Eindelijk. Eindelijk zijn we in Zweden, bij familie, waar we het grote nieuws onthuld hebben en daarom kunnen we het nu ook ein-de-lijk delen op mijn blog en social media! Ik ben ZWANGER! Iets wat voor mij alles behalve vanzelfsprekend is en daarom oprecht een wonder genoemd mag worden. Uiteraard leg ik je in dit blog ook uit waarom dit geen vaststaand gegeven voor mij was.

Zwanger & zwijgen in mijn eerste trimester!

Inmiddels ben ik 11 weken en een paar dagen zwanger en weten wij het zelf al vanaf week 4. Je kunt je vast wel voorstellen hoe moeilijk ik het heb gehad met het stilhouden hiervan, vooral omdat ik normaal gesproken heel open ben en erg veel met jullie deel – zeker op Instagram. Ook extra moeilijk was het, omdat ik de afgelopen weken erg afwezig ben geweest en niet kon uitleggen waarom. Ik kreeg zoveel lieve reacties onder oude foto’s, maar ook privéberichten en zelfs mailtjes of alles wel goed ging, en waar ik was.
Ik begon me een beetje schuldig te voelen omdat veel mensen dachten dat ik niet lekker in mijn vel zat, of dat er echt iets ernstigs aan de hand was in mijn privé omgeving. Niemand was het immers gewend dat ik zo stil ben (mevrouw met de lange captions minimaal 1 x per dag).
Ook wisten sommige van jullie dat het in februari precies 2 jaar geleden was dat mijn moeder is overleden, en ook al was dat uiteraard heel heftig -zeker nu ik zelf een kleintje in mij draag en je daar heel graag je moeder bij zou willen hebben-, het was niet de reden van mijn absentie.

Maaar, nu kan ik gelukkig wel ALLES vertellen! Maar waar begin ik? Nou, bij het begin dan maar. Pak er een kop thee of koffie bij (zolang ik de koffie niet kan ruiken is alles oké – yes, deze cafeïne addict kan geen koffie meer ruiken of zien of ze gaat kokhalzen) ‘cause it’s gonna be a looong story.

12 maanden niet menstrueren door PCOS

Ik weet al sinds mijn 17e dat ik een ernstige vorm van PCOS heb. PCOS, voor de mensen die dit niet kennen, is een afkorting voor het Polycysteus Ovariumsyndroom. Het komt bij 5 tot 10% van de vrouwen voor (best veel dus!) en heeft officieel geen ‘lichte’ of ‘ernstige’ vorm zoals ik net benoem, want je hebt het of je hebt het niet.
Echter geeft het bij sommige vrouwen enkel als klacht dat zij iets onregelmatiger ongesteld worden (bijvoorbeeld soms een maand of 2 of 3 niet, en dan weer een paar maanden wel), en bij andere vrouwen (that would be me) dat het een absolute uitzondering is als ze ooit op natuurlijke wijze menstrueren. Ik kwam er achter omdat ik op dat moment op mijn 17e alweer 9 maanden zonder menstruatie zat (mijn huisarts gooide het steeds op ‘stress’ en ‘komt wel weer goed’ en ‘ga maar weer aan de pil’ – omdat je wanneer je aan de pil bent ‘nepmenstruaties’ hebt) en ik aandrong dat ik doorgestuurd wilde worden naar een gynaecoloog.

Dat lukte uiteindelijk, en die zag bij een inwendige echo direct dat ik vergrote eierstokken had en daaromheen een enorme krans van cystes. De meeste meisjes/vrouwen met PCOS hebben als ‘kenmerk’ ook vaak één van de volgende kwalen:
– overbeharing
– acné
– overgewicht
En dit had ik allemaal niet. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat mijn huisarts mij niet zo snel wilde doorverwijzen.

Anyway, er werd mij verteld dat indien ik ooit kinderen wilde, ik maar direct naar het ziekenhuis moest komen om de medische molen in te gaan met allerlei hormoonbehandelingen en eventueel uiteindelijk IVF, omdat het op natuurlijke wijze voor mij praktisch niet te doen werd.

Dat is wel even een flinke klap in je gezicht, zeker als je al vanaf klein meisje droomt van een gezin op relatief jonge leeftijd. (yes, deze workaholic wil meer dan alleen een kick ass coachingsbedrijf ;))

In de jaren er na leg je je er een soort van bij neer en hoop je dat het ‘minder’ wordt, of ‘beter’, al kan je het officieel gezien niet ‘genezen’. Nee, ook niet met gezonder leven etc, want look at me… dat deed ik al (tenzij je overgewicht hebt dan kun je het evt. iets verbeteren d.m.v. afvallen).

And then he cured me..

Toen ik manlief leerde kennen hadden wij het op onze eerste date al over kinderen, en het feit dat we eigenlijk allebei hadden gedacht dat we jong kids zouden krijgen.

