Ik schaam me er bijna voor om dit te schrijven, maar ik vind het héél belangrijk om dit wél onder de aandacht te brengen: de afgelopen twee dagen heb ik thuis doorgebracht, op de bank. Of in bed. Of eventjes achter mijn bureau en laptop, maar niet lang, omdat dat me eigenlijk al teveel was. Nu ik dit schrijf (of ‘typ’, voor de wijsneuzen onder ons) voelt het een beetje (lees: enorm) als falen, of alsof ik niet het goede voorbeeld geef. Practise what you preach was hier zeker niet van toepassing. Ik ben namelijk van de “niet luisteren naar dat stemmetje dat zegt dat je moe bent” en “gewoon gaan!”- aanpak en dit weten mijn klanten en volgers ook. Ik vind het een slecht excuus om je doelen niet te bereiken simpelweg omdat je het moeilijk vindt om je warme bed te verruilen voor de gym en om je hamburgers en Nutella te laten staan omdat je die lekker vindt. NEWSFLASH: dat vindt iedereen! En toch bereiken mensen hun doelen, omdat ze het graag genoeg willen en je daar nu eenmaal iets voor over moet hebben.

Enfin, dat ‘gewoon gaan’ en ‘doorgaan’ geldt natuurlijk niet in alle gevallen, want soms moet je juist even afgeremd worden en meer rust pakken. Bijvoorbeeld in het geval van overtraining. Maar hoe weet je nu wanneer je jezelf moet oppeppen om door te gaan, of juist even niet?

2 WEEKS OUT

Het is twee weken voor mijn wedstrijd en nu draait werkelijk álles om dat ene moment op het podium – en de uitslagen achteraf, uiteraard. Elke druppel zweet (of bloed, of tranen), elke hap eten (elke kruimel zelfs), elke stap die ik wel of niet zet en hoeveel calorieën ik daarmee verbrand, elke set en rep van oefeningen die ik in de gym uitvoer, ze tellen al-le-maal, stuk voor stuk.

Op Instagram zie je, wanneer je even hashtags zoekt als #2weeksout of #competitionprep, dat iedereen nu als een malle en werkelijk tot het naadje gaat. De laatste loodjes. Men gaat in plaats van 2 uur per dag trainen, 2 uur per dag trainen PLUS twee keer 30 – 60 min cardio (één keer ’s morgens op nuchtere maag – ook al maakt dat geen verschil, maar dat onderwerp is nu niet aan de orde- en dan nog een keer ’s avonds) en men gaat de pindakaas en rijstwafels schrappen en echt alleen nog maar op koolvis (bah!) en groente leven. Bij wijze van, dan. Of soms ook echt daadwerkelijk op die manier (ook al is ook dat onnodig, maar wederom, dat is nu het onderwerp niet).

En wat doe IK? Ik voer twee complete dagen geen eeene moer uit. Niet naar de sportschool, geen krachttraining, geen cardio en wél gewoon eten (wel a.d.h.v. mijn schema, maar niet minder of anders). Bankhangen, lui zijn en chillen terwijl het een doordeweekse dag is. Het voelt bijna als spijbelen. Wat, het voelt zelfs veel erger als spijbelen!

“Maar Janne, verpest je nu niet je hele wedstrijdvoorbereiding dan?”

Goed, laat ik bij het begin beginnen. Of althans, bij eerder deze week.

Het is dinsdag en ondanks herhaaldelijke nachten van slecht slapen, sta ik bezweet en met een glimlach in de sportschool – weliswaar met mijn telefoon in de hand. Dit omdat ik trots, naar mijn nieuwe collega’s van Team Droog, app: “Yeah! PR op de RDL en dat in mijn laatste weken prep!” (als je deze zin niet begrijpt, sport je waarschijnlijk niet genoeg – laten we zeggen dat het trainen lekker ging) en knal ik ook voluit op mijn squats, lunges, shoulder presses en cardio. Heer-luk.

Bij thuiskomst voel ik de adrenaline nog in mijn lijf en maak ik vrolijk mijn post-workout maaltijd. Terwijl ik een uurtje later op de bank zit uit te buiken (ja, ik doe net alsof het veel eten was, ook al was dat niet zo) en mijn rush aan het verdwijnen is, voel ik een beetje hoofdpijn opkomen. Ik ben ook wel erg moe zeg. Ik besluit vroeg naar bed te gaan en lig er om 21.30 uur al in – niet ongewoon voor mij tegenwoordig. Wat echter ook niet ongewoon voor mij is tegenwoordig, is dat ik om 22.30, 23.30 en zelfs 00:30 nog wakker lig. Of soms val ik wel binnen een uur in slaap, maar dan word ik om 2:00 uur wakker en denk ik dat het tijd is om op te staan. Tegen de tijd dat ik besef dat ik nog kan slapen, ben ik alweer klaarwakker en duurt het een uur voor ik weer slaap – en vervolgens herhaalt dit ritueel zich om 4 of 5 uur bijvoorbeeld weer. Echt ENIG. Wanneer de wekker dan daadwerkelijk gaat, ben ik chagrijnig, gebroken en sta ik met koppijn op.

