Moeite met voor jezelf opkomen? Dit is het ergste wat er kan gebeuren:

Moeite met voor jezelf opkomen? Dit is het ergste wat er kan gebeuren:

Veel mensen die bij mij komen voor coaching op het gebied van mindset vinden het moeilijk om zichzelf op 1 te zetten, de regie te nemen en daarbij ook: voor zichzelf op te komen. Geldt dat ook voor jou? Lees dan nog even door en houd pen en papier vast in de aanslag, dan ga ik je vandaag over die angstdrempel heen duwen 😉

Neem Meral, die de hele dag bezig was met de mening van een ander. We waren al een half uur in onze coaching call en hadden het vooral gehad over hoe haar leven eruit zag en wie ze was.

De meeste antwoorden die ze gaf startten met ‘ik weet het eigenlijk niet zo goed’ en ‘misschien..’, zoekend naar bevestiging van mijn kant. Maar ik kon haar die niet geven; ik kende haar immers nog niet zo goed. Alleen ZIJ kon mij vertellen wie ze was en wat haar passie, droom en ideale leven was. Maar ze wist het niet goed.

“Ik weet niet eens meer goed wat ik zelf precies wil”

Meral: ‘Eigenlijk heb ik me vooral mijn hele leven geschikt naar wat mijn ouders, vriend -inmiddels man-, vriendinnen en inmiddels zelfs kinderen wilden. Ik weet niet eens meer goed wat ik zelf precies wil’

Ik hoorde dit vaak, te vaak. ‘Oké’ zei ik. ‘En wat nou als je jezelf dat eens afvraagt?’ Ze was even stil.

‘Dan vraag ik me direct bij alles wat ik zeg of denk, weer af wat mijn man daar van vindt’ fluisterde ze haast.

‘En waar ben je bang voor? Dat hij het niet goed/leuk/tof genoeg vindt wat JIJ wil?’ vroeg ik.

‘Nou, weet ik eigenlijk niet. Dat ook, maar eigenlijk is hij heel supportive dus dat slaat ook nergens op. Hij vraagt me wel vaker wat ik wil, maar ik heb altijd weer die bevestiging nodig van iemand anders. Stom he?’

Meral keek beteuterd. Ik moest lachen. ‘Dat is niet stom. Dat is menselijk. Dat zijn gewoontes en patronen die nou eenmaal zo gecreëerd zijn.. en het goede nieuws is dat je patronen kunt doorbreken!’ was mijn antwoord.

Bij sommige mensen zit het er in gebakken. Die hebben het nou eenmaal altijd zo gedaan, zijn opgevoed met een autoritaire vader of moeder, hebben misschien een dominanter type als partner en zijn gewend zichzelf ondergeschikt te maken.

Als je je hierin herkent is het tijd om stappen te gaan zetten en vooral niét tegen jezelf te zeggen ‘het is wat het is’ of ‘t is nou eenmaal zo’ want aan alles valt te werken. Ja, ook bij JOU.

Maar bij sommige mensen is dit het niet specifiek. Die zijn heel ondersteunend opgevoed en maken zich alsnóg druk om de mening van anderen en durven geen keuzes te maken. Deze vrouwen hebben een opgebouwde angst om te falen en maken zichzelf daarom een soort van onfeilbaar.

Niks zeggen en vinden, dan kan er ook niks misgaan

Ze doen, proberen, zeggen en vinden maar niks, want dan kan er ook niks misgaan. Wat je daarin vergeet is 1 ding (en da’s een best belangrijke) dat misgaat: je complete identiteit en daarmee je complete leven.

Luister. Mensen zullen werkelijk ALTIJD wat van je vinden. Wát je ook doet – of niet doet. Of dit linksom of rechtsom is. Of dit hoog of laag is. Of dit voor of achter is.

Ook als je niks doet, vinden mensen nog wat van je. Ook als je alles doet, vinden mensen wat van je.

Ik weet niet hoe ik dit duidelijker moet maken.

Eigenlijk ben ik het dus niet helemaal eens met Aristotle, die beweerde namelijk dat er een manier is om kritiek te vermijden en die is er niet. Je kunt ook kritiek krijgen als je je zoveel mogelijk op de achtergrond probeert te houden – bijvoorbeeld kritiek over het feit dat je nooit zichtbaar of hoorbaar bent (“je bent zo stilletjes!”)

