In mijn ‘pregnancy announcement’ van gisteren (vraag me niet waarom maar het klinkt in het Engels gewoon leuker) vertelde ik al dat ik erg ziek ben geweest. We hadden de eerste echo bij 6,5 week en toen vertelde ik al aan mijn verloskundige dat ik me echt niet lekker voelde, redelijk vaak misselijk was en de hele dag een naar weeïg gevoel had, daarnaast ook nog eens een flinke verkoudheid erbij kreeg en vooral zo doodmoe was.

Vervelend, maar hoort er wel bij.
“Hopen dat het niet erger wordt, genoeg rust nemen, probeer te eten wat lukt (maakt niet zoveel uit wat het is), goed drinken en ons op de hoogte houden indien het slechter gaat” was het advies.

Die rust kon ik echter niet volledig nemen want tja.. je bent een workaholic en ZZP’er of je bent het niet. Ik wilde er gewoon voor al mijn klanten blijven zijn, m’n dingen blijven doen en niet ‘zo’n typje zijn dat gelijk thuis gaat zitten alleen maar omdat ze zwanger is‘ (wat een lekkere bevooroordeelde aanname van mijn kant was).

Boontje komt om zijn loontje

Mijn verkoudheid mondde uit in een kaakholte ontsteking, zeer pijnlijk en ik kreeg er koorts bij. Toen dat minder werd, werd de misselijkheid juist nog erger.
Ik lustte bijna niks meer (ik kan je niet uitleggen hoe raar het is om letterlijk bij alles wat ik ooit lekker vond, te kokhalzen van alleen al het idee) op een paar gekke dingen na.
Zo was het de ene dag beschuit met jam, maar een paar dagen later moest ik daar echt niet aan denken en kon ik alleen maar Liga’s eten. Daarna werd het watermeloen, toen eierkoeken en inmiddels kan ik die ook echt niet meer luchten of zien. Ook bananen lustte ik ineens alleen nog maar als ze groengeel waren, terwijl ik ze normaal alleen eet als ze al wat bruiner zijn. Appels lustte ik alleen als ze koud uit de koelkast kwamen. Geen-idee-waarom.

Overigens heb ik in week 6 echt bergen met zure zult gegeten (wat ik letterlijk al JAREN niet had gehad, maar ineens MOEST hebben) en in week 7 werd ik juist misselijk van de geur.

Zó’n vreemde gewaarwording (zeker omdat ik normaal echt álles eet en gráág en véél eet, als ’t ff kan). Ook havermout heb ik nog niet weer gegeten sinds week 5 of 6, en koffie moet ik al helemáál niet aan denken. Brrr.

Van kwaad tot erger

Anyway, het werd dus allemaal erger en erger en op gegeven moment moest ik regelmatig spugen, waardoor mijn maag nog leger raakte. Wanneer je maag leeg is word je als zwangere juist nóg misselijker, waardoor ik vervolgens weer geen eten kon binnenkrijgen. Dit werd een vicieuze cirkel (waarin ik ondertussen gewoon door probeerde te werken) waardoor ik in 1,5 week tijd 4 kilo afviel (neh, geen dieet wat ik zou adviseren) en niet meer op mijn benen kon staan omdat ik per dag maar -met veel moeite- een paar honderd calorieën binnen kreeg. Ik kon letterlijk soms niet meer opstaan en als er niemand thuis was dan at en dronk ik ook echt weinig tot niks de hele dag.

Manlief tilde mij vaak uit bed en zette dingen bij mij neer, waar ik amper naar omkeek, en tilde me ’s avonds weer in bed nadat hij me dwong eerst nog wat te eten en drinken. Soms bleef dat zitten, soms ook niet. Bij elke beweging werd ik kotsmisselijk en bovendien duizelig en zwart voor de ogen.

Je kunt je voorstellen dat mijn darmen, maag en pretty much everything hier ook niet blij van werden, dus verstopping, juist het tegenovergestelde, ik heb het allemaal gehad en gezien en had letterlijk óveral pijn en last van. Ook had ik af en toe ineens onverklaarbare verhoging.

And the story continues

Om hier nog even overheen te knallen, kreeg ik de ergste blaasontsteking erbij die je je kunt voorstellen, ik heb letterlijk liggen huilen in bed van de pijn (en ook weer verhoging). Ik heb echt wel vaker blaasontsteking gehad, maar nog nóóit deze intense pijn gevoeld.
Na contact met de verloskundige en de huisarts direct urine ingeleverd, waar ze tot twee keer toe niks in konden vinden. Ja, de tweede keer vonden ze ‘een afwijking’, maar ze wisten niet wat het was. Als zwangere vrouw word je behoorlijk bang van die woorden. Ze besloten de urine op kweek te zetten in het lab, maar ik kon pas na een week (!) terugbellen voor de uitslag.
Al met al heb ik dus 1.5 week met een extreem heftige blaasontsteking rondgelopen (of nouja, gelegen) waar je echt méga wanhopig van word, toen er uiteindelijk uitkwam dat het tóch zo was. JA DAT WIST IK AL. Maar goed, ik kreeg gelukkig eindelijk een heftige antibioticakuur van 14 dagen (eentje die zwangere vrouwen wél mogen) en toen begon het langzamerhand af te nemen.

