De mentale last van een vrouw en moeder

De hond moet nog naar de dierenarts. Shit, heeft Marietje haar voetbalschoenen wel mee? *Tijdens het klaarmaken van de tussendoortjes* Hmm.. mág een peuter eigenlijk wel 2 rijstwafels per dag? Daar las ik iets over… We hebben echt nieuwe opzetstukjes nodig voor de tandenborstels, en, oh, voordat ik het vergeet; de traktaties voor over 2 dagen moeten nog bedacht, gemaakt, en meegenomen worden. Hoe dan? Op de fiets? Of zal ik de auto pakken, maar hoe gaat manlief dan naar werk? Even denken……. (En wat eten we vanavond eigenlijk? Fuck, linzen vergeten.)🧠🤯

De mentale last is een term voor het continue nadenken over en plannen binnen én rondom het huishouden en gezin. Het is het anticiperen op de (fysieke, emotionele, sociale) behoeften van het hele gezin, vervolgens onderzoek doen in mogelijkheden om in die behoeften te voorzien, keuzes maken, en het monitoren van die keuzes en taken… met waarschijnlijk weer vervolgkeuzes en -taken.

En wij ons maar afvragen waarom ons hoofd zo vol zit. Waarom we moe zijn. Niks gedaan krijgen. Werk-privé balans moeilijk(er) vinden. Waarom wij worden gebeld wanneer ons kind ziek is op school en we ons hoofdverantwoordelijk voelen (én schuldig omdat we niet aan alles tegelijk kunnen voldoen, want we hebben misschien ook nog een betáálde baan). Het is een onbetaalde, oneindige, onzichtbare, vaak onvrijwillige én ondergewaardeerde baan als projectmanager… maar dan thuis. En had ik al gezegd: onbetaald?

Bekijk snel de bovenstaande video. Dit is mijn talk in de Ziggo Dome (!) bij de boekpresentatie van “Zeg Het” van Anouhk Sterken.🔥 Ik heb ook een (veel) uitgebreide(re) podcast opgenomen over dit onderwerp. Check die hier op iTunes of hier op Spotify! 🎧

Herkenbaar?👇🏽