Moeite met voor jezelf opkomen? Dit is het ergste wat er kan gebeuren:

Veel mensen die bij mij komen voor coaching op het gebied van mindset vinden het moeilijk om zichzelf op 1 te zetten, de regie te nemen en daarbij ook: voor zichzelf op te komen. Geldt dat ook voor jou? Lees dan nog even door en houd pen en papier vast in de aanslag, dan ga ik je vandaag over die angstdrempel heen duwen 😉

Neem Meral, die de hele dag bezig was met de mening van een ander. We waren al een half uur in onze coaching call en hadden het vooral gehad over hoe haar leven eruit zag en wie ze was.

De meeste antwoorden die ze gaf startten met ‘ik weet het eigenlijk niet zo goed’ en ‘misschien..’, zoekend naar bevestiging van mijn kant. Maar ik kon haar die niet geven; ik kende haar immers nog niet zo goed. Alleen ZIJ kon mij vertellen wie ze was en wat haar passie, droom en ideale leven was. Maar ze wist het niet goed.

“Ik weet niet eens meer goed wat ik zelf precies wil”

Meral: ‘Eigenlijk heb ik me vooral mijn hele leven geschikt naar wat mijn ouders, vriend -inmiddels man-, vriendinnen en inmiddels zelfs kinderen wilden. Ik weet niet eens meer goed wat ik zelf precies wil’

Ik hoorde dit vaak, te vaak. ‘Oké’ zei ik. ‘En wat nou als je jezelf dat eens afvraagt?’ Ze was even stil.

‘Dan vraag ik me direct bij alles wat ik zeg of denk, weer af wat mijn man daar van vindt’ fluisterde ze haast.

‘En waar ben je bang voor? Dat hij het niet goed/leuk/tof genoeg vindt wat JIJ wil?’ vroeg ik.

‘Nou, weet ik eigenlijk niet. Dat ook, maar eigenlijk is hij heel supportive dus dat slaat ook nergens op. Hij vraagt me wel vaker wat ik wil, maar ik heb altijd weer die bevestiging nodig van iemand anders. Stom he?’

Meral keek beteuterd. Ik moest lachen. ‘Dat is niet stom. Dat is menselijk. Dat zijn gewoontes en patronen die nou eenmaal zo gecreëerd zijn.. en het goede nieuws is dat je patronen kunt doorbreken!’ was mijn antwoord.

Bij sommige mensen zit het er in gebakken. Die hebben het nou eenmaal altijd zo gedaan, zijn opgevoed met een autoritaire vader of moeder, hebben misschien een dominanter type als partner en zijn gewend zichzelf ondergeschikt te maken.

Als je je hierin herkent is het tijd om stappen te gaan zetten en vooral niét tegen jezelf te zeggen ‘het is wat het is’ of ‘t is nou eenmaal zo’ want aan alles valt te werken. Ja, ook bij JOU.

Maar bij sommige mensen is dit het niet specifiek. Die zijn heel ondersteunend opgevoed en maken zich alsnóg druk om de mening van anderen en durven geen keuzes te maken. Deze vrouwen hebben een opgebouwde angst om te falen en maken zichzelf daarom een soort van onfeilbaar.

Niks zeggen en vinden, dan kan er ook niks misgaan

Ze doen, proberen, zeggen en vinden maar niks, want dan kan er ook niks misgaan. Wat je daarin vergeet is 1 ding (en da’s een best belangrijke) dat misgaat: je complete identiteit en daarmee je complete leven.

Luister. Mensen zullen werkelijk ALTIJD wat van je vinden. Wát je ook doet – of niet doet. Of dit linksom of rechtsom is. Of dit hoog of laag is. Of dit voor of achter is.

Ook als je niks doet, vinden mensen nog wat van je. Ook als je alles doet, vinden mensen wat van je.

Ik weet niet hoe ik dit duidelijker moet maken.

Eigenlijk ben ik het dus niet helemaal eens met Aristotle, die beweerde namelijk dat er een manier is om kritiek te vermijden en die is er niet. Je kunt ook kritiek krijgen als je je zoveel mogelijk op de achtergrond probeert te houden – bijvoorbeeld kritiek over het feit dat je nooit zichtbaar of hoorbaar bent (“je bent zo stilletjes!”)

“There is NOT A SINGLE WAY to avoid criticism: even if you do nothing, say nothing and are nothing”– Janne.

Maar wat is er nu eigenlijk zo vreselijk erg aan?

Wat is het ergste wat er kan gebeuren?
Wat is het érgste wat er kan gebeuren als je doet wat je wilt doen, of jezelf uitspreekt in die vergadering, of ‘nee’ zegt tegen een vriendin?

En hoe erg is dat werkelijk?

