijna de rest van de nacht wakker lag.
Ik weet niet of het deze opkomende sterfdag van mijn moeder was, of mijn eisprong waar ik sinds ik zelf mama ben zoveel meer last van heb, of gewoon het feit dat ik al 3 weken aan het hoesten ben en daar aardig moe van raak… maar ik voelde de afgelopen tijd een wat mindere vibe, en daardoor ook een blokkade op schrijven.
Misschien merkte je wel dat het wat stiller was op Instagram, misschien ook helemaal niet, maar ik heb besloten bij deze tóch een blog te schrijven. Simpelweg omdat het niet past bij mijn kernwaarden om alleen maar op te komen dagen wanneer ik me goed voel en het meezit, maar óók wanneer ik ‘um niet zo voel’ en de dagen niet allemaal even mooi zijn.
Je weet wel: life.
Ik weiger om mee te doen aan het perfecte plaatje.
_________
Bij ieder jaar dat verstrijkt denk ik ‘Nou mam, het is nu wel weer lang genoeg geweest. Klaar met die ongein. Kom maar weer tevoorschijn.’
Maar dit jaar is toch wel next level.
5 jaar.
Vijf fucking hele jaren.
Als je mij vroeger had verteld dat ik vanaf mijn 25e mijn moeder zou moeten missen, had ik je verteld dat ik dat absoluut geen optie vond en dan zelf ook niet meer zou hoeven leven.
En eerlijk is eerlijk: een stukje van mij, een stukje van mijn hart en mijn ziel, is met haar meegegaan het graf in. Dat zal ook altijd daar blijven liggen. Ergens is het leven niet meer compleet, niet meer ‘heel’.
Maar er zijn ook extra stukjes bij mijn identiteit, hart en ziel aangegroeid toen ik Felipe leerde kennen en Caiden kreeg.
Niet dezelfde stukjes.
Andere stukjes.
Er zijn ook extra stukjes van mijn hart harder gaan kloppen sinds ik mij inzet voor mijn missie: om mensen, vooral vrouwen en zéker moeders, te laten zien dat het ook anders kan. Dat ze geen genoegen hoeven te nemen met een leven waarin ze zichzelf compleet hebben weggecijferd. Dat het niet ‘nou eenmaal zo hoeft te zijn’ dat je jezelf niet meer herkent. Niet meer weet wie je bent of waar je voor staat en gaat. Voor je gevoel niemand meer bent naast vrouw en moeder van.
Dat je kunt kiezen.
En nergens zeg ik dat dat makkelijk is: maar wel dat het mogelijk is.
En het waard is.
Want je hebt niet ‘alle tijd’ om daar ‘ooit’ nog weer mee aan de slag te gaan.
Misschien word je maar 52. Net als mijn moeder.
Misschien word je zelfs maar 42, of 32.
Weten wij veel.
Maar mijn moeder krijg ik er niet meer mee terug.
En dat is zuur.
Dat is oneerlijk.
Dat is onvoorstelbaar, onverteerbaar pijnlijk.
En na 5 jaar heb ik daar nog steeds niet echt een ‘plekje voor gevonden’. Ik weet ook niet of ik erin geloof dat dat ooit echt gaat gebeuren.
Ik begrijp het nog steeds niet. Ik begrijp het allemaal dondersgoed, maar ik begrijp het niet. Snap je?
Ik vind het nog steeds hartstikke idioot en zou nog steeds de tijd willen terugdraaien.
Ik heb het niet compleet geaccepteerd.
En om maar even in rouwtermen te spreken: ik ben ergens nog steeds boos. Ik ben nog steeds verdrietig. Ik ben ergens nog steeds in ontkenning.
MAAR. Dit kan ook hand in hand.
Ik leef óók verder.
En niet matig. Maar voluit. Waarschijnlijk veel meer voluit dan het gemiddelde (whatever that may be). Ik maak andere keuzes. Soms moeilijkere keuzes, oncomfortabele keuzes, maar die geen genoegen nemen met een matig leven. JUIST omdat zij dat niet meer kan. Wie ben ik om dan mijn leven te gaan verprutsen? Of geleefd te wórden? Op de automatische piloot te staan, terwijl ik weet hoe ontzettend waardevol je dagen zijn?
En ik ben zelfs heel gelukkig.
