Lieve mam, hoe is het nou daarboven?

Het is vandaag al drie jaar dat ik je niet meer heb gezien. Dat is zo ongeveer 2 jaar en 11,5 maand te lang.

Het gebeurde zelden, maar áls ik je een keer 2 weken niet zag, dan was dat nog net te doen. Drie jaar is daarom al een behoorlijk tijdje op zijn minst hoogst ongemakkelijk om zonder jou door te brengen.

Weet je mam, ik had het zo graag anders gezien. Ik had zo graag gewild dat jij er nog was, dat één of andere criminele asshole was gestorven, dat Caiden zijn oma kon leren kennen en dat alles was zoals het ‘hoorde’. Maar als er iemand was die mij leerde dat het leven soms nou eenmaal anders gaat dan je oorspronkelijk verwachtte (dat ‘hoe het hoort’ ook maar relatief is) en dat je altijd je geluk in de kleinere dingen zult moeten vinden, dan was jij het wel.

Een zonnestraal.
Een goed boek.
Een glas rode wijn. (en dat je dan als je slim bent een kleintje neemt, zodat je er gerust meerdere kunt drinken zonder dat het veel lijkt )
Een terrasje met je geliefden.
Een bordspel doen.
Samen eten.
Lachen. Humor. Dat soort dingen.

En ja, er kwamen chemo’s op je pad. Jarenlang, zelfs. Operaties, bestralingen, je haar kwijt raken, allemaal stom gedoe.
Zo bekeek je het zelf ook. Als stom gedoe, maar wat er wel nou eenmaal bij hoorde op dat moment.

Mam, wat vond ik je sterk.
Jij zei dat dat door mij kwam, maar ik hield me juist weer vast aan jouw kracht en jouw onvoorwaardelijke liefde.

En heb ik je wel eens verteld hoeveel het voor me betekende dat jij altijd in mij geloofde?
Dat je mijn ideeën nooit afbrandde, hoe gek of over-the-top ze ook klonken voor anderen?
Dat jij wist dat ik inderdaad, zoals ik zelf altijd al riep, wel op mijn pootjes terecht zou komen en de dingen zou bereiken die ik wilde bereiken?
Ongeacht dat ik vrij onrealistische dingen riep, soms. Althans: onrealistisch voor mensen die klein denken. Klein dromen.
Ik deed -en doe- dat niet en dat komt mede dankzij jou. Jij hebt mijn dromen geen kopje kleiner gemaakt, mijn verwachtingen voor de toekomst niet uitgelachen.
Je hebt me vertrouwen en moed gegeven.

Moed, die ik helaas ook nodig had om jouw dood aan te kunnen.

En mam, juist omdat jij maar 52 jaar hebt mogen worden en daarom niet alles hebt kunnen doen wat je wilde doen in je leven, laat ik geen énkele dag aan mij voorbij gaan om de dingen te doen die ik wil doen.

Sterker nog, ik ben zo gezegend om ook ánderen te kunnen en mogen inspireren & coachen om dat te doen.
De dingen te doen die ze willen doen.
Die ze, vind ik, MOETEN doen.
Want het leven is akelig kort, en het feit dat jij mij dat hebt laten zien is zowel mijn grootste nachtmerrie als mooiste cadeau geweest.
Nee, ik had je er voor geen goud voor willen omruilen of missen, maar het is gebeurd en dan kunnen we maar beter dankbaar zijn voor alles wat we wél hebben mogen ervaren.

Dankbaar voor de jaren die ik met jou heb mogen doorbrengen.

Dankbaar voor alles wat je mij hebt laten zien en geleerd, ook al deed je dat misschien ongemerkt en onbewust.

Dankbaar voor het feit dat je diep in mijn hart genesteld zit, wat er voor zorgt dat ik mijn leven op een bepaalde manier leid.
Een manier die goed voelt, die mij bepaalde keuzes laat nemen, die mij gelukkig maakt en die zelfs ánderen gelukkig maakt.

Dankbaar dat jij zo’n belachelijk goede, onwaarschijnlijk lieve, bijzonder intelligente en onwijs grappige moeder was (bent!).. en ik daardoor óók zo’n moeder kan (of probeer te) zijn.
Daarvoor ben ik je oprecht, eeuwig en intens, dankbaar.

Lieve mam, hoe is het nou daarboven?
Is het zo mooi als ze denken?
Ik kies er voor om te geloven dat het dat is, ook al zegt mijn nuchtere ik dat ik niet eens weet wat (en of er überhaupt een) ‘daarboven’ is.
Dat je er iedere dag mag zingen, zoals je zo graag deed (en ik nu automatisch ook doe, met Caiden).
Dat je er 100% jezelf kunt zijn.
Dat je er geen pijn hebt, dat daar geen schaamte leeft en dat er geen judgement bestaat.

Ervaar jij dat alsjeblieft ‘daarboven’, dan zorg ik ervoor dat hopelijk sommige vrouwen -samen met mij- dat ‘hier beneden’ ook gaan ervaren.
En ze niet hoeven te wachten tot ze daarboven zijn, om rust te hebben. Ook in dit leven rust kunnen vinden. Zich niet meer zo druk maken om wat anderen van ze vinden, niet meer zo piekeren over morgen of volgend jaar, maar gewoon leven zoals ze willen leven en genieten van het nu.

Dat is mijn missie.

En daar heb ik JOU voor te danken.

Lieve mam, we gaan elkaar weer zien, en voor nu: geniet intens.
Dan doe ik dat ook.

Met een lach en een traan, 
Love you!