Kijk, de cijfers in Google Analytics liegen natuurlijk niet, dus ik zag altijd wel dat mijn blog goed bezocht werd en er veel mensen op mijn site kwamen. Ook lopen de volgers op social media nog steeds op en zit ik bijvoorbeeld op Instagram inmiddels bijna op 8000 volgers, wat ik héél tof vind.

En toch… toch voelde het niet alsof mijn blog nu écht veel gelezen werd, immers bleven de reacties onder de blogberichten een beetje uit en kreeg ik heus wel eens een mailtje of berichtje via Facebook of Instagram, maar daar bleef het dan ook bij. Die duizenden lezers kon ik mij eigenlijk niet zo goed voorstellen, ik bedoel, het is maar een cijfertje op het scherm… dat voelt heel anders dan wanneer je zoveel mensen daadwerkelijk in 1 ruimte zou zien.
Anyway, persoonlijk had ik altijd meer het gevoel dat ik mijn blog voor mijzelf schreef, als soort dagboek, en het ‘mooi meegenomen’ was als er iemand mee las en er wat aan had.

Janne, waar ben je, wat doe je?

Funny thing is… nu ik een tijdje niét wat geplaatst heb, stromen de berichten en mails ineens binnen. Of het wel goed gaat, wat ik tegenwoordig allemaal aan het doen ben, of ik als-je-blieft weer eens een blog kan schrijven over mijn leven at the moment. Wauw. Best gek dit.

Ook heel gek is het, als je te horen krijgt van iemand die in Dordrecht woont (ik ben daar nog nooit geweest joh), dat er daar in de sportschool door vrouwen over mij of mijn blog of instagram werd gepraat.. of om mails te ontvangen dat je iemand door een moeilijke periode heen hebt geholpen door te laten zien dat ik het ook moeilijk had. En ook doorging. En natuurlijk de vele mails met coachingsaanvragen.

Nou goed, gek dus, maar vooral ook awesome. Want dat is het hele punt van mijn blog, website en überhaupt van mijn bedrijf. Ik geef geen personal training omdat ik het leuk vind om die uren in de sportschool naast iemand te staan (ook al vind ik dat wel) of online coaching omdat ik het leuk vind om uren achter de laptop te zitten en berekeningen en schema’s te maken (ook al vind ik dat ook best leuk eigenlijk) en ik schrijf geen blogs omdat ik het leuk vind om uren te typen (al ben ik dol op schrijven, but that’s not the point right now)… Ik doe het omdat ik zoveel mogelijk vrouwen een zo optimaal mogelijk resultaat wil geven en daarmee een zo goed mogelijk gevoel over -en met- zichzelf.

Daadwerkelijk van waarde zijn

Dat is wat ik wil. Daadwerkelijk iets betekenen, ook al klinkt dat heel cliché, zweverig of zelfs een beetje arrogant. Ik hoef niet per se 20.000 volgers (mag wel hoor) of een blog met 100.000 lezers, als dit betekent dat ik daarvoor dus elke dag een blog MOET schrijven – want ik heb misschien wel helemaal niet elke dag iets te vertellen. Ik ben niet zo goed in het bloggen over courgette-spaghetti, bananenbrood of waarom squats goed zijn – niet dat daar iets MIS mee is, maar doe een rondje Google en je vind al duizend-en-één (nog veel meer denk ik trouwens) die daar iets over hebben geplaatst.

Ik vertel je graag alléén iets, wanneer ik het gevoel heb dat jij er ook écht wat aan kan hebben. Zo laat ik ervaringen van mijn klanten lezen, zoals bikkel Judith die, ondanks haar reuma, 8,5 kilo afviel door enkel en alleen haar voeding aan te passen, of topper Rianne die liet zien wat de ommekeer van cardio en een rijst-kip-komkommer-dieet naar krachttraining en optimale voeding binnen enkele weken met je kan doen.
Daarnaast wilde ik graag een eerlijk en helder beeld geven over bikini fitness en daarom heb ik daarover -incl. alle ups & downs) elke week geblogd, in mijn wedstrijdvoorbereiding.

En toen? Toen viel ik in het oh-zo-welbekende zwarte gat. Het post-competition-gat.

Want…

Wat als je geen fitness doel hebt?

En dat laatste, daar wil ik het vandaag met je over hebben. Ik heb het namelijk best moeilijk, en dat mag je best weten. Misschien dat ik daarom ook wel een beetje stil ben en niet zoveel heb laten horen.

Om, na een nu-al-über-lang verhaal, even kort antwoord te geven op de vragen “waar ben je, hoe gaat het, wat doe je en wat is je volgende doel?”

Waar ben ik? Vooral in de gym om PT te geven, bij mensen thuis om PT te geven, of thuis achter mijn laptop om online coaching te geven;
Hoe gaat het? Het gaat goed omdat ik veel dames mag begeleiden richting een strakker, sterker, gezonder en fitter lijf en dat is wat ik het liefste doe, maar minder goed omdat ik weinig tijd voor mijzelf heb/maak en de balans nog steeds compleet kwijt ben na de wedstrijd;
Wat doe ik? Werken, werken en nog eens werken. En niet helemaal strikt eten – maar wel veelal volgens “Intermittent Fasting”. En te weinig zelf trainen. En af en toe probeer ik een keer mijn familie of vriendinnen ook nog ff te zien – maar niet voldoende.

