Of het nu gaat om eten, het huishouden, of de liefde: ik ben van de alles-of-niets aanpak. Of ik doe het compleet en volledig, uit volle borst en overtuiging, of… ik doe het helemaal niet.
Als ik verliefd ben dan ben ik dat tot over mijn oren, óf ik vind je echt helemaal niks aan. Als ik begin met schoonmaken dan kun je er donder op zeggen dat het hele huis spik en span wordt, óf het is een zooi. En als ik voor een doel ga, let’s say ‘in de top 3 belanden op mijn eerste bikini fitness wedstrijd’, dan geef ik mezelf 100%. 6 dagen per week trainen, 7 dagen per week op een strikt dieet: Ik doe het allemaal. Maar als ik het niet volledig doe? Dan doe ik het ook echt – helemaal – niet.
En zo ben ik dus zo’n 3 weken na die bikini fitness wedstrijd, totaal de balans kwijt. Balans? Wat is dat? Ik eet alles wat los en vast zit en ik train al weken niet. Nu heeft dat laatste vooral te maken met mijn nek, ik mocht pas weer aan krachttraining doen als mijn fysieke toestand het toe liet.
Maar dat eten… ik kan prima op dieet zijn als ik een helder doel voor ogen heb, maar nu ik dat niet meer heb kan ik me ook écht niet inhouden. Ken je dat, dat als je een tijdje niet kan sporten, je ook direct niet meer op je voeding let? Terwijl je JUIST op je voeding zou moeten letten als je niet kan sporten. Het is de omgekeerde wereld. Net als wanneer je één misstap maakt, bijvoorbeeld een koekje eet terwijl het niet in je schema past, je direct de hele rol op eet “omdat je het toch al verpest hebt”? Gaat natuurlijk he-le-maal nergens over, maar toch doen we dat. Ik ben er ook zo één, ik geef het eerlijk toe.
En eigenlijk had ik deze 3-weekse uitspatting ook niet van mezelf verwacht, omdat ik voor mijn wedstrijd ook gewoon ‘normaal’ en ‘gezond’ at, zelfs als ik even niet kon trainen (al kwam dat niet vaak voor). En at ik heus niet zo belachelijk veel en slecht als nu. Ik lijk wel een bodemloze put jongens.
Maar toen ontdekte ik… dit is juist echt iets voor mij. Het alles-of-niets principe. Ik ben van de extremen en ik houd niet van middelmatigheid, of dingen half doen. En ik ben een perfectionist. Waarschijnlijk jij ook, als jij dit nu leest en alles heel herkenbaar vindt.
En ja… dat kan zowel een zegen als een vloek zijn. Een zegen, wanneer je bijvoorbeeld aan een wedstrijd mee wilt gaan doen. Maar een vloek, wanneer je even geen concreet doel hebt. Dan gaat het namelijk he-le-maal mis.
Zoals toen ik een klein likje uit de Speculoos pot nam, toen nog één, en toen besloot alle drie de potten op tafel te zetten met een lepel erbij…
2 soorten mensen op de wereld
Eigenlijk zijn er 2 soorten mensen op de wereld. Mensen die normaal functioneren, waarbij “IIFYM” prima werkt en die gewoon heel gelukkig worden van één handje chips of 15 gram Milka.
En… mensen die na één handje chips, de rest van de zak inclusief zak zelf verorberen en van de gehele reep Milka juist 15 gram laten liggen en de rest opeten. Ik behoor tot die laatsten. Helaas.
Maar volgens mij ben ik niet de enige. Waarom denk je dat zoveel vrouwen zo snel teruggrijpen naar een crashdieet? Het is iets waar je je volledig op kan storten, je helemaal in kan vastbijten en met een duidelijk doel (snel & veel afvallen) op kunt loslaten. Wanneer je gaat voor de lange termijn, wordt het doel minder concreet en vager, en kunnen we het niet ‘vastpakken’. We vinden het op één of andere manier nog moeilijker om langzaam, stabiel en blijvend af te vallen, dan om snel af te vallen. Gek is dat eigenlijk, toch?
Net als ik. Ik ben inmiddels 7 kilo aangekomen sinds mijn wedstrijd. Nu is een groot deel daarvan vocht, maar er is ook écht alweer een boel vet bij aangekomen in die 3 weken tijd. Hoe dan? Nou, gewoon, door buitensporig veel te eten en akelig weinig te bewegen.
Omdat ik geen grip meer had en alles ineens weer ‘mocht’. En ik wist heus wel, bij elke hap, dat mijn ‘abs’ zouden verdwijnen. Het kon me simpelweg even niet schelen, want ik had geen podium in het vooruitzicht waar ik in mijn bikini op moest rond paraderen. Maar ja, of ik op de lange termijn wel zo gelukkig wordt van dit gevreet? Nee…
En nu? Tja, nu is het de vraag: ga ik direct weer een nieuw doel voor mijzelf stellen en me daar weer volledig op storten, of ga ik proberen balans te vinden tussen ‘alles’ en ‘niets’ in? Dat lijkt me namelijk wel zo gezond, vooral voor mijn binnenste ‘ik’.