“There is NOT A SINGLE WAY to avoid criticism: even if you do nothing, say nothing and are nothing”– Janne.

Maar wat is er nu eigenlijk zo vreselijk erg aan?

Wat is het ergste wat er kan gebeuren?
Wat is het érgste wat er kan gebeuren als je doet wat je wilt doen, of jezelf uitspreekt in die vergadering, of ‘nee’ zegt tegen een vriendin?

En hoe erg is dat werkelijk?

BUT DID YOU DIE? Is een goede graadmeter… 😉

Iedereen heeft een mening en yep, soms is die mening er eentje die jij niet deelt. Een mening die niet leuk is. Die hard aankomt.

Maar wat is het áller aller aller ergste wat er kan gebeuren als iemand het niet met je eens is/ jou niet de leukste vindt/iets over jou zegt?
En kun je daar dan NOOIT meer overheen komen, of is het eigenlijk alleen maar even wat ongemakkelijk en vervelend?

Opdracht: Ontdek dat zelfs het ergste nog wel te overleven zou zijn.

Vaak maakt ons hoofd het idee nog honderd keer zo erg, dan dat het “worst case scenario” werkelijk zou zijn. Vandaar dat ik altijd adviseer om het eens volledig en compleet uit te spelen in je hoofd. Doe dat nu meteen even.

Schrijf tot in detail uit wat er zou gebeuren als je X, Y of Z zou doen.

Voorbeeld: ik vind het spannend om een e-book te schrijven, want er zijn altijd negatieve reacties en mensen die het niet supertof vinden. Dat vind ik vervelend en vermijd ik liever.

Ok, maar wat nou als ik het tóch zou doen, en er komen inderdaad negatieve reacties. Then what?

Nou, dan vind ik dat moeilijk om mee om te gaan.

Ok, en wat gebeurt er dan feitelijk?

Dan ga ik piekeren en lig ik er een nacht wakker van.

Ok, vervelend, maar daarna?

Tja. Niks eigenlijk. Daarna laat ik het langzamerhand maar weer los, want de tijd slijt het nare gevoel.

Ok, dus wat is het érgste wat er kan gebeuren als je toch gewoon dat e-book gaat schrijven?

Dat ik me tijdelijk vervelend en ongemakkelijk voel.

En is de pijn daarvan groter dan de pijn van het ontbreken van je e-book?

Nee, eigenlijk niet.

Ok, mooi: go do it.

Maar dit is natuurlijk een relatief makkelijke.

Ik heb dit spel echter ook wel eens uitgespeeld met als conclusie dat het ergste wat er kon gebeuren een heel stuk erger was: bijvoorbeeld door risico’s te nemen business- en moneywise. Het ergste wat er dan kon gebeuren was dat ik failliet zou gaan, in de schulden kwam, mijn huis niet meer kon betalen en dakloos zou raken. O ja, en dat mensen daar natuurlijk wat van zouden vinden.

Wat zou ik dan doen? Tja, naar een familielid of vriendin toe -ook al zou ik me beschaamd voelen, ik zou weinig keus hebben- en vanuit daar weer alles oppakken. Werk zoeken of een uitkering aanvragen. Ik zou heus niet doodgaan, maar het zou wel hoogst ongemakkelijk zijn.

Hoe groot was de kans dat het allemaal zo ver zou komen? Totaal niet groot, natuurlijk! En toch laten mensen zich zo enorm beperken door dit soort angsten. Zelfs al zóu het zijn gebeurd, was ik er nóg wel overheen gekomen.

(de winst is echter nog 1000 x groter dan dat het verlies zou zijn. Ik heb een totaal ander leven voor mezelf gecreëerd door te doen wat ik wil doen, ongeacht dat ik het mega eng vond)

Dus waar de f*ck ben je nou eigenlijk bang voor? Waar laat je je door tegenhouden? Door wat voor mega verlammende gedachten, die misschien niet eens zo realistisch en al helemaal niet eens ZO erg zijn?

WAT IS HET ALLERERGSTE DAT ER KAN GEBEUREN?

EN ALS DIT WERKELIJK GEBEURT: KUN JE ER DAN NOOIT MEER BOVENOP KOMEN?

