In 2015 gebeurde er iets waardoor ik wist wat mijn échte missie was: mensen helpen met het creëren van een krachtige mindset, waardoor zij in staat zijn een zelfverzekerd, gelukkig en intentioneel leven te leiden. En vooral, want daar heb je het voorgaande allemaal voor nodig: eindelijk fucking gaan DOEN wat hen gelukkig maakt waar ze nu de ballen niet voor hebben (want ‘wat zal een ander wel niet denken?’) of uitstellen tot ze een ons wegen (‘komt volgend jaar wel’).
It's me
Thé mother of all moms
SuperCaiden
Op dat moment was ik 25 jaar oud, kwam ik net uit een langslepende, abusive relatie en had ik enorme -volgens anderen ‘onrealistische’- plannen als nieuwbakken zelfstandig ondernemer.
In september 2014 startte ik namelijk iets wat ik toen nog ‘bedrijfje’ noemde en later zou uitbouwen tot de business die JanneSchuijn.nl vandaag de dag is (toch niet zo onrealistisch, dus).
En toen overleed mijn moeder.
Mijn (hoe cliché ook) steun en toeverlaat, mijn meest trouwe fan en grootste supporter. Ja, zoals vele moeders.. en wat waardeerde ik haar daar om. Ze was de enige die het niét onrealistisch vond klinken (of het in ieder geval haast nooit zei) als ik weer eens mijn grootse plannen met haar deelde en die altijd achter me stond als ik voor de zoveelste keer iets ging doen wat anderen niet begrepen. Terwijl de rest van de wereld bij alles wat ik deed wel íets vond, stond zij mij altijd onvoorwaardelijk aan te moedigen.
Er waren namelijk altijd mensen die er iets van vonden. Ze vonden er wat van toen ik op de Nationale Ballet Academie in Amsterdam naar school ging (vanaf mijn 10e waar ik alleen naartoe reisde en lange dagen maakte), én ze vonden er wat van toen ik daar stópte – omdat ik geloofde dat er meer op deze wereld te doen was dan alleen dansen. Ze vonden er wat van toen ik SPW ging doen, ze vonden er wat van toen ik voor journalistiek koos en al helemáál toen ik daar vervolgens weer mee stopte en ging werken.
Waar ‘men’ nog het meeste wat van vond? Toen ik later vanuit de WW een bedrijf ging opstarten (‘kind, kies toch voor zekerheid’) en daar zelfs een lening voor bij de bank afsloot (waarvan ‘men’ zei dat het heel dom was en ik die bovendien nooit zou krijgen).
Ik deed het allemaal, alles wat mijn hart mij ingaf en mijn moeder bleef me bij elke nieuwe keus kaartjes en berichtjes sturen dat ze zo trots op me was. En ik bleef (ondanks de zo nu en dan toeslaande twijfel) stug doorzetten om mijn dromen waar te maken: óók als dat betekende dat ik een tijdje op droog brood moest leven. Want het gaat -en ging- zéker niet altijd over regenbogen & unicorns.
Pas nadat mijn moeder overleed op 52-jarige leeftijd, sloeg het besef bij mij als een bom binnen: ze had nog zoveel willen doen.
Er waren nog zoveel dingen waarover ze zei dat ze het 'eigenlijk' wel wilde.
Zij, de meest intelligente en getalenteerde vrouw die ik kende, had nog zoveel méér potentie en dromen die (nog) niet waren waargemaakt. Van het schrijven van een boek (wat ze in haar palliatieve tijd toch nog probeerde te doen) tot aan een andere, uitdagende baan vinden en trainingen geven: 'ooit'...
Maar ooit kwam niet.
Ooit werd nooit.
En dat maakt me verdrietig, dat maakt me boos, dat maakt vooral dat ik iedereen die op dit moment nog wél leeft, die wél de mogelijkheden en kansen heeft (en het NIET doet)…. door elkaar wil schudden.
