In de afgelopen 2 jaar heb ik tienduizenden euro’s geïnvesteerd in persoonlijke/mentale, fysieke en zakelijke ontwikkeling (wat voor mij pretty much op hetzelfde neerkomt overigens).
Waarom ik dit super random met je deel, lees je verder naar onderen. En het is belangrijk, dus lees ff door.
Dit financiële aspect staat in SCHRIL contrast tot de zeeën aan energie en tijd (en bloed, zweet & tranen) die ik in die ontwikkeling heb gestoken, maar dat terzijde.
Resultaat komt niet vanzelf.
Succes komt niet overnight.
Voor niets gaat de zon op en ik kan nog wel 10 van die uitspraken bedenken, ze komen allemaal op hetzelfde neer:
als je niet bereid bent te investeren in jezelf, verwacht dan ook precies dat: niets. En met investeren bedoel ik in dit geval dus alles; geld, tijd, energie, focus en volledig fucking commitment.
Oh ja, voordat we dit gaan krijgen: nee, ik was niet rijk en kom ook zéker niet uit een rijke familie.
Nee, het is me niet komen aanwaaien en ik heb geen smetteloos verleden waarin alles makkelijk was en als vanzelf in mijn schoot viel, of ik omgeven was door mensen die ambitieus en uplifting waren en zo leefden/dachten/waren/handelden.
2011 t/m 2014 bestond – zonder dat iemand het wist en waarschijnlijk weet ook 90% van mijn omgeving dit nu nog steeds niet, tot dit punt dan- uit overleven in een emotioneel en fysieke abusive relatie en als toppunt 2015 waarin mijn moeder overleed, en waren mijn moeilijkste, donkerste en zwaarste jaren ooit.
En dan waren dat dus niet eens de jaren waarin ik een hoop drama en ellende op scholen, scheiding van mijn ouders, een schietpartij, seksueel geweld en andere op zijn zachtst gezegd ‘challenging’ dingen meemaakte.
Nee, dat waren de makkelijkere jaren die daarvóór kwamen.
(ik wil wel ff zeggen dat ik als kind wel extreem gelukkig was en hele lieve ouders en familie had die het beste met me voor hadden – mag ook benoemd worden.)
Ik ben 0,0% uit op medelijden (of op schouderklopjes), want daar schrijf ik dit niet voor.
Als ik met dit soort dingen te koop had willen lopen, had ik dat in de afgelopen jaren allaaang gedaan op social media of mijn blogs.
Waarom ik me dan nu wel genoodzaakt of geroepen voelde?
Deels omdat ik merk dat er een frustratie in me zat t.o.v. vrouwen die écht, echt diep in de put zitten, beseffen dat ze momenteel op 1 of meerdere vlakken van hun leven écht niet gelukkig zijn, mijn hulp vragen, ik ruim een uur in gesprek met ze ga en tot de kern kom… en ze vervolgens niét handelen en doorzetten.
Afhaken.
Om geld.
Om tijd.
Om energie.
Om (gebrek aan) durf en lef.
Maar vooral om allerlei verhalen die ze zichzelf vertellen.. waardoor ze nooit verder gaan komen.
(En onder deze vrouwen schaar ik ook de vrouwen die nu denken dat ik hun niet bedoel: de vrouwen die simpelweg niet zo lekker in hun vel zitten, die éigenlijk meer uit het leven willen halen dan ze nu al jaren doen, die steeds net niet hun dromen en doelen najagen, die voor iedereen zorgen behalve zichzelf, die een ‘oke’ leven leiden en die simpelweg settelen voor ‘goed genoeg’.)
En deels, denk ik, omdat ik heb besloten 100% eerlijk en mezelf te gaan zijn op social media, ook al was ik dat al voor 95%, no matter what en zonder er een fuck om te geven wie dit allemaal leest en wat men daarvan vindt. Ik ben altijd rauw en ongepolijst geweest en heb nooit mijn mening onder stoelen of banken gestoken of mezelf anders voorgedaan dan ik was.
Wel heb ik bepaalde dingen, zoals o.a. hierboven benoemd, voor mijzelf gehouden puur omdat ik (nog) geen noodzaak voelde dit te delen en er geen reden in zag.
Ik zie nu echter dat er wél een reden kan zijn, namelijk: herkenning. En actie.
Ik vind het ZO zonde dat zoveel mensen zich schuilen achter ‘ik wil wel maar het is op dit moment veel geld voor me’ of ‘ik wil wel maar ik weet niet of dit het juiste moment is’ of ‘ja maar ik heb veel meegemaakt/kom wel terug als het wat rustiger is hier’ of WAT DAN OOK.
Been there.
Done that.
Die honderden, duizenden, tienduizenden euro’s stonden ook niet op mijn rekening. Heck, er stond zelfs soms geen ene fucking rooie cént op mijn rekening. Ja, veel rode getallen.
En tóch was ik bereid te investeren.
Te lenen zelfs.
Alles bij elkaar te schrapen.
Risico’s te nemen. Grote risico’s.
Honderd keer aanhoren ‘je bent gek’ en ‘zou je dat nou wel doen’
En vooral heel veel in te leveren op andere shit!
Dan maar niet op vakantie.
Dan maar geen festivals, alcohol, feestje na feestje.
Dan maar geen fancy fiets, scooter of auto.
Dan maar crappy, oude en eigenlijk te kleine IKEA meubels waar ik al mee deed sinds ik op mijn 17e alleen ben gaan wonen.