Het antwoord is bijna altijd dat het best meevalt en er ergere dingen op de wereld zijn. Kun je nagaan hoeveel dingen je misloopt vanwege angst voor het niet eens zo heel verschrikkelijke.

Ga dus alsjeblieft voor wat je wil, óndanks dat je het eng of spannend vindt.

Overwin je angst en probeer het meteen even uit

Wil je nu écht ervaren dat het niet je dood wordt als je opschrijft wat je zélf wil in dit leven? Schrijf het hieronder als reactie op en je zult merken dat je nog leeft. 😉 Sterker nog, je zult je sterker voelen en je helpt er ook weer anderen mee, die zich in jouw verhaal herkennen!

Liefs,

Janne Schuijn

Mindsetcoach, ondernemer, moeder & auteur “Wat nou als het ook anders kan?”

PS: Wat is iets wat jij eigenlijk graag zou willen maar (nog) niet durft? Laat hieronder je reactie achter, dat is ook weer interessant voor anderen. Alvast bedankt!

Wendy
Door

Wendy

op 10 Feb 2019

Ik zou wat vaker voor mezelf op willen komen, en zeggen wat ik vind. Ik hou het vaak voor me omdat ik bang ben wat andere mensen ervan zouden denken of vinden. Het ergste dat kan gebeuren is dat ik iemand teleur stel, dat iemand het niet met me eens is, of dat iemand me niet aardig vind

Janne Schuijn
Door

Janne Schuijn

op 11 Feb 2019

He Wendy, thanks so much for sharing! Je zegt: "Het ergste dat kan gebeuren is dat ik iemand teleur stel, dat iemand het niet met me eens is, of dat iemand me niet aardig vind" en ik begrijp je! Dat zijn ook gedachten die wel eens bij mij door m'n hoofd spoken. Maar het is jammer als dit je tegenhoudt om jezelf te kunnen zijn. Wat gebeurt er als iemand jou niet aardig vindt? Of iemand het niet met je eens is? Is dat het eind van de wereld en een nog belangrijkere vraag: is het het waard om NIET écht te kunnen leven naar je eigen waarden om dit te voorkomen?

Amanda
Door

Amanda

op 26 Feb 2019

Oh precies dit! En ook straf ik mezelf vaak als ik in mijn ogen iets stoms zeg of doe.

Angela
Door

Angela

op 10 Feb 2019

Helemaal waar, heb altijd een strijd met mezelf. Als ik ergens naar toe ga wat als er dit gebeurt of wat als ze me niet aardig vinden... maar je kunt het toch nooit perfect doen. Loslaten en het gewoon doen ( en achteraf rete trots op jezelf zijn)

Janne Schuijn
Door

Janne Schuijn

op 11 Feb 2019

Yess Angela! Ik vraag mezelf ook nog wel eens af 'wat vinden anderen?' dat is heel menselijk en niet per se erg. Het wordt pas vervelend en zonde wanneer je het je laat tegenhouden om te léven.

Daantje
Door

Daantje

op 10 Feb 2019

Ik durf geen nieuwe weg in te slaan qua werk en of omscholing tot ander beroep. Ik doe al 13 jaar hetzelfde werk en kan dit om pijnklachten niet meer doen.. Maar om een vast contract daarvoor op te geven en wel een hypotheek hebben die betaald moet worden ( Ben alleen, dus moet het zelf betalen). Het ergste wat ik denk dat kan gebeuren is dat ik in het andere beroep ook tegen die pijnklachten aan loop en geen vastigheid heb qua werk en dan dus van een uitkering moet leven en de hypotheek niet kan betalen..

Janne Schuijn
Door

Janne Schuijn

op 11 Feb 2019

Dank je wel voor het delen Daantje! En wat is het ergste wat er kan gebeuren als je nu bij je huidige werk blijft? Heb je een echte optie?

Mmm
Door

Mmm

op 10 Feb 2019

Wat ik wil is nog even thuis blijf moeder zijn. Genieten van mijn kleine man en alles rustig op de rit krijgen. Het liefst tot de kleine 1 jaar anderhalf jaar is. Wat het ergste is wat er dan kan gebeuren. Dat ik mijn ziektewet uitkering niet kan behouden en in de ww terecht kom dat mensen mij lui vinden of een andere mening over mij vormen. Dat ik even wat minder te besteden heb. Dat ik weer sollicitatie plicht krijg en tegen mijn zin in weer moet solliciteren.

