Nog 59 dagen. Ups, downs, ups, downs, ups, downs…. ik weet niet eens waar te beginnen. Vanaf mijn vorige update van een week geleden heb ik me zowel on top of the world gevoeld, als volledig in de put.

Laten we maar positief beginnen

Gisteren ging het heer-lijk. Ik was qua werk erg productief, had mijn belangrijkste to-do’s tegen 13.00 uur al bijna af en ik voelde me fit en on fire. Om 18.30 uur ging ik trainen en normaal is dat op maandag een HEL, omdat het dan bommetje vol is. Nu viel dat reuze mee, er was zowaar plek genoeg om mijn schema netjes af te werken zónder omwegen en ik leek kracht voor tien te hebben. Mijn nek zat me een stuk minder dwars, wel gespannen (wanneer niet?) maar weinig pijn, alleen erg verkouden waardoor ik minder adem heb, maar zelfs dat deerde me niet. Ook ben ik na een tijdje team #nocardio te zijn geweest, weer begonnen met om de dag een half uur op de loopband. Dit omdat ik eigenlijk omlaag moet in calorieën om droger te worden, maar ik die op dit moment liever even extra verbrand met cardio, dan dat ik minder ga eten. Eten is de bom.
Ook dat ging prima, de 30 minuten vlógen voorbij. ‘S avonds nog even gebunkerd met een bord vol fooood en een webinar gekeken en lekker geslapen.

Huilen in de sportschool

En vandaag.. tja, is het ineens allemaal anders. Ik stond al moe op, had direct een brok in m’n keel en moest mezelf vooruit slepen. Vooruit slepen op de weegschaal, en die *sshole zei dat ik was aangekomen. Wtf?

Maar ik zou Janne niet zijn als ik niet gewoon doorging en al m’n dingetjes deed die ik moest doen. Dus hup, aan het werk en hup, naar de fysiotherapeut voor een laatste Dry Needle behandeling. Mijn nek was zoveel beter dan de week er voor dus we zouden nu alleen nog even kijken of er nog iets viel “los te prikken”, maar helaas ging de spier die we probeerden te pakken, alleen maar zeer doen en vervelend aanvoelen. We zijn er mee gestopt en ik reed naar huis met een stekend & pijnlijk gevoel – wetende dat ik een uur later zou moeten squatten en shoulder presses op het schema had staan. De tranen prikken weer achter mijn ogen maar ik slik ze snel weg… geen tijd voor.

Eenmaal thuis aangekomen schiet ik in mijn sportkleren, zet een pan op het vuur om mijn visje in te bakken en wanneer ik de broccoli wil afspoelen merk ik dat er geen water uit de kraan komt… Arrggghhh. Vitens direct opgebeld, zwaar opgefokt (maar ik blijf altijd netjes aangezien ik zelf ook aan de telefoon heb gewerkt, kan dat meisje niets aan doen) maar volgens haar is er niets aan de hand: geen storing, geen probleem. Ik hang op en wil in tranen uitbarsten, maar doe het niet. 5 minuten later is er ineens weer water. Vraag me niet waarom of hoe, maar goed. Door door door… eten en naar de gym.

In de auto voel ik me.. hoe noem je zoiets? Onbestemd, i guess. Ik rij naar de sportschool, maar heb geen idee waarom. Ja, om te trainen, maar waar doe ik het allemaal voor? Om straks weer klaar te zijn en alleen, in een koud huis, thuis te komen? En wie komt er nou eigenlijk naar mij kijken in december? Waarom wil ik dit allemaal zo graag en wat is het nut? Wat heb ik verder? Ik slik wederom een brok in mijn keel weg en stap bij de gym uit de auto.

Eenmaal boven aangekomen komt mijn 2e coach (zo noem ik hem maar even, ik ben namelijk gezegend met een wedstrijdcoach én daarnaast iemand die bereid is mij te helpen, te spotten en vooral te motiveren & pushen bij mijn zwaarste trainingen) naar me toegelopen en vraagt hoe het gaat. Tja.. hoe het gaat? Ik ben moe, mijn nek doet zeer, ik ben verkouden, aangekomen in gewicht én ongesteld (ja, ook dát nog, maar uiteraard hebben die 2 dingen waarschijnlijk iets met elkaar te maken), ik had gehoopt het met 1 heftige gebeurtenis dit jaar te kunnen doen maar daar kwam 10 dagen geleden nog een tweede bij, en ik zit er even compleet doorheen…… Gaat er door mijn hoofd.

