All I want for Christmas?!

Lieve allemaal..

Even een héél persoonlijk bericht (ja, veel persoonlijker nog dan de vorige keer) van mijn kant, omdat ik het een te mooi, inspirerend en hoopgevend verhaal vind om niet te delen – en omdat ik mijn moeder wil vertellen dat zij een HELD is.

De mensen die mij wat langer en/of beter kennen, weten dat mijn leven niet altijd over rozengeur & maneschijn gaat, ook al denken sommige mensen van wel.
Wellicht komt dat doordat ik ook zo probeer over te komen, ik loop liever niet met mijn ‘problemen’ te koop en ben altijd degene die het hardst roept “positief blijven” en “het komt wel goed”. Ik probeer te zoeken naar oplossingen, mogelijkheden en kansen.
Soms resulteert dat zich in nachtenlang boeken doorspitten en het internet afstruinen naar méér informatie, méér mogelijkheden en opties en ook méér positiviteit.
Soms resulteert zich dat echter in.. niets. Niet erover nadenken, dan is het er ook niet. Gewoon doorgaan. Life’s a bitch.

Dat laatste is natuurlijk niet altijd even gezond, maar het is een overlevingsmechanisme.
Vooral in de situatie die mij de afgelopen maanden het meest in zijn greep had: de ziekte van mijn moeder.

Ergens rond mei dit jaar kregen wij te horen dat mijn moeder uitgezaaide kanker in haar lever had. Kanker was op zich niets nieuws onder de zon (dat klinkt hard, maar ze had al tweemaal eerder borstkanker gehad in 2009 en 2012 en dat zijn we ook te boven gekomen), maar het feit dat het dit keer niet in haar borst of littekenweefsel zat maar helemaal was uitgezaaid naar haar lever: dat was even andere koek.
Sterker nog, volgens de oncoloog zaten er, and i quote: “ontelbare tumoren in de ge-he-le lever”.
Tja. Zit je dan. “Ongeneeslijk“, wilde de oncoloog nog even heel duidelijk maken.

Mijn moeder is nog jong: 52. Ik vind haar oprecht de slimste en liefste persoon op de hele wereld (misschien iets te lief zelfs ;)) en de mensen die haar kennen zullen het ongetwijfeld met mij eens zijn. Moe werd ik er zelfs van, als de zoveelste persoon mij kwam vertellen “wat een ongelooflijk lieve en leuke moeder ik toch had”. “Jahaaa, weet ik”.

Misschien heb ik het haar niet altijd evenveel meer laten merken, omdat ik een soort van muur om mij heen heb opgebouwd. Stukje zelfbescherming, lekker keihard zijn, dan doen de dingen minder pijn. Althans, totdat je in je eentje in bed ligt en je hoofd begint te malen. Elke-freaking-nacht weer.

[su_quote]SERIEUS, God?       ……Of WIE dan ook, die dit soort dingen ‘regelt’?[/su_quote]

[su_quote]Twee keer kanker was niet genoeg?![/su_quote]

[su_quote]Zonder haar hoeft het van mij ook niet meer.[/su_quote]

[su_quote]Geef MIJ het dan, ik kan het wel aan![/su_quote]

– Zomaar wat gedachten die regelmatig door mijn hoofd spookten.

Vooral toen de oncoloog aangaf dat mijn moeder “op het randje van leverfalen” zat.
Leverfalen houdt simpelweg in dat je lever er mee kapt en zonder lever kun je niet leven.

You do the math.

Ze plakte ook nog even een “houdbaarheidstermijn” aan mijn moeder.
We waren nog net op tijd vóórdat leverfalen optrad, dus ze was zogenaamd “positief” gestemd:
nog een paar weken tot een half jaar te leven.

Toen mijn moeder me dit vertelde ging ik van binnen helemaal kapot, maar tegen haar zei ik iets in de trant van “ach, zij is veel te negatief, wij doen daar niet aan mee hoor. F*ck kanker.” en ben ik als een malle informatie gaan verslinden over kanker, de lever, alternatieve therapieën en vooral ook: welke voeding nu het belangrijkst was om te laten staan én om juist toe te voegen.
Dit gooide ik allemaal als een bom over mijn moeder heen, ze moest het zo en zo en zo gaan doen – wederom een soort overlevingsmechanisme.