Terug naar ergens daar tussenin, toen ik met 8,5 week weer een echo had bij de verloskundige. Ik voelde me op dat punt zo slecht dat ik niet eens wist hoe ik daar moest komen, ik moest al huilen (en nee.. normaal huil ik dus nóóit) als ik moest opstaan om me te douchen. M’n haar wassen? Los van het feit dat ik dat bijna niet deed (ja, ieuw, maar iets met prioriteiten) was het áls ik het deed echt het meest intensieve wat ik de hele dag uitvoerde en moest ik achteraf drie kwartier slapen.

Manlief hielp me gelukkig heel veel en reed me er met de auto heen (ook al is het bij ons om de hoek) en pepte me ietwat op. We moesten in de wachtkamer een tijdje wachten omdat het iets uitliep, en ineens kon ik niet meer. Ik had ook geen eten en drinken gehad omdat het allemaal weer niet lukte, en ik ben maar gaan liggen op de bank in de wachtkamer.

Bij de verloskundige

Toen ze ons uiteindelijk ophaalde (het was een -voor ons- nieuwe verloskundige) zei ze ‘oké, ik heb je nog nooit eerder gezien, maar ik weet wel zeker dat je er normaal gesproken niét ZO uitziet.’ En dat klopte. Ik was een wrak. Na een paar vragen van haar kant werd het al snel duidelijk dat ik 100% bedrust moest gaan nemen en ze adviseerde letterlijk NIETS meer te doen. Ik mocht alleen nog maar in bed of op de bank liggen, onzinnige series kijken, als het lukte bladen lezen (lukte niet) en veel slapen.

Zoiets moet je vooral zeggen tegen iemand die normaal om 6.00 uur opstaat, sport, vervolgens werkt en allerlei dingen doet tot ’s avonds laat en dit vaak 6 of 7 dagen per week, nooit TV kijkt, zich altijd nuttig wil voelen en niet houdt van onzinnig tijd verspillen.
“Ja, maar..” begon ik. Ze kapte al mijn argumenten af. Ze begreep het, ze was zelf ook ZZP’er, ze wist dat het moeilijk was, maar toen werd ze streng. Als je geeft om je gezondheid en daarmee ook de gezondheid van je KINDJE, dan zal je dit advies moeten opvolgen. 

En toen gaf ik me over. Ik wilde immers niet zo ver komen dat ik zou moeten worden opgenomen, zoals het sommige vrouwen met extreme zwangerschapsmisselijkheid vergaat.
Bij de echo en het zien van mijn kleintje dat zich ondanks zo’n zwakke mama zó sterk hield, zelfs zijn/haar hoofdje al een beetje bewoog, brak ik en zei ik in tranen dat ik echt rust zou gaan nemen. Ik moest er niet aan denken om de ontwikkeling van mijn nog zo prille zwangerschap in gevaar te brengen door maar door en door te gaan. Je hebt immers in de eerste 12 weken nog een behoorlijke kans op een miskraam (en bij PCOS ligt die kans nog hoger) en daar wil je niet eens aan dénken.

Ik heb er een paar dagen over gedaan om iedereen te kunnen contacten, maar al mijn klanten waren zo onwijs lief en begripvol (thanks for that guys ♥) en ook dat gaf me rust.

En dan stukje bij beetje opkrabbelen

Het heeft een aantal dagen geduurd waarin ik me nog echt intens slecht voelde, maar daarna merkte ik dat ik bij 100% rust iets meer binnen kon krijgen én houden (en dat was het doel). Mijn vriend moest naar het buitenland voor zijn werk en daarom haalde mijn oma mij op, om bij haar te verblijven. Bij haar ben ik iedere dag, heel langzaam opbouwend, steeds iets meer gaan eten. Het ene moment voelde dat goed en het andere moment niet, maar er zat een stijgende lijn in. Na een week daar at ik behoorlijk veel voor mijn doen, maar ik bleef me zwak en duizelig voelen.
Eenmaal weer thuis ging het eten nog steeds beter en beter, maar opstaan en fysiek actief zijn was nog steeds bijna niet te doen.

Jeuk!

