Mijn rotjaar - de kwetsbaarheid van online imperfectie

Gisteren plaatste ik een #2015bestnine op Instagram. Voor iedereen zonder Instagram: dat zijn je negen meest populaire foto’s van Instagram in een collage, dus waar je de meeste ‘likes’ op hebt gekregen. Dat zijn bij mij eigenlijk alleen de foto’s waar ik zelf opsta, en dan vooral met zo min mogelijk kleren. Dat klinkt in eerste instantie misschien een beetje oppervlakkig of triest, maar is natuurlijk ook precies waar mijn Instagram, social media en überhaupt mijn werk vooral om gaat: lichaamsdoelen, -transformaties en -verandering. Zo vreemd is het dus niet, én natuurlijk gewoon een compliment. Bij deze, bedankt 🙂

Maar waar ik jullie nog veel meer voor wil bedanken, is voor het accepteren van mijn imperfecties. Voor alle hartverwarmende reacties, waar ik oprecht een paar traantjes bij heb weggepinkt, die onder mijn verhaal dat ik BIJ de foto had geplaatst, verschenen. En voor de privé berichtjes die ik daarna ontving van mensen die het een openbaring vonden om eindelijk een niet-zo-positief verhaal te lezen. Gewoon, open en bloot, midden op Instagram (alsof je in je nakie op de Dam staat, zo voelt dat).

Wat plaatste ik dan voor bijzonders op Instagram?

Nou niets speciaals, gewoon, precies mijn gedachten over 2015. My two cents. Eigenlijk schreef ik het een beetje impulsief en uit de losse pols. Dat ik het een rotjaar vond, helemaal niet positief terug keek en niet kon wachten tot het 2016 was. Schijnbaar viel het op, en is het nog helemaal niet zo normaal om je kwetsbaar op te stellen op Instagram. We doen namelijk allemaal zo graag alsof alles zo goed gaat, delen alleen de positieve verhalen, de overwinningen, de mooie momenten en de dingen waar we vooral erg trots op zijn. Daar is NIETS mis mee, laat me dat voorop stellen. Het is alleen ook wel eens fijn om gewoon te delen wat je op dat moment écht denkt.

Een stukje.. echtheid. Terug op social media. Terug op het internet, op Facebook, op Instagram.

Nou, het is wel duidelijk dat de drieluikjes het 't beste doen op Instagram ? dan gaan we daar maar nog meer van plaatsen in 2016. ▪▪▪
Ik ben nu ook wel écht klaar met dit jaar. Ik ga nu even héél eerlijk worden, misschien veel te open en bloot voor social media, maar wat heb ik te verliezen?? Niet iedereen van jullie zal dit van mij weten, maar 2015 was het jaar waarin ik mijn moeder verloor, iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Hoe dat is, dat kan ik je werkelijk niet uitleggen en ik hoop dat je het nog heel lang niet hoeft te ontdekken. Tot de dag van vandaag geloof ik het eigenlijk nog steeds niet.

Maar erger dan dit kan het niet, toch? Klopt, maar het lot wilde dat een goede vriendin een korte tijd later ook nog besloot me keihard te laten vallen én tot overmaat van ramp mijn inmiddels-ex-vriend me ook nog eens dumpte - een paar weken nadat we over samenwonen en kinderen spraken.? #classy 
Bijzonder he? 2015: you sucked big time. Sorry voor deze heftige post op de vroege morgen, maar ik besef me nu eindelijk dat ook dit vreselijke jaar gewoon voorbij gaat. Godzijdank.

En toch? Toch kan ik, ondanks alle ellende en pijn, oprecht zeggen dat ik ook blij en gelukkig ben geweest. Door alle tranen door altijd blijven lachen en wachten op betere tijden, dat is wat 'leven' inhoudt. Of nee, zélf betere tijden creëren. 
En daarom heb ik gelukkig het jaar mooi afgesloten met een kroon op mijn harde werk en kan ik zeggen dat ik 2016 in ga als B-atleet. ?? Of ik alweer plannen heb voor een nieuwe wedstrijd in 2016? Dat weet ik zelf ook nog niet ? but i'll be back! ? 2016 wordt voor mij het jaar van opnieuw beginnen op vele fronten. In vriendschappen, in de liefde, maar ook in mijn leven met mezelf eigenlijk. Zijn wie ik wil zijn, doen wat ik wil doen.. En mezelf met échte mensen omringe. Mensen zonder dubbel gezicht. 
Veel lachen, veel bij familie zijn, veel mooie nieuwe herinneringen creëren en boven alles: veel gezondheid. Want hoe cliché ook: dat is echt, oprecht, nummer 1. 

Daarom vond ik 2015 dus zo stom

De kerstdagen, mijn hemel, daar zag ik zó tegenop. Vorig jaar, op tweede kerstdag, was ik namelijk op een eerste date (met mijn inmiddels ex) en kreeg ik hét telefoontje, dat mijn leven voor eeuwig veranderde. Mijn moeder had een epileptische aanval gehad, werd naar de spoedeisende hulp gebracht, en eenmaal daar aangekomen kregen we te horen dat het door een hersentumor kwam. Of hersentumoren, beter gezegd. Mijn moeder had de strijd met haar borstkanker, die ze al vanaf 2009 op-en-af had, nu toch echt verloren. En dat terwijl we een paar weken daarvóór nog dachten dat de uitzaaiingen in haar lever zo goed als verdwenen waren, en goede hoop hadden op genezing zelfs. Ach ja, de naïviteit…

En zo begon de achtbaan. Mijn moeder mocht uiteindelijk naar huis, maar had veel zorg en begeleiding nodig. Ik ging parttime bij haar inwonen en werd mantelzorger. Ondertussen probeerde ik alle ballen hoog te houden, mijn bedrijf te blijven runnen, geld te verdienen, een leuke vriendin te zijn.. kortom, alles tegelijk. Dat mijn moeder terminaal was? Dood zou gaan? Dat benoemde ik wel naar anderen, maar geloofde ik in het diepst van mijn ziel eigenlijk niet. En daarom ging ik maar door, en door, en door.