Dat waren al vele ochtenden, maar deze woensdagochtend voelt het extreem. Sterker nog, ik sta helemaal niet op, ik heb namelijk overal van die vage, zeurende pijn. In mijn schenen, ribben, rug, spieren en gewoon een algehele malaise. Word ik ziek? Nee, ik ben niet verkouden en heb geen keelpijn. Maar ik ben zo moe… ZO moe, dat ik het al een opgave vind om naar de keuken te gaan om koffie en ontbijt klaar te maken. En geloof me, als IK de moeite niet wil doen om ETEN te pakken, dan is er iets mis…

Daar heb je dus een coach voor

Na een dag ‘werken’ vanuit bed en deels vanaf de bank in mijn badjas – want ik had de kracht niet om te douchen en me aan te kleden, waarbij werken tussen haakjes staat omdat ik me nog niet eens genoeg kon concentreren voor het schrijven van één e-mail met een volledig correcte volzin, besloot ik mijn wedstrijdcoach maar eens te mailen.

Het was namelijk nog niet eens in me ópgekomen om zoiets geks te bedenken als ‘de gym skippen’, maar ik voelde wel dat ik meer en meer opzag tegen dat moment dat ik daadwerkelijk moest gaan opstaan om me dan ook te gaan aankleden. En de deur uit te gaan. En te bewegen. Brrr, ‘in actie komen’ klonk voor mij even hetzelfde als ‘de Kilimanjaro beklimmen’. Ik vond het al een hele opgave om eten en drinken vanuit de keuken te halen…. What the hell is wrong with me?

Mijn coach Jeanet mailde direct dat ik rust moest nemen – en de dag er na ook, indien er geen verbetering opgetreden was. Ook moest ik vanaf nu minderen in cardio én minderen in setjes qua training.

Say whut? Whaaaaa. Dood eng. Zo ga ik toch nooit die SAP cup redden? Laat staan winnen? HET IS OVER 2 WEKEN AL! Ik voel mij een opgever als ik dat doe, zo een waar ik juist een hekel aan heb, een slappeling, een verliezer… Waarom zou ik in vredesnaam NU gas terug nemen? Ik moet juist gas BIJ geven!
– aldus Janne in paniek.

Ze fluit me direct terug. Precies zoals ik ook altijd bij mijn klanten doe die teveel willen – maar bij jezelf is dat ZO anders. Dit is o.a. waarom ook een coach, een coach moet hebben. En waarom iedereen met een doel een coach zou moeten hebben, maar oké.
Ik kan kiezen: nu door knallen en misschien 3 dagen voor de wedstrijd alsnog omvallen en niet mee kunnen doen, of nu iets gas terug en de eindstreep redden met het beste wat ik nu in mijn macht heb. Dat klinkt niet zo glamorous he? Maar zo is het wel.  Sterker nog, niemand staat er daar voor zijn gevoel perfect bij. Zelfs niet als je er eigenlijk wel perfect uitziet. Voor je gevoel zal je altijd méér hebben kunnen doen.

Maar soms is meer juist minder

En minder dus meer. Filosofisch hè? Dus ik heb geluisterd. Ik ben thuis gebleven. 2 hele dagen. En volgens mij was het erg goed voor me.

Vanmorgen ben ik wel weer gaan sporten, want ik kap er heus niet zomaar mee hoor. Mijn einddoel blijft hetzelfde, ik pas hooguit de koers waarop ik vaar wat aan (tegeltjeswijsheid!) dus dan met maar 2 setjes trainen (en minder gewicht, omdat zwaar gewoon niet lukte) in plaats van 3 of 4, en mijn cardio was een wandeling in plaats van 30 minuten tot uitputting tegen een mega helling oplopen. Het voelde goed. Verder een zonnebankje, kappersbezoek (foto morgen op IG, loooooooooove my new hair!) en boodschapje, en nu dit blog schrijven. Dat was voldoende, want ik ben alweer moe en voel een lichte hoofdpijn op komen.
Maar ook al had ik vanmorgen het gevoel dat ik echt direct al mijn gains kwijt was en een mega vetlaag had gecreëerd in 2 dagen, was ik eigenlijk best wel blij met mijn foto’s. En lijnen. En massa. Rust en slaap is even belangrijk als voeding & training, ik vertel het anderen aan de lopende band… maar ervaar het bij deze ook zelf weer. Het – is – gewoon – echt – zo.

Nu vraag ik me even af hoe jij daar tegenaan kijkt

Deze sport (maar ook afvallen en je levensstijl veranderen in het algemeen) draait namelijk totaal om het opzoeken van je grenzen, en daar het liefst ook vaak nog overheen gaan – anders boek je geen progressie. Sterker nog, anders zit je elke dag op de bank voor de TV een zak chips weg te werken.

Wat doe jij als je niet zeker weet of je door moet knallen, of juist even rust moet nemen? Hoe beslis jij dat en op basis waarvan? Wanneer is het te veel? (okeee, veel vragen. Pick one 😉 Ben echt heel benieuwd!

Psssst… last confession to make: ik heb gisteravond, net voordat ik naar bed ging, een mega uitspatting gehad. Ik had zo’n honger en heb me he-le-maal laten gaan. Maar liefst een halve kilo………….. spruitjes opgegeten, in één keer.