Ik kan het niet meer

Terwijl hij mij nóg steviger vastpakte en ik bijna geen lucht meer kreeg, biggelden de tranen over mijn wangen.

“Ik kan het echt niet, ik kan niet nog meer aan, ik weet niet hoe ik dit moet doen” jammerde ik tussen alle snikken door.

Hij veegde met zijn vinger de traan weg die aan mijn kin hing en dreigde in mijn decolleté terecht te komen.

“Janne, rustig nu” maande hij.

“Adem.”

“IK KAN HET NIET” huilde ik met pijn zo diep in mijn hart dat ik dacht dat ik dood zou gaan.

Ik begon weer bijna te hyperventileren en kromp ineen.

“JANNE, ADEMEN!” en hij probeerde mijn ademritme te pakken te krijgen en mee te ademen.

Het leek bijna alsof ik, zoals 5 weken geleden, weer moest puffen tussen de weeën door. Maar dit was mogelijk nóg zwaarder. Nóg pijnlijker.
Niet fysiek, maar diep, heel diep, in m’n ziel.

Ik kan me niet meer herinneren hoe ik rustig ben geworden.

Op een gegeven moment word je moe en heb je de kracht niet meer om nog zo hard door te huilen, ook al zou je het emotioneel gezien nog wel dagen kunnen volhouden.
Ik ben uitgeput tegen hem aan gaan liggen en volgens mij zette hij een simpele serie aan. Afleiding is soms even het enige dat werkt…

De eerste anderhalve dag nadat we de slechte uitslag van Caidens MRI-scan kregen waren zwaar. Heel zwaar.

Zowel manlief als ik probeerden ons sterk (of groot?) te houden voor elkaar, maar braken allebei. We wisselden elkaar af.. met een baby kun je nou eenmaal niet beide een wrak zijn.
En dat is maar goed ook. Want je móet door. Ondanks het intense verdriet.

Verdriet als ik dacht aan de toekomst.
Verdriet als ik mijn pasgeboren kindje in mijn armen had en bijna niet naar zijn kleine hoofdje kon kijken, omdat ik dan steeds besefte dat er iets mis was.
Verdriet omdat het voor mijn gevoel mijn hele kraamtijd had verpest.
Verdriet omdat ik me schuldig voelde dat ik verdrietig in plaats van blij was.
Verdriet omdat ik Felipe zo verdrietig zag.
Verdriet omdat ik Caiden zo veel gunde, en niet wist of ik het hem geven kon…

De eerste anderhalve dag voelden als pure hel. Ik wist niet waar ik het zoeken moest en had me niet meer zo verscheurd gevoeld sinds het overlijden van mijn moeder. Het overweldigende gevoel kwam zelfs bijna overeen met toen.

Zo’n klein hummeltje. Je perfecte kindje waar je al vanaf de zwangerschap zielsveel van houdt. Dit onschuldige lieve minimensje.

“Het ziet er niet goed uit”..

De woorden van de kinderarts zullen voor altijd in mijn geheugen gegrift staan.

Kotsmisselijk word ik weer als ik aan dat moment denk.
We namen de telefoon vol spanning op en waren eigenlijk de hele ochtend vrij positief geweest. Het MOEST goed komen. Dat kon niet anders. De uitslag was vast goed!

“Het ziet er niet goed uit”… de moed zakte ons in de schoenen. Een stomp in mijn maag.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik, net nadat mijn moeder overleed en toen ik buiten kwam, alleen maar om me heen kon kijken naar andere mensen en dacht “HOE KUNNEN JULLIE NOU DOEN ALSOF ER NIKS AAN DE HAND IS?!

Voor jouw gevoel staat de wereld stil, sterker nog, jouw wereld stáát even stil.

Maar wanneer je in de werkelijkheid komt draait de wereld gewoon door. En dat is heel moeilijk te bevatten.

Precies dit gevoel had ik na het nieuws over Caiden. Hoe kan iedereen nou gewoon doorleven alsof er niks aan de hand is?! What the actual fuck?!

…
En dan is het anderhalve dag verder.

Maak je per ongeluk eens een grapje.
Moet je beide lachen, ook al voel je je daardoor bijna schuldig.
Kijk je naar je kleintje en voel je je ondanks alles, gezegend.
Kijk je naar je man en zie je voorzichtige positiviteit in zijn ogen.
Durf je stiekem te denken dat alles eigenlijk wel goed komt, hoe dan ook.

En langzamerhand wordt die dolk uit je maag getrokken. En maakt de scherpe pijn plaats voor een wat milder gevoel.

Het is niet weg.

Het zit er gewoon.

Maar het wint het niet meer van de liefde die je voelt.

De dankbaarheid wint het van het gevoel van onrecht.
De blijdschap wint het van het gevoel van woede.
De liefde overwint… alles.

De kinderarts had gezegd dat, ondanks dat microcefalie niet te genezen is en je niks kunt ‘oplossen’, Caiden wel meer kans had om zich iets beter te ontwikkelen door middel van extra stimulatie.
Hij wilde dan ook niet zeggen “Caiden zal waarschijnlijk nooit kunnen lezen” ondanks dat dat een reële kans is, omdat we dan de hoop al opgeven en hem ook niet meer zullen stimuleren in de vorm van voorlezen en dergelijke.

We zijn daarom gelijk allerlei opties gaan bekijken en direct begonnen met heel veel tegen hem praten, hem dingen laten zien en uitleggen, veel muziek (vooral klassiek) laten luisteren, en inmiddels ook voorlezen en spelen met simpele speeltjes.

Tot nu toe reageert hij hier fantastisch op en is het een onwijs scherp en nieuwsgierig kindje.

Weet je? Leven is in liefde bloeien.

En bloeien zal hij.

Alles komt altijd goed.
Linksom of rechtsom.

x

Janne

PS. Ik merk dat er vaak wordt gedacht dat positief denken alleen is weggelegd voor mensen die “makkelijk praten” hebben. Mensen die niet weten wat “de realiteit” is en dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is.

Of, nog erger, dat je bij een sterke mindset geen verdriet mag hebben. Dat “mindset” betekent: altijd maar doen alsof er niks aan de hand is.
Alsof alles koek & ei is.
De moeilijke dingen van het leven negeren en diep wegstoppen.

Ik heb voor dit jaar nog ruimte gemaakt voor twee a drie nieuwe 1-op-1 coachingscliënten die willen werken aan het creëren van een sterke mindset.

Zijn er doelen die je wilt behalen maar lukt het niet vanwege je mindset?

Probeer je al jaren een stabiel gewicht te creëren of vast te houden maar heeft emotie eten steeds weer de overhand?

Of vind je het moeilijk om 100% jezelf te zijn en zou je nu voorgoed je zelfbeeld eens willen veranderen?

Kun je geen balans vinden en loop je daar keer op keer tegenaan?

Voel je je nooit goed genoeg, ook al doe je heel hard je best?

Je mindset is een rode draad in je hele leven – op alle gebieden. Daarom coach ik je nooit op maar één gebied zoals voeding en training (“body”), maar altijd op 3 of 4 pijlers: body, mind, balance & eventueel business.

De belangrijkste doelen zijn vrijwel altijd: balans creëren en een sterke mindset ontwikkelen.

Je hoeft hiervoor niet in de buurt te wonen en ook niet per se een fysiek doel te hebben.

Wat je wél moet hebben is een sterke drive en motivatie om dit keer écht een verandering te maken – blijvend. Duurzaam.

Wil je meer weten? Stuur even een mail naar janne@ladiesliftingpt.nl (of vul een contactformulier in), dan bespreken we de mogelijkheden. x