BUT DID YOU DIE? Is een goede graadmeter… 😉

Iedereen heeft een mening en yep, soms is die mening er eentje die jij niet deelt. Een mening die niet leuk is. Die hard aankomt.

Maar wat is het áller aller aller ergste wat er kan gebeuren als iemand het niet met je eens is/ jou niet de leukste vindt/iets over jou zegt?
En kun je daar dan NOOIT meer overheen komen, of is het eigenlijk alleen maar even wat ongemakkelijk en vervelend?

Opdracht: Ontdek dat zelfs het ergste nog wel te overleven zou zijn.

Vaak maakt ons hoofd het idee nog honderd keer zo erg, dan dat het “worst case scenario” werkelijk zou zijn. Vandaar dat ik altijd adviseer om het eens volledig en compleet uit te spelen in je hoofd. Doe dat nu meteen even.

Schrijf tot in detail uit wat er zou gebeuren als je X, Y of Z zou doen.

Voorbeeld: ik vind het spannend om een e-book te schrijven, want er zijn altijd negatieve reacties en mensen die het niet supertof vinden. Dat vind ik vervelend en vermijd ik liever.

Ok, maar wat nou als ik het tóch zou doen, en er komen inderdaad negatieve reacties. Then what?

Nou, dan vind ik dat moeilijk om mee om te gaan.

Ok, en wat gebeurt er dan feitelijk?

Dan ga ik piekeren en lig ik er een nacht wakker van.

Ok, vervelend, maar daarna?

Tja. Niks eigenlijk. Daarna laat ik het langzamerhand maar weer los, want de tijd slijt het nare gevoel.

Ok, dus wat is het érgste wat er kan gebeuren als je toch gewoon dat e-book gaat schrijven?

Dat ik me tijdelijk vervelend en ongemakkelijk voel.

En is de pijn daarvan groter dan de pijn van het ontbreken van je e-book?

Nee, eigenlijk niet.

Ok, mooi: go do it.

Maar dit is natuurlijk een relatief makkelijke.

Ik heb dit spel echter ook wel eens uitgespeeld met als conclusie dat het ergste wat er kon gebeuren een heel stuk erger was: bijvoorbeeld door risico’s te nemen business- en moneywise. Het ergste wat er dan kon gebeuren was dat ik failliet zou gaan, in de schulden kwam, mijn huis niet meer kon betalen en dakloos zou raken. O ja, en dat mensen daar natuurlijk wat van zouden vinden.

Wat zou ik dan doen? Tja, naar een familielid of vriendin toe -ook al zou ik me beschaamd voelen, ik zou weinig keus hebben- en vanuit daar weer alles oppakken. Werk zoeken of een uitkering aanvragen. Ik zou heus niet doodgaan, maar het zou wel hoogst ongemakkelijk zijn.

Hoe groot was de kans dat het allemaal zo ver zou komen? Totaal niet groot, natuurlijk! En toch laten mensen zich zo enorm beperken door dit soort angsten. Zelfs al zóu het zijn gebeurd, was ik er nóg wel overheen gekomen.

(de winst is echter nog 1000 x groter dan dat het verlies zou zijn. Ik heb een totaal ander leven voor mezelf gecreëerd door te doen wat ik wil doen, ongeacht dat ik het mega eng vond)

Dus waar de f*ck ben je nou eigenlijk bang voor? Waar laat je je door tegenhouden? Door wat voor mega verlammende gedachten, die misschien niet eens zo realistisch en al helemaal niet eens ZO erg zijn?

WAT IS HET ALLERERGSTE DAT ER KAN GEBEUREN?

EN ALS DIT WERKELIJK GEBEURT: KUN JE ER DAN NOOIT MEER BOVENOP KOMEN?

Het antwoord is bijna altijd dat het best meevalt en er ergere dingen op de wereld zijn. Kun je nagaan hoeveel dingen je misloopt vanwege angst voor het niet eens zo heel verschrikkelijke.

Ga dus alsjeblieft voor wat je wil, óndanks dat je het eng of spannend vindt.

Overwin je angst en probeer het meteen even uit

Wil je nu écht ervaren dat het niet je dood wordt als je opschrijft wat je zélf wil in dit leven? Schrijf het hieronder als reactie op en je zult merken dat je nog leeft. 😉 Sterker nog, je zult je sterker voelen en je helpt er ook weer anderen mee, die zich in jouw verhaal herkennen!

Liefs,

Janne Schuijn

Mindsetcoach, ondernemer, moeder & auteur “Wat nou als het ook anders kan?”

PS: Wat is iets wat jij eigenlijk graag zou willen maar (nog) niet durft? Laat hieronder je reactie achter, dat is ook weer interessant voor anderen. Alvast bedankt!