Één keer heb ik toegegeven aan het daadwerkelijk nadenken over mijn moeders eventuele dood en toen kreeg ik een mega paniekaanval inclusief hyperventilatie, dus dat was ook niet echt een optie.

We zijn naar alternatieve artsen geweest, hebben ons verdiept in allerlei vitamines, therapieën en alle opties die ze had. Uiteindelijk heeft ze daar haar weg in gevonden en hebben we besloten eerst maar eens te beginnen aan het reguliere circuit, namelijk chemotherapieën en daarnaast wat ‘alternatieve dingen’ waar de oncoloog NIETS van moest hebben maar wat voor ons goed voelde (waaronder zeer gezond eten en toch proberen te blijven bewegen).

Goed, ik ga hier niet een al te lang verhaal van maken, want ik vertel jullie veel liever de UITSLAG die wij vandaag kregen na een half jaar intensieve behandeling.

Mijn moeder heeft momenteel GEEN ACTIEVE TUMOREN meer in haar lever! De lever is kleiner geworden (hij was zeer vergroot, not good) en bevat nu wel plekken van bindweefsel, maar NIET van tumoren.
Oftewel: SHE KICKED CANCER’S BUTT!
De oncoloog wil het niet zo laten overkomen, maar wij weten: dit is een wonder en totaal niet wat zij/haar medische team/het ziekenhuis verwachtte. Ze gaf steeds opnieuw, bij elke controle aan dat we niet teveel verbetering moesten verwachten, dat andere behandelingen niet zouden helpen want het was al te ver heen. En wij? Wij bleven erin geloven dat dat WEL zou gebeuren. Gewoon, omdat het MOEST.
Elke freaking week bloedprikken was een hel voor mijn moeder, maar de bloedwaarden bleven zich verbeteren en in 1 tussentijdse CT-scan was de grootste tumor al ‘niet meer goed te vinden’. Nu dus helemaal niet meer.

Goed, de kanttekening aan al dit mooie nieuws, is dat als de kanker eenmaal in je bloed zit (en dat zit het als het is uitgezaaid) het altijd kan terugkomen. In de ogen van de oncoloog zal dit over ongeveer 6 tot 9 maanden zijn. In mijn ogen is het een kwestie van de kanker geen kans geven om terug te komen. Ik ga mama uiteraard helpen weer meer te gaan bewegen (zowel krachtoefeningen in huis als buiten wandelen) en een zo optimaal mogelijk voedingspatroon waarin geen enkel vitamine- of mineraaltekort is. Onder het mom van.. F*ck you cancer, you’re SO not welcome here.

Oftewel: mijn sinterklaas, kerst, oud & nieuw en alles wat je maar kunt verzinnen is dit jaar al wonderbaarlijk en AF. Ik hoef niets meer te hebben, GEZONDHEID is je ALLERGROOTSTE GIFT. Vergeet dat nóóit. En zorg nu v*rd*mme allemaal eens GOED voor je lijf!!!! Beweeg, sport, eet gezond!!! Seriously! DAT is wat je jezelf voor kerst moet willen geven. Je gezondheid en dat van de mensen om je heen, waar je van houdt.

(Excuse my language) Liefs!

Janne, Ladies Lifting PT

PS. Neem dit alsjeblieft NIET op als een medisch advies en reflecteer het niet op je eigen of een andere situatie: elke kanker en elk lijf is anders en zal anders behandeld moeten worden! Ook wil ik hier niet mee zeggen dat mensen die gezond leven geen kanker kunnen krijgen: dit kan ook genetisch bepaald zijn of andere redenen hebben, maar je kunt de kans wel vergroten of verkleinen!
 De enige boodschap die ik door dit te schrijven wil meegeven is NEVER LOSE HOPE en blijf in je eigen kracht geloven. Ook als de dingen vre-se-lijk tegen lijken te zitten.
 EN ZORG PREVENTIEF VOOR JE LIJF, want het is zonde als je je pas herinnert hoe belangrijk je gezondheid voor je is wanneer je gezondheid je in de steek laat!