In week 10 en op dag 11 of 12 van mijn antibioticakuur kreeg ik ook ineens intense jeuk overal. Ik had al weken (zwangerschap)jeuk, maar dan vooral op mijn buik en borsten (omdat die inmiddels al 2 cupmaten groter zijn… enige lichtpuntje in het eerste trimester, haha). Dit was andere jeuk. Overal. Niet-te-doen.

De dag er na werd ik wakker en direct krabde ik van top tot teen, en ontdekte ook een soort van onderhuidse bulten. Het leken op muggenbulten, maar dan dikker en de jeuk was nog véél erger. Ook op plekken waar geen bulten leken te zitten. Ik belde de huisarts en die wilde me direct zien, ook omdat ik aangaf me nog steeds zo zwak en ellendig te voelen ondanks dat ik wel weer at en dronk.

Conclusie: heftige allergische reactie op de antibiotica waar ik per direct mee moest stoppen (met kans op terugkeer van de blaasontsteking, aaargh) én een intens lage bloeddruk en behoorlijke bloedarmoede.

Can this get any worse?

Iedereen weet volgens mij wel van mij dat ik de positiviteit zelve ben, anderen én mezelf coach op altijd kansen en mogelijkheden zien en nóóit bij de pakken neer te gaan zitten. En natúúrlijk ben ik nog steeds zo, ZO dankbaar voor het feit dat ik überhaupt zwanger ben.
Maarre… mijn god, wat voelde ik me even ellendig in deze weken. Het is heel, heel moeilijk om echt van je zwangerschap te genieten als je echt alleen maar verschrikkelijk ziek bent, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat jezelf er doorheen moet slepen omdat je niet wilt voelen wat je voelt en het tot overmaat van ramp alleen maar érger lijkt te worden in plaats van béter.
Je voelt je enorm alleen, je partner kan zeggen wat hij wil maar hij voelt niet wat jij voelt en ook al is het júllie baby – jij bent de enige die zich zo beroerd moet voelen terwijl hij gewoon lekker kan werken, sporten, eten…you name it. Dit neem je hem persoonlijk natuurlijk niet kwalijk omdat hij het met liefde van je zou willen overnemen als het kon, maar IT SUCKS en dat mag ook best eens gezegd worden.

Zwangerschap is geen ziekte

Tot overmaat van ramp ‘vindt’ iedereen er wat van, zegt iedereen maar lukraak wat – vrouwen die alleen wat ochtendmisselijkheid hebben gehad in hun zwangerschap vinden dat je ‘gewoon regelmatig moet eten’ en dan ‘is het zo over’ (nee), iedereen roept ‘hoort er nu eenmaal bij’ (nee, dat hoeft echt niet in deze mate te zijn) en het ergst zijn de mensen die zeggen ‘zwangerschap is geen ziekte, he!’ (nee, maar ziek zijn is wél ziek zijn, ongeacht wat de oorzaak is.. lul). Gelukkig heb ik hele fijne mensen in mijn directe omgeving hoor, die dit nooit zouden zeggen.. maar vooral als je gaat Googelen kom je de domste opmerkingen tegen. Niet doen dus. *note to self*

Maar terug naar positief: nu kan ik, in week 11, dan eindelijk zeggen… ik voel me langzamerhand weer MENS worden. Ik heb ontzettend veel ijzer geprobeerd binnen te krijgen met thundersmerige drankjes die naar een hap metaal i.c.m. bloed smaken (ik mocht geen tabletten want die maken de verstopping weer erger, fml), iedere dag kolere veel zout gegeten, eindelijk weer 2 stuks fruit en voldoende groente ’s avonds binnen kunnen krijgen en me helemaal rot gesmeerd met koelzalf.

Ik val niet meer bijna flauw als ik opsta (word nog wel wat zwart voor de ogen, maar dat is al zoveel beter dan hoe het was), de jeuk wordt per dag beter (al krab ik me nog suf), kan douchen en bijvoorbeeld lang genoeg staan om eten te koken, kan deze blogs schrijven, kreeg groen licht voor de reis naar Zweden (ook al was het intens en moest ik uren bijslapen eenmaal hier aangekomen) en hoop vanaf volgende week ook weer het werk (met nadruk op:) rustig te kunnen oppakken.

Ik heb het geluk dat ik vanaf week 11/12 weer wat aan de beterende hand ben (ook al zal de vermoeidheid nog een grote rol spelen), het had ook nog tot week 16 of in sommige gevallen zelfs de hele zwangerschap kunnen duren. Ondanks alle ellende ben ik daarom dubbel zo dankbaar ♥

En dan ga ik nu weer even slapen 😉

Liefs,

Janne

PS. voor de mede-zwangeren, mama’s en misschien wel papa’s die dit lezen: hoe ging dat bij jullie?