Zo gelukkig als je kunt zijn, als er iemand mist.
Als je iemand mist.
Ik heb het leven omarmd als een pittige kluif.
Als ups en downs.
Als ellende die hand in hand gaat met pracht.
Ik vecht er niet tegen, maar ik vecht wél.
Ik bevecht niet de dingen die ik niet kan veranderen, zoals mijn verleden en de dingen die zijn gebeurd.
Ik bevecht wel, met alles wat ik in me heb, de dingen die ik wél kan (en wil) veranderen.
Ik weiger het leven aan me voorbij te laten gaan.
Ooit dood te gaan, vroeg of laat, zonder werkelijk te hebben geleefd.
Dood te moeten gaan met de gedachte ‘had ik maar…’.
Dood te gaan zonder te hebben gedaan wat ik wilde doen op de wereld.
En dat is zo ontzettend veel.
Ik wil minimaal:
– 100.000 vrouwen wakker hebben geschud. Behoeden van een leven dat niet trouw is aan henzelf en waarin ze zichzelf verliezen. Zichzelf kwijtraken. Met alle gevolgen van dien.
– 1000 kindjes met een hersenaandoening in kansarme landen hebben geholpen een zo optimaal mogelijk leven te leiden, en het lijden tot een minimum te beperken.
– 1000 artikelen hebben geschreven over moeilijke shit, mooie shit, persoonlijke groei, duurzamer leven, rouw, PGD, IVF/ICSI, moederschap, microcefalie, en misschien toch ook wel een stukje vrouwenemancipatie/feminisme. In de hoop dat dit bijdraagt aan 1, 2 of misschien wel duizenden levens. Waarin iemand nét even een andere keus maakt. Een keus dichter bij hem- of haarzelf. Een keus dichterbij het leven dat ze willen.
Zo vrij en trouw aan onszelf leven als mogelijk, samen met Felipe en Caiden. Continu durven volgen wat we voelen en willen. Niet terughoudend zijn.
Maar voordat je nu denkt ‘mijn leven is niet speciaal genoeg’:
1. ik zal ook gelukkig sterven als ik dit allemaal niet precies heb bereikt.
Want ik weet dat het er niet om gaat dat het einddoel overal behaald word.
Het gaat om de intentie.
Het gaat om gáán.
Doen.
Je behoeften, gevoel en onderbuikgevoel volgen en niet negeren.
En 2. Dit zijn MIJN behoeften. Dit wil IK doen op de wereld.
Misschien wil jij iets heel anders.
Het gaat er niet om dat we hetzelfde willen, of dat je uitzonderlijke dingen moet doen (want wat is uitzonderlijk?). Het gaat erom dat je bewuster gaat nadenken over die behoeften, intentioneel gaat leven en daar iedere dag een stapje in zet. De ene dag gaat dat soepeler dan de andere dag.
Mijn afgelopen weken droegen niet veel bij aan mijn bovenstaande ‘doelen’. Maar ze hoorden er óók bij.
Up, down. Onthoud dat.
Omdat we eind maart voor 1,5 maand naar Bali gaan bied ik op dit moment geen 1 op 1 coachingstrajecten aan. Wil je met bovenstaande aan de slag, dan kun je meedoen aan de Mindshift Methode waarvan de deuren begin maart weer opengaan! Iedere keer dat er een nieuwe ronde MM start, voel ik de intense magie van twaalf weken door je belemmerende overtuigingen (en je shit) heenwerken, ontdekken wat je tegenhoudt (de mening van anderen? perfectionisme? uitstelgedrag?), praten en nadenken over je leven, over je behoeften, over wie je bent en/of wilt zijn… en wat je kunt doen om het te veranderen. Om het anders te gaan doen. Om weer te gaan leven. Wil je als eerste kunnen instappen? Zorg dan dat je op de emaillijst staat (KLIK).
Lieve mam, ik mis je, ik hou van je, en je bent de grootste bron van mijn kracht en het vuurtje dat in mij brandt. Eeuwig dankbaar ben ik je, dat je 25 jaar in mijn leven was. Da’s best lang, als je ’t zo bekijkt.
x
PS. Op de foto zie je links mijn prachtige moeder, in het midden mijn guitige bekkie, en rechts mijn geweldige oma die al 5 jaar haar dochter moet missen. Talk about strength.
Rachel
op 29 Apr 2020