Mensen die niet doen wat ze willen doen, vanwege angst voor wat anderen zullen vinden, denken, zeggen… (iets waar zij zich ook druk om maakte (WIE NIET?!), en mij gelukkig tóch zo heeft opgevoed dat ik dat niét -teveel- zou doen).
Uit angst voor het onbekende.
Uit angst om te falen.
Of gewoon omdat ze denken dat ze het ooit nog wel een keer gaan doen… maar nu niet het juiste moment is. (guess what: dat moment komt ook niet)
Maar wat denk je over bovenstaande als je uiteindelijk op je sterfbed ligt en wéét dat je lang niet alles hebt gedaan wat je wilde doen?
Omwille van een paar meningen… die je je echt niet meer gaat herinneren als je dood bent.
Hard? Misschien. But that’s life.
Ik heb inmiddels, nog voor mijn 30e, bijna alles wat ik (tot nu toe) wilde bereiken omdat ik (niet zonder, maar óndanks angst) heb doorgezet.
Ik leef mijn leven zoals ik dat wil, zonder me al te druk te maken om wat anderen daar van vinden. Ik leef -ondanks de nare en moeilijke dingen- zoveel mogelijk vanuit dankbaarheid en positiviteit, en pieker niet meer om het minste of geringste. Daar is simpelweg geen tijd en ruimte meer voor, wanneer je écht beseft hoe kort het leven is.. en je bezig bent met het leven van je dromen te leiden.
En ik wil jou helpen hetzelfde te doen.
Totaal nog niet helder wie je voor je hebt?
Laat me je een handje helpen.
- Geen bullshit. Ik ben vrij recht door zee en direct + zeg wat ik denk en vind.
- Allergisch voor mensen die er zesentwintig doekjes omheen winden. Love or hate me for it, beide is helemaal oké.
- Niet zweverig. Vage termen zijn niet aan mij besteed, mindset gaat voor mij niet over chakra’s en energieën, maar over keihard kiezen voor wie je wilt zijn en wat je wilt doen - en schijt (leren) hebben aan wat ’n ander daar van vindt.
- Ik heb (en gebruik meestal) geen filter. In een wereld waarin sociale media alleen maar wordt ingezet om ons van onze ‘perfecte’ kant te laten zien (en de meeste mensen alleen maar onzekerder maakt) ben ik liever “What you see is what you get”. .... Nu vind ik dat een enorme clichématige zin, maar wel heel treffend. Ik laat je de goede én minder goede kanten zien en zou nooit beweren dat het bij mij allemaal rainbows & unicorns is.
- Dóór de shit naar succes & geluk. Ik heb geen perfect leventje gehad, of alles met de paplepel ingegoten gekregen. Verre van, zelfs. Ik ben heilig overtuigd dat hoe meer je meemaakt, hoe sterker je kunt zijn of worden. Niet alleen óndanks shit, maar ook dánkzij je shit en dwars er doorheen. No one said it was easy.
Maar als je me écht zou kennen, zou je weten dat:
~ Ik mama ben van Caiden, het mooiste kind van de wereld. (En die van mij is ’t écht 😉)
~ Ik een hekel heb aan alle vormen van cardio.
~ Ik bij de 5% (?) van de mensheid hoor die nog nooit Game of Thrones heeft gezien. (überhaupt bijna nooit Netflix)
~Ik niet echt van kleur hou... tenzij lichtzwart, donkerwit en beige ook kleuren zijn.
~ Ik altijd honger heb.
Echt.
Altijd.
~Ik een vrij sarcastische vorm van humor heb en je daar tegen moet kunnen.
~ Ik niet geef om hoe ‘professioneel’ ik overkom, maar om hoeveel mensen ik daadwerkelijk kan helpen.
~ Ik in 2015 aan een bikinifitnesswedstrijd mee deed en een beker won (en ook daarvoor geen cardio deed).
~ Ik volgens manlief een lichte vorm van smetvrees/OCD heb.
~ Ik niet getrouwd ben maar mijn vriend wel altijd man noem en hij mij zijn vrouw.