OMG morgen is het echt zo ver. Dan sta ik écht op het podium. Als alles goed gaat, ten minste. Als ik niet ineens mega ziek word vanavond, niet flauwval net voordat ik op moet, en niet op wonderbaarlijke wijze m’n bikini en/of schoenen kwijtraak of zo. Maar laten we dat even lekker afkloppen! Over mijn bikini gesproken: IT’S DAMN PERFECT. Viola van MyViola Swimwear is the best, echt. 🙂

Eind september bedacht ik relatief spontaan “goh, misschien vind ik het toch wel tof om me weer te gaan voorbereiden op een wedstrijd” nadat ik vorig jaar mijn ‘prep’ helaas nog voor de wedstrijd moest afbreken vanwege het ziek worden en overlijden van mijn moeder begin dit jaar. En nee, je moet er niet vanuit gaan dat als je zo luchtig besluit om in voorbereiding te gaan (zo van dat-doe-ik-wel-even), dat het ook een luchtige weg naar het podium wordt. Zeker niet binnen 10 weken – iets wat eigenlijk een beetje te kort is voor een fatsoenlijke transformatie naar een bikini fitness lichaam.

Maar toch wilde ik het. Ik had een doel nodig, iets om me op te focussen en naar te streven, los van mijn bedrijf & privéleven. Niet alléén maar bezig zijn met anderen helpen naar hun doel toe (hoe graaaaag ik dit ook doe), maar ook zélf weer voor verbetering gaan na een jaar waarin ik me behoorlijk heb ‘laten gaan’.
Zelfontplooiing, kijken hoe ver je jezelf fysiek en mentaal kan pushen en wat je kunt bereiken in een bepaald tijdsbestek als je maar graag genoeg wil: ik hou er van. En zeker als je tegenslagen te verduren krijgt.

Ja, want na exact 7 dagen training liep ik al een blessure op (great) en werd ik op zeer sportieve (ahum, pun intended) wijze even medegedeeld dat ik weer vrijgezel was.  Ook kwam ik er in week 3 achter dat ik was aangekomen in plaats van afgevallen, stond ik te janken in de gym en zag ik het allemaal even echt niet meer zitten. De start (eigenlijk al 1/3e van mijn prep) was dus niet bepaald positief en schreeuwde eigenlijk om zelfmedelijden, wijn met vriendinnen en huilend een bak ijs leeg eten bijvoorbeeld. Maar ik sta er gelukkig om bekend (verzin ik nu zelf, haha) juist bij tegenslagen keihard door te knallen en het in iets positiefs om te toveren. Ik werd gedwongen om het allemaal alleen te gaan doen en ik heb mezelf daardoor weer zoveel beter leren kennen -wat ik allemaal wel en vooral NIET wil bijvoorbeeld, maar vooral ook wat ik allemaal wél kan, ook al dacht ik oorspronkelijk van niet-

Vanaf week 4 begon ik me goed te voelen, had ik veel mooi nieuws  – zoals dat ik ging uitbreiden met (de fysieke kant van) mijn bedrijf naar de Pure Power Gym in Meppel en 3 weken geleden mocht ik mij ook nog eens aansluiten als online coach bij Team Droog. Ik zal je niet nog verder spammen met linkjes, maar we kunnen wel zeggen dat ik vele ups & downs (oké, toch nog linkjes dan) heb gekend in de afgelopen weken en nu het eenmaal zo ver is: ik een heel dubbel gevoel heb. Ik ben ontzettend blij dat ik na dit weekend weer even ‘normaal’ kan gaan doen (en dan niet als in: elke dag een zak chips naar binnen werken & nooit meer sporten, maar als in: weer trainen op een manier die IK wil en leuk vind en gezonde, maar lekkere receptjes kunnen maken bijvoorbeeld) maar ik ben ook een beetje bedroefd om het feit dat deze super toffe ervaring bijna voorbij is. Maar goed, wie zegt dat het de eerste en ook laatste keer was? Ik heb geen idee 🙂