Ik ga dit doen door vanaf 4 januari ‘mee te doen’ aan mijn eigen programma: New Year – New YOU. Mijn doel wordt in eerste instantie om weer gezond te eten (MINDER te eten vooral), fit te zijn, lekker te sporten en goed in mijn vel te zitten met een lichaam waar ik het hele jaar door gelukkig mee kan zijn. Is dat ook iets wat jij graag wilt bereiken in het eerste kwartaal van 2016? Doe dan ook mee!
Maar ook als je dat niet doet, wil ik je graag toch wat tips meegeven: ik heb hier namelijk veel over nagedacht de afgelopen tijd.
Tip #1: Besef goed waarom iets lekker is
Namelijk dat Nutella, chips, pindakaas, pepernoten, kipnuggets, McFlurry’s en oliebollen voornamelijk ZO lekker smaken, omdat….. je ze niet elke dag eet. Of laat ik het zo zeggen: ze smaken 100 x lekkerder áls je ze niet elke dag eet! Echt waar, mijn eerste happen Bounty (wat ik normaal niet eens mega lekker vind, maar wat binnen handbereik was) en kinderbueno smaakten na mijn wedstrijd letterlijk alsof er een engeltje over mijn tong pieste (ook al klinkt dat helemaal niet zo smakelijk). Orgastisch lekker. Hemels. Ik kan niet uitleggen hoe intens de smaken tot mij doordrongen.
Maar.. 2 weken later, eet ik het nog steeds. En ik kan je vertellen, als ik nu een stroopwafel, cheesecake of Reese’s naar binnen werk, dan zit ik echt niet meer met mijn ogen dicht te genieten van al die foodporn. Nee, ik werk het gewoon naar binnen en als het even kan neem ik er nog één. En nog één. En proef ik eigenlijk nog wel iets? Ja, even. Maar het is niet meer speciaal.. juist omdat het gewoon kán. Denk je dat je oliebollen überhaupt nog lekker zou vinden als je die vette, zompige deegbollen elke dag zou kunnen eten? Nee, natuurlijk niet. Je bent er na de feestdagen ook echt wel weer klaar mee.
Het is een cliché, maar zo waar: alles wat je NIET mag hebben, wordt des te aantrekkelijker en alles waar je heel hard voor moet werken, is des te fantastischer om te krijgen. Het is niet meer leuk en niet meer lekker als het binnen handbereik is. Daarom is de weg naar succes altijd zwaar en is het nooit makkelijk om iets te bereiken wat echt AWESOME is. Als het makkelijk was, zou iedereen het doen. En dan was het niet meer awesome.
Tip #2: zorg dat je het niet in huis hebt
Dat is voor mij de makkelijkste tip, omdat ik alleen woon. Zodra alle junkfood hier in huis op is, koop ik het ook niet meer. Zo zijn de Nutella en chips inmiddels op, en dit heb ik ook niet meer in huis gehaald. Een meer rigoureuze stap zou kunnen zijn: het weggeven. Weggooien vind ik namelijk zonde, ook al is het junkfood, je moet voedsel wat nog goed is nooit weggooien. (moraalridder, i know, maar ik meen het wel.)
Tip #3: zorg voor een concreet doel
Nee, je hoeft nu niet ineens aan een fitness wedstrijd mee te gaan doen hoor, maar een doel is hoe dan ook altijd prettig om je aan vast te houden. Voor mij is dit het doel: meer spiermassa opbouwen (vooral in schouders en billen/benen) máár zonder mijn vetpercentage al te veel te laten stijgen. Nu is dat een vaag begrip, dus moet ik er voor gaan zorgen dat ik dit concreter maak. Bijvoorbeeld 2 kilo spiermassa aanzetten en tot een maximum van 22% vet gaan. Ik zeg maar wat hoor, dat ga ik nog bespreken met mijn coach.
En dat brengt mij gelijk tot mijn 4e en laatste tip:
Tip #4: schakel een coach of andere stok-achter-de-deur in
Kijk, een coach is natuurlijk altijd een goed idee. Dat zeg ik niet alleen omdat ik zelf personal trainer en online coach ben, maar ook omdat ik zélf altijd zorg dat ik een coach heb. Zo heb ik een businesscoach gehad, een wedstrijdcoach en wil ik nu ook weer graag een mental coach (of heet zoiets gewoon psycholoog? ;)). Ten eerste omdat je al-tijd bij kunt leren (hoe veel je ook al denkt te weten, het ‘je bent nooit te oud om te leren’ cliché is gewoon waar) en ten tweede omdat er dan iemand is waaraan je je moet ‘verantwoorden’. En dat is dan weer een goede stok achter de deur, waardoor je dingen doet die je moet doen en betere keuzes maakt.
Geen geld voor (of geen zin in) een echte coach? Praat er dan in ieder geval over met je partner, beste vriendin, collega, moeder of wie dan ook in je omgeving, zodat het doel (bijvoorbeeld minder snoepen/gezonder eten/afvallen/stoppen met roken/wat dan ook eigenlijk) “levend” wordt en niet een vaag idee in je hoofd blijft…
En mocht dat nou allemaal niet lukken? Blijf je volledige cakes en zakken chips wegstouwen? Ach ja, je moet maar zo bedenken… áls je iets doet, doe je het tenminste wel goed:
Kimberly
op 06 Jan 2016