& last but not least:

Wat is je volgende doel? Tja, die heb ik nu juist effe niet. Het leek logisch om, na 3e te zijn geworden op de S.A.P. cup, direct door te gaan voor een B-wedstrijd in maart – de Open Rotterdamse. Ik heb daar sterk over na zitten denken, het liefst knalde ik gelijk door. Ik dacht, ik zit nu toch al in die vibe en ik weet nu hoe het moet, bovendien kreeg ik natuurlijk ‘honger’ naar méér, maar.. waarom bleef ik dan toch maar een beetje aanmodderen? Waarom bleef ik teveel en zo slecht eten? Waarom was ik nog niet direct weer terug in mijn strenge trainingsregime? Waarom leek mijn hoofd ‘ja’ te zeggen, maar deed mijn hart (en lichaam) ‘nope’?

“Omdat wilskracht, doorzettingsvermogen en discipline ook uitputbaar is”, aldus een zeer gewaardeerde collega. En ik ben al erg lang gewoon ‘doorgegaan’ op standje overlevingsmodus, waardoor mijn vuurtje nu een beetje uitgebrand is.
Zoals jullie weten geef ik tegenwoordig mijn online coaching via Team Droog en gelukkig staan wij elkaar als collega’s ook bij. Hier kreeg ik het goede advies om eerst eens even goed na te denken over het feit of ik op dit moment überhaupt wel een doel WIL.
Toen ik namelijk ein-de-lijk besloot dat maart niet zo’n goed idee was (zeker met het oog op het feit dat ik graag meer spiermassa zou willen als ik aan een hoger niveau mee zou willen gaan doen, maar ook omdat ik er schijnbaar ineens de discipline niet meer voor kon opbrengen -en als je mij een beetje kent, weet je dat ik het heel moeilijk vind om dit toe te geven-) kwam als logisch vervolg als doel de Iron Maiden in november. Maar ook dat zou betekenen dat ik nu weer met het oog daarop, gedisciplineerd zou moeten gaan trainen en eten om eerst een paar maanden meer spiermassa aan te zetten -zonder al teveel vet aan te komen- en vanaf juni weer te gaan cutten.

Er moet wel ruimte zijn voor een doel

Een nieuw doel, een nieuwe uitdaging.. het is normaal gesproken iets wat ik zeker aanraad aan mensen. Maar wat als je eigenlijk, diep van binnen, voelt dat het gewoon even “me-time” moet zijn, zonder direct ergens naar te streven? Zeker na een zwaar jaar waarin je eigenlijk vooral bezig bent geweest met ‘overleven’ ook al probeer je voor jezelf te doen alsof je aan het ‘door leven’ bent?

Wat als je gewoon weer een gebalanceerd leven wil hebben waarin je geniet van je energie, vrije tijd (ehhm, hier moet ik nog even aan werken), sociale contacten, eten en drinken en ook heel belangrijk: van je sport, zonder 100% een bepaald schema te moeten volgen?

Dat voelde eerst een beetje als falen, maar inmiddels heb ik mij er bij neergelegd dat ik gewoon nog even geen doel wil stellen. Misschien dat ik daar over een paar weken of maanden alweer heel anders over denk, maar nu heb ik even tijd nodig voor mijn bedrijf, mijn dierbaren en… mijzelf. Minder overleven, meer léven. Soms even stilstaan en voelen, in plaats van alleen maar afleiding zoeken en dóór, dóór en dóór willen gaan.

Dit is ZO treffend. Lees deze quote echt even 3 keer.

Maar, dit doe ik wel mét een trainingsschema en mét opgestelde macro’s – omdat ik anders de balans en het ritme niet terug kan vinden. En dat mag ook best toegegeven worden door een personal trainer. 🙂 Echt – wij zijn ook net mensen.

Maar nu kan ik met die schema’s wél enigszins flexibel omgaan zonder gelijk als de dood te zijn dat het mijn wedstrijd gaat verpesten – en dat geeft rust. Rust en ruimte om even lekker te focussen op de vele andere dingen die het leven biedt…. zoals JOU helpen richting je doelen! Daar gaat mijn hart immers net zo snel door kloppen als mijn eigen doelen 🙂

Sorry dat dit een heel warrig (en lang!) blog is, eigenlijk wilde ik meerdere onderwerpen aansnijden:

• Hoe het met mij gaat en wat mijn plannen en doelen zijn
• Wat als je geen fitness doel hebt – waarom dat niet per se iets heel verkeerds is
• Het verschil tussen ‘doorgaan met leven’ en ‘overleven’
• Het zwarte gat na een bikini fitness wedstrijd
• Intermittent Fasting  (bewaar ik voor een apart blogbericht)
• En eigenlijk nog wel meer.

En ik besef me nu dat ik dus toch echt beter wat vaker een klein blogje moet schrijven. Misschien helpt het mijzelf zelfs wel om alles wat beter op een rijtje te krijgen 😉 en dus zal ik die onderwerpen misschien allemaal nog wel apart gaan behandelen in nieuwe blogberichten, maar voor nu wilde ik het graag even allemaal kwijt.

Vooruit, omdat jij tot aan het einde bent gebleven en gewoon de hele tekst hebt uitgelezen (of kijk je stiekem alleen de plaatjes?) zal ik lekker open en eerlijk worden en nog een kleine voor en na laten zien van mijzelf: maar dit keer juist andersom van bikini fitness lijf – naar post competition lijf (en dus wat er gebeurt als je je training en voeding niet goed oppakt na de wedstrijd):

links december, rechts januari

Nee, ik ben niet moddervet en ja, ik ben me er van bewust dat links geen lijf is wat realistisch is om het hele jaar te hebben (zou ik niet eens willen), maar ik wil wel graag weer terug naar bijvoorbeeld week 4 van mijn wedstrijdvoorbereiding waar ik in ieder geval mijn abs nog kon zien 😉

Dus misschien heb ik toch wel een beetje een doel voor ogen. En hebben we dat niet stiekem allemaal?