Nog 38 dagen. Weet je hoe weinig dagen dat zijn? Nou, 38 dus. En dat vind ik heul weinig. Afgelopen week was ik moe, onzeker, hongerig en had ik mijn zondag (rustdag) heeeel hard nodig voor mijn gevoel. Maar inmiddels is het alweer dinsdag (geweest, zowat) en knallen we gewoon verder.

Laten we eens kijken welke struggles je als deelnemer van een bikini fitness wedstrijd allemaal tegenkomt; en welke je als fitgirl waarschijnlijk sowieso herkenbaar vindt.

Plateau

Bam! Zo, met je kop er tegenaan. Daar is ‘ie ineens. Uit het niets, waar je hem niet verwacht én niet wilt hebben. Maar ja, een plateau wil je nooit hebben. Wekenlang gaat het goed, maak je progressie, werkt de huidplooimeter in je voordeel en ben je vrienden met de spiegel. En ineens… niet meer. Je hebt het gevoel niet meer vooruit te gaan, het blijft hetzelfde terwijl je nog net zo hard je best doet en je raakt in paniek. Was dit het dan? Kan ik niet beter? Is dit alle resultaat dat ik zal gaan bereiken? Moet ik het hier mee doen?

Als je dit leest denk je waarschijnlijk 2 dingen: ‘herkenbaar’ en/of ‘Ah Janne kop op, je gaat heus wel weer progressie maken!’ Het grappige is, dat zeg ik ook altijd tegen mijn klanten en anderen. Ik wéét het diep van binnen ook wel. Het is tijdelijk, het is te verwachten (sterker nog: ik bereid mijn klanten er zelfs mentaal op voor om een plateau te krijgen, want die komt! Je weet alleen niet wanneer…) en tóch is het bij jezelf altijd anders en moeilijker. Of althans, dat lijkt zo. Maar ik weet het: ik heb zóveel progressie gemaakt in de afgelopen weken (mijn huidplooimeting bij mijn wedstrijdcoach liet zien dat ik wel 3 tot 4 mm omlaag was gegaan bij de meeste plooien, that’s huge!) en uiteindelijk is het dan nu een weekje wat rustiger en is de snelheid er even af. Maar onthoud:

En daar wil ik graag een aanvulling op doen: juist wanneer je even géén direct resultaat ziet, wanneer je niet beloond wordt, geen vooruitgang ziet en niet direct de vruchten plukt… dát is het moment waarop je DOOR moet knallen om uiteindelijk een winnaar te worden. En nu doel ik niet op ‘winnaar’ op het podium, maar alleen al voor jezelf. En dus luister ik maar braaf naar mijzelf (en naar lieve reacties op mijn Instagram foto van gisteravond)

Honger

Op nummer twee staat uiteraard: honger. Iemand wilde me daar laatst in corrigeren toen ik zei “ik heb honger…”. Hij zei “Nee, je hebt trék”. Ze hebben hem nooit meer terug gevonden…

Nee, zonder gekheid, wanneer je (ver) onder je onderhoudsniveau eet, mag je honger zeggen vind ik persoonlijk 😉 Ik ben begonnen met het maken van een lijstje van dingen die ik allemaal wil eten na mijn wedstrijd… Uiteraard varieert dit van enorme salamipizza’s met extra kaas en patatjes oorlog met een frikadel speciaal tot aan cheesecake taartdingen met veeeeel Nutella, Milka, Kinderbueno en Oreo (wat ik nog nóóit heb gegeten, dus geen idee waarom ik daar zin in heb)…

Maar om heel eerlijk te zijn heb ik vooral gewoon zin in een kommetje havermout met pindakaas en banaan, een smoothie, een salade met feta, pijnboompitten, avocado & honing, een bord stamppot boerenkool van mijn oma of spaghetti. Of een wrap. Gewoon, lekker. Niet mega junkfood, maar dingen die ik eigenlijk altijd al at. Ik denk dat ik überhaupt na mijn wedstrijd van een hamburger en stuk Milka al kotsmisselijk ben…

Onzekerheid

Ja, je gaat je op een gegeven moment toch wel vergelijken. Je wéét dat je het niet moet doen, je wéét dat je alleen moet streven naar een betere JIJ in plaats van het fysiek van een ander, maar toch… je gaat jezelf vergelijken met anderen.

Zij heeft betere quads..
Haar billen zijn ronder..
Die schouders! Wauw..
Zij is echt al veel droger hoor..
Kijk eens hoe goed zij poseert…
Ohhh wat is die buik prachtig…

Tja, ik ben ook maar een mens. Ik keek afgelopen week echter iets té veel naar andere IG accounts en ging al helemaal bedenken wie er sowieso #1 en #2 gingen worden, en nog een heleboel andere ‘goeien’, waardoor er voor mij al geen plek meer zou zijn voor een kwalificatie… Ik heb nachtmerries gehad over een zaal die stilvalt op het moment dat ik opkom terwijl iedereen juicht bij anderen, ik heb getwijfeld over mijn fysiek, gehuild omdat ik me alleen en onbegrepen voel en mezelf ‘ingedekt’ zodat ik en anderen niet zulke hoge verwachtingen van me zouden hebben – bang dat het tegen gaat vallen.

Maar gaat deze wedstrijd er niet vooral om dat je zélf trots bent op je fysiek, op wat je hebt bereikt, op alles wat je doorstaan hebt om er te komen en dat je je EIGEN nummer 1 allang bent door alleen al daar te stáán?? Ja, gek. Dat besef komt steeds beter naar boven en daardoor raak ik ook weer zekerder van mijzelf en van mijn lichaam en knal ik gewoon door. Iedereen doet zijn ding, iedereen vecht zijn eigen battles en iedereen wint als ‘ie op het podium in zijn of haar beste shape staat. Wat de jury dan vindt, is een tweede.

Uhhh, niet dat ik niet nog steeds voornamelijk heel graag wil winnen (althans, een B-kwalificatie wil winnen), maar ik kan niet meer dan mijn uiterste best doen en happy zijn wanneer ik on stage ga. Ik wil die dag fit zijn, trots zijn en blij zijn… en niet uitgemergeld en volledig de kluts kwijt omdat ik té hard en tot het naadje ben gegaan om zo droog mogelijk te worden. Nope, not for me.

 En dus, met gepaste trots:

Dit ben ik nu. Zonder filter, zonder veel vooruitgang t.o.v. vorige week, maar mét hernieuwde zelfverzekerdheid en een gelukkig gevoel. En dat is minstens net zoveel waard 🙂