Het feit dat deze update maar liefst een hele week te laat is (of laat ik het zo zeggen: ik heb simpelweg een week overgeslagen) zegt al genoeg. Het feit dat ik geen nieuwe progressiefoto’s plaats, en dat ik de komende weken bijna 2 kilo groente per dag ga eten (hoezo, deze sport is ‘ongezond’?!), zegt ook allemaal een heleboel. Wat zegt dat dan? Nou, dat we er bijna zijn. Nog minder dan 2,5 week. Like, really: 16 dagen.

Crazy.

“Als je nu begint in te storten, dan lig je goed op schema.”

Dat is zo ongeveer wat mijn wedstrijdcoach vorige week al zei. Oja, en ook, toen ik zei dat ik zo vreselijk moe was: “klopt, dat gaat ook niet meer veranderen tot aan de wedstrijd”. Jij denkt nu misschien goh, lekker motiverend Janne! maar ik dacht alleen maar halleluja, iemand die eerlijk is en bevestigt dat dit nu normaal is.

En mij geen roze bril voorhoudt en doet alsof het allemaal mooi, leuk en prachtig hoort te zijn. Want dat is het niet. Nu niet. Wedstrijdvoorbereiding, is (denk ik in welke tak van sport dan ook) NIET makkelijk. En gaat NIET over roosjes en roze koeken. Vooral dat laatste niet.

Wist je trouwens dat de Nutella de hele week in de aanbieding was bij de Albert Heijn?

Kijk, dit is dus mijn probleem deze dagen. Mijn focus. Concentratie, wat is dat? Elke zin die ik intyp verandert in mijn hoofd naar een ander onderwerp. Ik kan gewoon geen normaal blogbericht schrijven zonder gekke dingen tussendoor te zeggen.

Ik vergeet mijn eten mee te nemen als ik de deur uit moet, mijn flesje water als ik ga trainen, mijn portemonnee bij het doen van boodschappen en zelfs mijn JAS terwijl het regent. Dat ik buiten loop en denk, huh? Mis ik niet iets? Sterker nog:

Ik vergat zelfs bijna mijn auto mee te nemen naar de APK keuring.

Ja, dan weet je dat het echt game time is. Ik wilde lopend gaan. :’) #verdergaatallesgoedhoor

Ja, dit is bloemkoolpap. Nee, dit is geen satésaus.

Ja, dit is dus broccolisoep, maar dan superdik en met tonijn erop. En kurkuma.

Broccolisoep en bloemkoolpap

Warm of koud, I really don’t care, dit zijn nu mijn helden. Period. Beide bevatten weinig calorieën (ik eet in 1 portie 500 gram bloemkool of 400 gram broccoli in één keer naar binnen) en als je het dik genoeg maakt, vult het goed. Daarnaast dus nog mijn ‘normale’ porties groente bij mijn kippie of vissie, en al met al kom ik dan rond de 2 kilo groente per dag uit. Doe dat maar eens na.

Over helden gesproken: cola zero, suikervrije kauwgom en keelpastilles & winterthee met smaken als ‘apple pie’ (ook al smaakt het daar nevernooitniet naar, maar goed). Alles wat me afleidt van eten of honger is een held!

“Kind, krijg maar geen anorexia”

Heb ik nu al een paar keer moeten aanhoren. Gelukkig voornamelijk van verdere familieleden die wat op leeftijd zijn en dus geen donder begrijpen van deze sport, maar het blijft frustrerend. Je traint je een ongeluk, eet maandenlang tot op de gram exact wat je lijf moet hebben en bouwt spieren waarvan een ander alleen maar kan dromen, en nog word je vergeleken met simpelweg een ‘dun’ iemand of iemand die zelfs een zeer ongezonde relatie met voeding en zijn/haar zelfbeeld heeft. Believe me, I LOVE food. En met mijn zelfbeeld zit het wel snor – los van het feit dat het moeilijk is om week in week uit progressie te blijven zien bij jezelf.

Ik vind het dan zo sneu voor mijn oma, waartegen dan gezegd wordt “die kleindochter van jou, die wordt echt VEEL te dun hoor, let je wel op haar???” en mijn oma dan niet weet wat ze moet zeggen. Want ja, ik word ook dun. Maar wel anders dun dan zomaar een skinny bitch. Ik word shredded as fuck. Ripped to the fucking bone.

Maar dat kan oma niet zeggen.

Al zou het wel super tof zijn.

Abs, hallo? Zijn jullie daar?

Progressie

Ik schijn dus nog elke dag droger te worden, ook al merk ik er zelf helemaal niets meer van. Mijn huidplooien gaan mooi omlaag, van dag 1 van de wedstrijdvoorbereiding tot aan vandaag is dit gebeurd:

Suprailiac (bij je heupbot) van 3.8 naar 1.9

Abdominal: 7,9 naar 2,8 (whaaat)

Thigh: 13,8 naar 7,3 (ik wacht al zo freaking lang op definitie in mijn benen… zou het dan toch nog gaan komen?)

Kuit: 4,4 naar: dunno. Meten we niet meer, i.v.m. blauwe plekken die ik nogal snel oploop en daar erg lang bleven hangen.

Bicep: 1,9 naar 1,6

Tricep: 7,6 naar 3,2

Dus, 10 weken kan veel doen. Als je maar graag genoeg wil en goed weet waar je mee bezig bent. En super begeleiding krijgt.

Nog 16 dagen

Dan sta ik op het podium te shinen. Of niet, en ben ik zo dof en gaar als een kikker, ik weet het niet. We zien wel. Ik ben in ieder geval blij dat het niet nog weeeeeken duurt, want ik ben wel toe aan een winkelwagen vol schaaltje chocoladepepernoten.

Of dit:

Mag ook. Wie ging die taart ook alweer voor me maken?

#foodporn #allovertheplace

En nu ga ik snel weg van mijn eigen blog, want anders word ik verdrietig van bovenstaande foto’s. Tot volgende week, want ik beloof dat ik dan weer even een update schrijf. Als ik het niet vergeet! Joe!