Maar ja, ik op mijn 27e, (toen nog) single, mega druk met mijn business én met PCOS (ik was op dat moment letterlijk al een JAAR, 12 maanden, niet meer ongesteld geweest en dus praktisch onvruchtbaar) en hij op zijn 29e en (toen nog) single en ambitieuze carrièreplannen, tja.. ‘jong kinderen krijgen’ zat er niet meer in.

We hadden dan ook nooit kunnen dromen dat ik, sinds wij elkaar hebben leren kennen, ‘magischerwijs’ weer zou gaan menstrueren en we op onze 28e en 30e mama en papa zullen worden. Hij noemt het graag “ik heb je genezen”. 😉

Nog een grappig feitje: omdat we wisten dat we samen kinderen wilden krijgen (al hadden we het niet per se NU al in de planning staan) waren we al wel vast een traject gestart bij het ziekenhuis. Voordat ik ook maar ergens aan zou beginnen qua hormonen oid, moest hij eerst zijn ‘zwemmertjes’ laten testen om te kijken of het aan zijn kant allemaal wél goed zat. Precies op de dag dat ik er achter kwam dat ik zwanger was, hadden we de afspraak staan om zijn goedje in een potje te vervoeren naar het ziekenhuis – we moesten dan ook opbellen en uitleggen waarom we onze afspraak moesten cancelen. De mevrouw aan de telefoon moest heel hard lachen en zei dat ze dit nog nooit had gehoord, maar feliciteerde ons uiteraard.

Aan zijn kant was er overduidelijk niéts mis.

Hoe ik erachter kwam

Oh die zere borsten en tepels, man man man. Stemmingswisselingen. Moe. Niet een beetje moe, niet gewoon moe, maar intens intens intens (ja, driemaal) MOE.

Daar begon het allemaal mee. Ik kan je niet uitleggen hoe zeer borsten en tepels kunnen doen. Nu heb ik daar wel eens eerder last van gehad als ik een keer een zeldzame eisprong had, dus we gingen er vanuit dat ik ongesteld zou worden en waren daar al erg blij mee.

Maar die vermoeidheid, die was écht vreemd. Ik, die normaal genoeg heeft aan 5 á 6, soms een keer in een gekke bui 7 uurtjes slaap, werd nu nog moe wakker na 8 of 9 uur slaap. En aan het eind van de ochtend weer. En begin van de middag. En eind van de middag. Begin van de avond.
You get the point. Ik was 24/7 moe en ik kende mezelf zo niet. En mijn vriend mij al helemaal niet.

Ook vond ik mezelf heel vlak. Ik had wel stemmingswisselingen en ergernissen, ook door de vermoeidheid.. maar die vlakheid voelde al helemáál gek.
Er was in die periode ook nog een overlijden in de familie en op één of andere manier gebeurde er niet zoveel met mij. Ik snapte niet wat ik voelde, of juist waarom ik niet zoveel voelde (inmiddels ben ik een emotioneel wrak hoor, haha, maar in die eerste weken juist niet).

Misschien toch maar..

Dit alles bij elkaar resulteerde erin dat ik, op een random donderdagavond 11 januari en terwijl ik bij oma op visite was met mijn pa en broer, ineens dacht… ik MOET een test doen. En dat moet MORGEN gebeuren. Niet zaterdag, want dan durf ik op vrijdagavond geen wijn te drinken, en duurt te lang. Het MOET morgenochtend. Ook omdat manlief die dag zijn zwemmertjes moest inleveren en hij daarom om 12.00 uur bij mij zou zijn. Ik wilde het vóór die tijd zeker weten.

Om precies 20.50 uur zei ik plotseling, uit het niets tegen oma dat ik écht weg moest omdat ik nog naar de winkel moest. Zij (en mijn vader en broer) snapte er niks van en antwoordde dat die al om 20.00 uur dicht ging en of het niet iets was wat zij misschien in huis zou kunnen hebben. Van binnen moest ik heel hard lachen maar zei ‘nee, denk het niet, en ik ga voor de zekerheid toch even kijken‘! En precies om 20.57 uur stond ik bij de Appie Heijn in de winkel, die al bijna donker was maar toch open tot 21.00 uur.

Alle meisjes die er werkten hielpen me zoeken naar een zwangerschapstest, maar we kwamen er uiteindelijk achter dat er alleen 2 (peperdure) bij de klantenservicebalie lagen. Ik twijfelde nog even en dacht ‘ach, het is vast niet zo dus ik kan net zo goed morgen op m’n gemak ergens een test halen‘ maar nam hem tóch mee. Iets met intuïtie.

En dan is daar dat moment

Die volgende ochtend behandelde ik eigenlijk als een normale ochtend en ik stond zoals altijd om 6.00 uur op, omdat ik om 7 uur in de gym wilde staan. Op één of andere manier had ik helemaal niet meer het gevoel dat ik misschien wel zwanger kon zijn en ik pakte de test dan ook nogal nonchalant uit en plaste eroverheen (excuse me for the details). Ik zette de timer aan op 5 minuten en in de tussentijd pakte ik rustig mijn kop koffie en kleding en borstelde mijn haar, toen ineens de timer afging. ‘o ja’, dacht ik. Ik was helemaal niet gespannen en pakte de test er bij alsof ik gewoon naar m’n telefoon keek.