“Goed hoor, alleen beetje last van m’n nek”, lieg ik. “Ja, ’t zal wel”, is het antwoord. Hij heeft helaas (of gelukkig?) door dat het helemaal niet zo goed gaat. We proberen het squatten te supersetten met dumbbell shoulder presses en daarna de Romanian deadlift in supersets met sumo shoulder presses. (oke, deze zin is voor iemand die niet sport, waarschijnlijk net zo makkelijk te lezen als Chinees)
Ik ga stuk, wil schreeuwen, huilen en wegrennen, maar ik doe gewoon wat ik moet doen. Totdat hij doorvraagt op waarom mijn nek zo gespannen is, waarom ik mezelf niet ben en waarom ik doe alsof er niets aan de hand is. En dan breek ik…

Huilen in de gym, tja, het is niet stoer. Ook niet leuk. Niks “tough fit chick”, niks “bikkelen”. Maar wel dé plek waar je echt weer jezelf terug kan vinden, iets wat ik in mijn eentje thuis niet kan. Hier is er namelijk niemand die doorvraagt op hoe het gaat, en dus doe ik gewoon wat ik moet doen en ga ik door – door – en nog eens door. Ik zou willen zeggen dat ik het nu kwijt ben en me een stuk beter voel, maar ik voel me nog steeds onbestemd. Het klopt allemaal niet voor mijn gevoel en ik wil er zó graag voor vechten, maar mag niet. Loslaten heet zoiets, maar ja…

Niemand heeft het altijd makkelijk

Anyway, genoeg lopen zeiken en janken! Mijn leven gaat dus ook niet altijd over rozengeur en maneschijn (verre van), maar dat betekent niet dat ik opgeef. Jij kent misschien het gevoel dat je de enige bent die worstelt, de enige bent die het allemaal niet voor de wind lijkt te gaan of de enige bent die kei- en keihard vecht, maar waarbij het niet van een leien dakje gaat en het zelfs lijkt alsof je tegenslag na tegenslag krijgt te verduren.
Of dit nu gaat om afvallen of om hele andere dingen in je leven… je bent niet de enige. We hebben allemaal die momenten en dagen, soms meer dan anders, en dat is ronduit k*t. Maar we moeten er mee dealen, en hopen dat morgen weer een goede dag is… want ook die dagen zijn er. Koester die, en vergeet ze vooral niet. Na regen komt? Juist. Misschien zijn er voor mij ook wel hele mooie dingen in petto – waar ik nog niet vanaf weet. Tot die tijd moet ik daarin geloven, zonder dat het tastbaar is. En dat geldt ook voor jou.

De feiten

Dan even terug naar mijn progressie: die is ook even ronduit k*t. Ik voel me opgeblazen en moddervet – it’s all part of the drill (ha, leuke woordspeling, not) en hoort bij deze fantastische maandelijkse (eh, bij mij niet maandelijks maar dat terzijde) periode. Wat mogen vrouwen toch in hun handjes knijpen! (zei ze cynisch)

Om van 55,2 naar 54,8, naar 55,0 en nu weer naar 55,6 kg (nog hoger dan bij de start dus) te gaan, is gewoon niet leuk. Maar ook niet erg. Dat weet mijn rationele ‘ik’ wel, maar mijn emotionele ik (en die ben ik nu, zoals je merkt) even niet. Ook vind ik absoluut geen vooruitgang terug in mijn nieuwe update foto’s, eerder achteruitgang, en ik moet eerlijk bekennen: ik heb echt waaaaaaaaay too much foto’s gemaakt en daar echt alleen de áller beste uit gekozen waarop ik enorm mijn buik probeer in te houden.

“Och Janne, wat ben je weer (veel te?) eerlijk in je blog. Je weet toch wel dat iedereen dit kan lezen, ook alle mensen die je kent en nog onder ogen moet komen? Wie zit hier nou op te wachten?” – aldus mijn Reptielenbrein. 

Maar weet je, al heb ik hiermee maar één iemand die het nu moeilijk heeft geïnspireerd om toch DOOR te gaan om haar doelen te bereiken, dan is dat voor mij reden genoeg. ♥

Op mijn vorige update en die daarvoor, waren reacties gekomen of ik misschien wat meer wilde vertellen over mijn trainingsschema (en hoe ik voldoende rust kan houden ondanks 6 x p.w. trainen) en mijn macronutriënten verdeling, en hier had ik vandaag op willen beantwoorden. Zoals je merkt wordt dit dan een iets te lang stuk en kwam die van vandaag recht uit het hart, maar ik ga morgen een voedings “plog” (photo blog) maken van de afgelopen week! Hierin vind je dus foto’s van mijn maaltijden en uitleg over mijn macro’s en dergelijke. Het trainingsschema komt ook zeker binnenkort aan bod, ik heb nog genoeg om over te schrijven 🙂

Volgen wij elkaar eigenlijk al via instagram?

Lees ook:

• Mijn weg naar een bikini fitness wedstrijd
• Sporten bij verkoudheid of griep
• Wat is de beste manier om af te vallen?