Stresskippie

Het gestreste meisje kwam ineens een beetje in mij bovendrijven gisteren, toen ik mijn depletie training (vergeet wat ik heb gezegd over je verder niet spammen, haha) moest gaan doen en die he-le-maal niet goed ging. Ik werd al wakker met hoofdpijn, iets wat je zeker op dat moment écht niet wil, en tijdens de training voelde ik direct dat het een tranentrekker zou gaan worden. En het suffe is: niet eens omdat het fysiek niet lukte – want het lukte fysiek gezien juist véél te goed. Het hele doel van depleten is om compleet LEEG te raken. Ik had daarom al 3 dagen bijna geen koolhydraten gehad en geleefd op eieren, zalm, gehakt en olie en dus zou er nog amper glycogeen in de spieren aanwezig moeten zijn. Die wil je dan vervolgens leegtrekken (om ze daarna in een boost aan te vullen met een hoge carb dag) door heel veel oefeningen, setjes en herhalingen te doen. Maar waar 4 tot 6 setjes gemiddeld was om volledig spierfalen te bereiken, deed ik nog zeker 10 setjes en kon ik elke keer -zelfs op 85% van mijn max- nog wel 4 tot 6 herhalingen maken. Zelfs met maar 15 seconden rust tussendoor. Gekkenhuis: zo had ik nog wel tot ’s avonds 23.00 uur door kunnen trainen. Ik zat er mentaal wel helemaal doorheen en belde meeega gefrustreerd en bijna huilend Jeanet op, wat ik nu in godsnaam moest doen. Uiteindelijk ben ik gestopt nadat ik echt al uren aan het trainen was en voelde ik me helaas niet voldaan, maar wel erg blij met mijn koolhydraten explosie die dag 🙂

Safety first

Verder ben ik vast lijstjes gaan maken met alles wat moet meenemen en ECHT niet moet vergeten, mijn mealprep voor zowel de zaterdag als zondag is bijna klaar en nu zit ik in de trein – net uit Den Haag. Ik ben rond 16:00 uur in Zwolle, moet alleen nog wat extra kip kopen en dan ga ik thuis mijn koffer inpakken en naar Veldhoven rijden, tegen de tijd dat ik daar aankom mag ik niet meer eten en drinken (na 19:00 uur geen vocht meer, help) maar in de auto dus gelukkig nog wel iets – hoef ik in ieder geval niet zonder cafeïne in m’n lijf te rijden want dat is voor niemand veilig…

Ik zou dus eigenlijk morgenvroeg pas gaan rijden, ik moet er om 8 uur zijn dus had dan om 5.30 u weg gemoeten. Dat is dus een kort nachtje, dan 180 km rijden in m’n eentje en in het donker, terwijl ik uitgedroogd ben en zonder koffie. Hmm. Neh. Dan maar €80,- extra voor een kamer vanavond, ondanks dat dat eigenlijk niet in het (al heel extreme) wedstrijdbudget zat. Ik schrok eigenlijk een beetje van mezelf, dat ik dat gewoon zou hebben gedaan morgenochtend – met gevaar voor mezelf en anderen. Is de wedstrijd ZO veel waard? Nee. Thanks for pointing that out to me Team Droog!

Koos partnerloos

En ja, ik ga er nu eenmaal alleen heen. Ik heb geen partner en wil geen vriendin meenemen die niet veel met fitness heeft, want dat is voor haar én mij niet leuk. Ik vind het ook helemaal niet erg en zelfs wel fijn om alleen op m’n kamer te (kunnen) zijn en geen rekening te hoeven houden met een ander op het moment dat ik me even wil terugtrekken. Het is alleen praktisch gezien gewoon iets minder handig – denk aan je rug scrubben (ja, dat moest voor de tanning-voorbereiding en nee, dat kan ik dus niet alleen haha) maar ook de simpele dingen die backstage moeten gebeuren waar iemand je bij moet helpen. Gelukkig heb ik natuurlijk de andere SheWolves, mijn coach Jeanet, een fantastische visagiste Anouk en ken ik inmiddels genoeg lieve schatten via o.a. Instagram die er ook zullen zijn en heb ik er alle vertrouwen in dat alles goed komt!

Over Instagram gesproken

Zonder Instagram zou het serieus niet hetzelfde zijn geweest – ik heb daar ZO veel aan gehad! Voor iedereen die me daar volgt, ZO ONWIJS bedankt voor alle lieve, motiverende en supporting reacties onder mijn foto’s, ik kan niet geloven dat ik alweer boven de 5700 volgers zit. Wat een groei maar vooral, wat een liefde! Ik voel me op één of andere manier erg verbonden met jullie, hoe ‘leeg’ dat voor anderen er misschien ook mag uitzien omdat het puur social media is, I don’t care. Ik heb aan jullie meer gehad dan aan sommige mensen in real life van wie je had verwacht dat je er steun aan zou hebben, dus. #saysenough #loveyouguys #1dayout #SAPcup2015 #hereicome

En natuurlijk ben ik vooral heeeeeeeel benieuwd: wie van jullie gaat daar allemaal zijn? En trek je me alsjeblieft aan m’n jasje (of bikini in dit geval – oh nee wacht dan gaat ‘ie kapot, doe maar aan m’n haar dan ofzo) als je me ziet? Ik ben waarschijnlijk zo overrompeld en flabbergasted daar van alle indrukken dat ik geen flauw idee meer heb wie ik zelf ben, laat staan als ik een bekende tegenkom haha.

Voor nu: ik ga me klaarmaken (ben inmiddels thuis op dit moment van schrijven) en dan rijden, dus dikke kus!