Dan maar niet of minder uit eten, bioscoop, whatever.
Dan maar geen ‘fashionista’ zijn (ook al zou dat mijn Insta misschien wel goed doen en ik tienduizenden volgers meer hebben) maar gewoon lekker in de sale bij H&M shoppen.
Ik investeerde ook in jaren met hoge omzetten liever door in mijn business, in plaats van direct uit te geven.
Het IS mogelijk.
Je KUNT je doelen behalen en je dromen waarmaken, hoe cliché dit ook klinkt omdat je het tegenwoordig ooooveral om je heen hoort – ziet – leest…
het leek misschien een ver-van-je-bed-show en voor ánderen heel goed mogelijk maar voor jou totaaaal onrealistisch.
Ik had dat ook wel eens. Nee, váák zelfs.
Als ik in 2015 -toen ik blut was- weer eens een advertentie of post voorbij zag komen van zo’n succesvolle vrouwelijke ondernemer die het had over een ‘six figure income’.
Of als ik in 2014 -voordat ik 3e werd op mijn bikinifitness wedstrijd in 2015- weer eens op Insta een foto voorbij zag komen van een in mijn ogen perfect en onhaalbaar bikinifitness lijf.
Al die succesverhalen op welk vlak dan ook… ze lieten ook mij altijd denken ‘ja dat kan misschien in Amerika, of als je X, Y of Z hebt, maar niet in real fucking life’.
Althans.. érgens dacht ik dat.
Maar ergens dacht ik ook.. fuck that shit, dan ben ik maar de uitzondering en gaat het voor mij – zomaar een random chick uit Zwolle – wél lukken.
Als ik er maar voor kies om het no matter what, hoe dan ook, waarheid te maken.
En ja, ook nu struggle ik nog wel eens.
Ook nu vraag ik me wel eens af hoe ik bepaalde dingen nu weer voor elkaar moet gaan boksen.
Ook nu komen er soms dingen op mijn pad, uitdagingen, challenges en moeilijkheden waar ik een splitsecond over denk ‘hier kom ik niet uit’…
en vervolgens doe ik er ALLES aan om er toch weer uit te komen en verder te groeien.
Met of zonder geld.
Met of zonder tijd.
Met of zonder energie.
Met of zonder hulp.
Als je het maar graag genoeg wilt… is het mogelijk. Ik blijf het zeggen.
EN, daarbij komt:
Wat is voor jou de essentie van het leven? Wat is het wat je voorál wilt?
Bijna iedereen zal zeggen ‘gelukkig zijn’.
I mean: op elk vlak, wat je ook wilt/hebt/doet.. het gaat om gelukkig zijn. Toch?
HOE DE F*#$ kan jouw GELUK -het enige in het leven waar het echt echt echt om gaat- dan géén 50, 250, 1000 of 5000 euro waard zijn?
Waarom is in G#$%SNAAM die auto, vakantie van ACHT dagen of etentje/kaartjes voor festivals/outfits/nikes BELANGRIJKER dan écht werken aan je lange termijn geluk?
AL die dingen zijn misschien leuk voor tijdelijk geluk. Korte termijn.
Eventjes.
Nu.
Maar NIETS daarvan gaat je helpen op de lánge termijn.
Cut the crap. Hou op met schuilen achter redenen en excuses.
Als je niet bereid bent het bedrag van een jurkje, etentje, benzine of weekend weg/vakantie of nieuwe televisie te investeren – maar wél geld uitgeeft aan dié dingen EN heel hard roept dat je ECHT iets wilt veranderen en inziet dat alles bij je mindset begint en inziet dat je nu eigenlijk gewoon diep van binnen NIET gelukkig bent…….
Dan ben je knettergek.
Sorry. Nee grapje. Of eigenlijk geen grapje, maar genuanceerder:
Je bent in ieder geval niet toe aan coaching.
Niet toe aan verandering, ook al claim je van wél.
Let that shit go.
Blijf doen wat je tot nu toe deed.
It’s totally fine.
Maar roep alsjeblieft niet dat je het allemaal écht inziet, écht wilt – en vervolgens ‘maar nu komt het niet zo goed uit’ omdat je bijna op vakantie gaat of nu ff krap zit moneywise.
We hebben het hier ‘alleen maar’ over je levensgeluk.. right?
So. That’s my story.
Doe er mee wat je wilt.
I just needed to ventilate 🙂
En uiteraard hoop ik dat je jezelf ergens misschien herkent. Dat je beseft dat je niet de enige bent die écht heel erg struggelt of gestruggelt heeft.
Dat het OOK VOOR JOU, ja ik heb het nu dus echt tegen JOU, werkelijkheid kan worden.
Really.
Maar je moet wel zélf die stap zetten, al moet je fucking kruipen.
En geloof me, kruipen heb ik gedaan. Letterlijk en figuurlijk.
Doorgaan. Ook door je pijn heen. Door je tranen heen. Door je lege bankrekening heen. Door je ongemak, je onzekerheid en je twijfel heen.
Keep going.
Eventually you WILL get there.
En ik kan en wil je helpen, indien je daar behoefte aan hebt. You just have to let me know – that’s it.
x
PS. Ik ben verder wel aardig hoor.
PS2. Ik zeg niet altijd zo vaak fuck in een verhaal. Ok vaak wel. I just let out what needs to come out. 🙂
PS3. Als je mijn hulp nodig hebt of wilt, weet je me te vinden.
Milayza
op 12 Jul 2017