En toen stokte mijn adem in mijn keel. Zag ik nou.. een tweede streepje?

Nee toch. Jawel. Wtf. Wtf. Wtf. Huh? Nee.. dit kan niet. HUH? No way. WHaaaat. 

En zo ging het nog een tijdje door. Ik moest echt even zitten, begon te trillen en werd misselijk van de spanning. Zwanger. Zo snel al? We zijn nog helemaal niet klaar voor een baby. We wonen nog niet in Amsterdam. We hadden dit niet NU gepland. Wtf. Hoe gaat hij reageren? Omg. Hij gaat zo enorm schrikken. Als ik al schrik. Oh god. Oh god. Wat moet ik doen. Ben ik blij? Waarom ben ik niet blij? Wat is er met me aan de hand? Ik weet het allemaal niet meer. OMG. Zwanger. Wat als het niet klopt? Wat als het wel echt zo is? 

En toen deed ik wat elke vrouw in paniek zou doen.. ik belde mijn vriendinnen – en geen van allen reageerden. Ofcourse. Om 6.15 uur. Logisch.

Ik ging nog even verder met panikeren in mijn eentje en besloot toen mijn oma maar te appen of ze wakker was, want die was altijd vroeg op. En dat was ze ook deze keer godzijdank. Ik kleedde me aan, belde dat ik langs zou komen maar ze niet hoefde te schrikken want er was niks ernstigs, en ging naar buiten.

Daar lag een f*cking pak sneeuw en omdat het zo vroeg was was het nog spek- en spekglad overal. Ik twijfelde… wat nou als ik een ongeluk krijg en ze me dan vinden in de berm, met een positieve zwangerschapstest in mijn tas? Hoe triest is dat? (lol, je gaat echt raar doen van hormonen – ik heb hier serieus 10 minuten over zitten twijfelen in de auto voordat ik ging rijden).

Eenmaal bij oma aangekomen, was ik iets rustiger. In de auto gingen mijn gedachten alleen maar naar het veilig en voorzichtig rijden, dus ik had voldoende afleiding gehad. Ik vertelde het haar en ze was intens blij, vloog me om de nek en kon alleen maar lachen en vragen of het écht zo was. En toen besefte ik.. dat ik ook intens blij was. En dankbaar. En dat het een wonder was.

Alles maakt ineens niet meer zoveel uit. Waar je woont. Of alle omstandigheden perfect zijn of niet. Hoe lang of kort je samen bent. Dat je nog zoveel plannen had voor je bedrijf. Dat je een jaar geen alcohol mag drinken (grapje).
Wauw… ik ben zwanger. Er groeit een mensje in mijn buik. En dat terwijl ik dacht dat dit nooit, maar dan ook nooit zou gebeuren. En zeker niet op de natuurlijke manier.

In de tussentijd ben ik naar huis gegaan waar mijn vriendinnen langskwamen – die ook hysterisch blij waren – en toen kwam het grote moment waarop manlief thuiskwam. Hoe die reageerde? Hetzelfde als ik. Paniek. Shock. Ongeloof. Een grote slok whiskey (die heb ik overgeslagen).

En daarna… blijdschap.  Geluk. Dankbaarheid.

♥

Gisteren, maandag 6 maart hebben we onze 3e echo gehad (de officiële termijnecho) en wauw.. wat een kleine druktemaker (nu al!). Hij/zij groeit perfect, hartje klopt uitstekend en baby was al enorm druk aan het bewegen, dansen en zwaaien. Zo bijzonder om te zien! Je ziet hierboven op de foto 2 echo’s, op de bovenste is (wat verder af) van bovenaanzicht en heeft ukkepuk z’n beentjes gekruist (how cute). Op de onderste echo zie je kleintje van zijaanzicht en is links het hoofdje, rechts het lijfje en bovenin een beentje/voetje.

Met de kleine uk gaat dus alles heel goed, helaas ging het met mijn gezondheid een heel stuk minder en daarom was ik ook zoveel afwezig. Ik moest op gegeven moment 100% bedrust nemen om te voorkomen dat ik moest worden opgenomen, er zat niks anders meer op dan er aan toe te geven, ook al zit dat niet in mijn aard.
Ik wilde alleen de eerste blog geen negatieve lading geven omdat we vooral heel gelukkig en blij, en vooral dankbaar zijn. In een tweede blog die morgen online komt leg ik je uit waarom het zo slecht met mij ging en hoe het nu gaat!

Bedankt voor het lezen én voor al jullie geduld de afgelopen tijd, ik hoor graag reactie onder deze blog of natuurlijk op Insta, doet me iedere keer erg goed.

Liefs!

Janne