Janne Schuijn
Door

Janne Schuijn

op 11 Feb 2019

Ha Mmm, dank je wel voor je reactie! Wat fijn dat je hier bent. Wat een mooi doel en plan om nog een tijd bij je kleine vent thuis te zijn - als dat goed voor jou voelt, DOEN! Natuurlijk zijn praktische overwegingen de moeite waard om te onderzoeken (kan ik het af met minder te besteden? Wat zou ik kunnen doen om niet tegen mijn zin in te hoeven solliciteren?) maar de "dat mensen mij lui vinden of een andere mening over mij vormen" gedachten zijn de moeite niét waard. Mensen vinden namelijk altijd wat van je.. ook als je wel werkt. ("Je werkt teveel! "Waarom blijf je niet thuis bij je kind, je wilde toch zelf kinderen?" die hoor ik wel eens ;-)) En leuke sidenote misschien: ik zat 5 jaar geleden ook nog in de WW. Van daar uit ben ik dit bedrijf gestart :-)

miranda
Door

miranda

op 11 Feb 2019

dat ik geen baan wil in het ratrace ik zit nu in de bijstand door en wel bewogen leven, ik zit dit als een kans om te kijken wat ik echt wil ook al kom ik daar niet helemaal uit, het liefst zou ik mensen wil inspireren, helpen of coachen met de levenservaringen die ik heb, echter zeg mn vriend vaak je ben lui en wil niet werken, hij begrijpt alleen niet dat ik opzoek ben naar een vervullend leven en een zinvol leven wat mij gelukkig maakt ipv naar je werk gaan met tegenzin omdat je meer uit leven wilt halen

Iev
Door

Iev

op 15 Feb 2019

Ik gebruik ook erg vaak de "Wat is ergste wat er kan gebeuren?"truc. Die helpt me wel door de ergste zaken. Toch spreek ik me niet altijd uit. Ik kies ook voor het laten doodbloeden van zaken. Soms draag ik die mee en maak ik egoistische keuzes in het vervolg, of wellicht zijn het keuzes dichter bij mezelf, omdat ik eerder er niet voor heb gekozen mij uit te spreken. Mensen reageren daar wel altijd heel negatief op.

Janne Schuijn
Door

Janne Schuijn

op 18 Feb 2019

De vraag is, wat is 'egoïstisch'? Dat klinkt inderdaad namelijk veel negatiever dan 'dicht bij jezelf blijven' ;-) Mensen kunnen altijd op een bepaalde manier reageren (negatief, geschrokken, in de war) wanneer zij het één verwachten, maar het ander krijgen.. de vraag is of dat jouw of hun probleem is. En hoe je dat eventueel in het vervolg anders kan doen. (vaker dicht bij jezelf blijven?)

Sandra
Door

Sandra

op 27 Feb 2019

Ik vind het vaak moelijk om mezelf uit te spreken en om een reactie van een ander daarop te ontvangen. Er zijn altijd mensen om mij heen die communicatief sterker zijn dan ik. Wat vaak is gebeurd is dat die persoon mij overruled waardoor ik dichtklap en dan weer denk, had ik maar niks gezegd. Ik ben niet zo heel goed in mezelf onderbouwen en ga dan in de onverlevingsmodus en ben dan niet meer redelijk en kan dan goed mijn stem verheffen. Ik ga de angsten wel aan omdat ik ervan wil leren en heb mezelf daaroor kwetsbaar durven opstellen zodat mijn omgeving mijn “angst” kent en mijn daarbij kan helpen. Ik stel mezelf dagelijks de vraag (hardop) wat kan er gebeuren? Vergaat de wereld? En uiteindelijk gebeurt er niks en heb ik vaker iets kunnen leren dan dat ik zeg of denk; “had ik maar”

Janne Schuijn
Door

Janne Schuijn

op 28 Feb 2019

Wauw, wat open en eerlijk van je Sandra. Bewustwording is stap 1 en die heb je compleet onder de knie! Prachtig bericht, dank je wel daarvoor!

Reactie plaatsen