Tot begin februari, waarop we besloten, vooral na aanraden van Thuiszorg en de oncoloog, dat een Hospice misschien toch wel beter zou zijn. Maar daar gaan toch alleen mensen heen die binnenkort doodgaan? Dacht ik nog, wederom naïef. Het zou wél even de stress van mantelzorg van ons afnemen en ze zou daar betere, meer gespecialiseerde hulp kunnen krijgen. Zo gezegd, zo gedaan. Volgens mij heeft ze het er nog geen 1,5 week volgehouden, en op 19 februari om 3 uur ’s nachts overleed mijn moeder, haar laatste adem uitblazend terwijl ik aan de rand van haar bed zat. Naar haar keek. Haar hand vasthield. En zelfs tóen geloofde ik het nog niet. Sterker nog, zelfs NU geloof ik het nog niet.

In de maanden daarna, ging ik eigenlijk ook maar gewoon door. Ik wilde een goede dochter voor mijn vader, een goede zus voor mijn broer, een goede kleindochter voor mijn oma, een goed nichtje voor mijn oom, een goede vriendin voor mijn vriendinnen én ‘nieuwe’ vriend, én een goede personal trainer, online coach en onderneemster zijn. En volgens mij was ik dat ook wel. Ik was overal goed in… Behalve in rouwen.

Ondertussen werden sommige vriendschappen closer, waardevoller en sommige ‘vriendinnen’ haakten ineens af en hoorde ik nooit meer wat van terug. Ook mijn vriend dumpte me plots, en ook daar hoorde ik en mijn familie nooit meer wat van.  2015 was dus op zijn zachtst gezegd, niet een topjaar voor mij.

Gelukkig ben ik ’t op 13 december wél goed geëindigd met een kroon op mijn harde werk wat betreft fitness & voeding en ben ik 3e geworden op mijn eerste bikini fitness wedstrijd, de S.A.P. cup.

Nou goed, dit verhaal, deelde ik dus in een korte samenvatting op mijn Instagram, zoals je hierboven kon lezen

Één van de reacties:

"Ik leer van jou, wist je dat? Ik heb jarenlang gedacht dat ik tegenover de wereld een masker op moest zetten, moest melden met op elkaar geknepen tanden "het gaat prima". Maar jouw eerlijkheid en de manier waarop je eigenlijk gewoon zegt "dit is kut" vind ik inspirerend. Want zodra je het zegt en toegeeft, lucht het op en kun je juist oprechter lachen en gelukkig zijn ondanks de kutheid der dingen. Opkroppen kost moeite die je ondertussen had kunnen stoppen in andere, mooie dingen zoals jij hebt gedaan met de SAP Cup. Ik vind je sterk, en ik blijf graag van je leren in 2016. 

Dit soort reacties, van mensen die ik niet persoonlijk ken, brengen bij mij echt tranen naar boven waarvan ik niet eens wist dat ze opgekropt zaten. Ten eerste omdat ik kindness ZO essentieel vind in het bereiken van een mooiere wereld, of het nou tegenover mij of een ander is, laten we alsjeblieft wat aardiger en liever tegen elkaar zijn… maar vooral ten tweede: omdat IK hier ook weer van leer. Ik had het namelijk nog helemaal niet zo bekeken, dat je sterk bent, juist als je je zwaktes deelt. Ik heb me namelijk het hele jaar 2015 geprobeerd sterk te houden door alleen maar mijn mooie momenten te delen, terwijl ik misschien juist veel sterker zou zijn geweest als ik mijn mindere momenten óók wat meer had gedeeld. Dat masker, dat heb ik dus ook en daar wil ik ook deels vanaf. Maar ja, zoals ik al zei, dat ‘rouwen’ en ‘kwetsbaar opstellen’ blijft een puntje van aandacht. En niet alleen bij mij, maar bij iedereen, merk ik.

We willen ook zo graag gewoon vooral heel positief zijn, ik ook! Maar soms is oprecht zijn belangrijker. Mijn bericht zette anderen aan om ook te delen wat ze KUT vonden aan 2015. Niet om te klagen of negatief te zijn, maar om écht te zijn. Echt te mógen zijn.

En dat een heleboel mensen niet ECHT zijn dat weet ik inmiddels zeker na afgelopen jaar 😉 Laten we dat doorbreken.

Ik heb er wel vertrouwen in dat 2016 mooiere dingen voor mij in petto heeft. Je geluk creëer je immers ook deels zelf en ik ben niet van plan om mijn geluk op te geven. Maar als er ook minder mooie dingen tussen zitten, ben ik niet meer bang om die ook te delen. Life’s not perfect, I’m not perfect… and that’s totally okay.

Dikke kus en ik wens je oprecht al het beste voor het nieuwe jaar.. waaronder vooral veel spiermassa opbouw (#booty), vet verlies (#shredded) en gezondheid. ♥

Remember:

PS. Volg je me eigenlijk al wel op IG?? Ik streef er naar om 2016 in te gaan met +7000 volgers, zou leuk zijn toch? 🙂 🙂